Avrupa folk/pagan metal sahnesinin önemli isimlerinden biri olmasını sağlayan “Во славу великим!”, “От сердца к небу” ve “Goi, Rode, goi!” ve “Stenka Na Stenku” EP’sinin ardından ARKONA “Slovo” ile müziğinde birtakım değişikliklere gitmiş, sonrasında ise bu folk karakteri bir miktar kırmak ve pek çokları tarafından daha “ciddi” görülmek adına müziğinin eğlence tarafını törpüleyip daha epik sulara yelken açmıştı. Folk/pagan metal gibi sınırları ve formülleri büyük oranda belli bir müzik yapıyor olmalarına rağmen 57 ile 80 dakika arası değişen sürelerde albümler çıkaran ARKONA, riskli görülebilecek bu yaklaşımdan bir an olsun vazgeçmedi ve günümüze kadar geldi.

ARKONA’nın folk tarafını geri plana çektiği bu tavra yabancı değiliz aslında. Benzer melodiler, benzer şarkılar yazmaktan ve neredeyse her yıl albüm çıkarmaktan çekinmeyen KORPIKLAANI’nin bile son birkaç albümdür nasıl ciddileştiğini, epikleştiğini grubu takip eden herkes biliyor. ARKONA da geçiş albümü olarak nitelenebilecek “Yav”ın ardından 2016’da ilk albümü “Возрождение”yi tekrardan kaydetmiş, sonrasında ise günümüzdeki ARKONA’nın tam temellerinin atıldığı “Khram”ı çıkarmıştı.

Zamanında “Yarilo”yla, “Nevidal”la konser alanlarını köy düğününe çeviren ARKONA “Khram”da olduğu gibi “Kob’”da da çok daha ciddi, daha oturaklı, daha sert mizaçlı bir yaklaşım sergiliyor. Şu anda bakıldığında, folk metal ifadesi günümüz ARKONA’sını normalde ilk akla gelecek hoppidi hoppidi olaylarla değil, MITHOTYN’lerle, STORM’larla aynı kefeye konacak şekilde temsil ediyor; black metal karanlığının daha baskın hissedildiği bir noktada karşılıyor.

“Kob’” yoğun bir albüm. Öncelikle bunu söyleyelim. Bir saatlik süresine rağmen grubun bugüne dek bir albümünde yer verdiği en az şarkı sayısı olan 8 adet parçadan oluşuyor ve sadece intro niteliğindeki “Izrechenie. Nachalo” bile 4 dakikanın üstünde süreye sahip. Bir albüm 4 dakikalık bir introyla açılıyorsa, o albümden yoğun ve derin bir şeyler bekliyorsunuz ve zaten bunu da alıyorsunuz. ARKONA adeta gençlik dönemlerini, hatta orta yaşını geride bıraktığını ve tam bir yetişkinlik dönemine girdiğini hissettiriyor.

Albüme adını veren şarkının başında BURZUM’a selamlar gönderen bir atmosferle karşılaşıyoruz. Ardından giren klavyelerle FALKENBACH’a kadar uzanıp ortalarda elektronik dokunuşlara rastladıktan sonra, 4.20 itibarıyla “The Long Defeat”teki DEATHSPELL OMEGA’ya, özellikle de “Our Life is Your Death”teki havaya benzer taraflara kayıyoruz. Şarkıyı bu yönlendirmeyle dinlerseniz hepsiyle teker teker karşılaşacağınızı düşünüyorum.

“Ydi”nin ortalarından itibaren ARKONA’nın neredeyse tribute düzeyinde bir MITHOTYN’cilik oynadığına, “Ugasaya”da ise daha önce görmediğimiz kadar deneysel taraflara kaydığına tanık oluyoruz. İkinci single “Mor” ise Masha’nın tüm hünerlerini sergilediği, black metale en yakın duran şarkı konumunda. Albümün teması insanın savaşlar, dinler, çevresel yıkımlarla kendi kendini yok edişi olduğundan her bir şarkıda bu tür konseptlere adanan duygular keder, acı veya isyan şeklinde karşımıza çıkıyorlar. Ukrayna’da yaşananlardan çok etkilenen ve tavrını Ukrayna’dan yana koyan; Rusya’nın yaptıklarını desteklemeyen ARKONA ve özellikle de Masha belli ki beste sürecinde de bu durumdan ilham almış. Bu yüzdendir ki albüm boyunca Masha’nın bir şeyleri kişiselleştirdiği, içini dökmek istediği izlenimine kapılıyoruz. Yıkıma giden yol olarak görebileceğimiz şarkı listesi de bu nedenle sonlarına doğru daha bir hararetleniyor, öfkeleniyor. Outro niteliğindeki “Izrechenie. Iskhod”u saymazsak, toplam süreleri 26 dakikayı bulan son üç şarkı ciddi anlamda güç gösterisine soyunan bir ARKONA gösteriyor bizlere. Albümdeki davullardan sorumlu olan ve çok daha vahşi gruplarla yaptığı işleri bildiğimiz mükemmel davulcu Kévin Paradis de bu gösterinin elebaşılarından biri olmayı başarıyor.

Rusya’nın metal dünyasına armağan ettiği en önemli 2-3 gruptan biri olan ARKONA bu derinlikli ve yoğun yeni kimliğiyle folk metalin, pagan metalin klişeleşmiş özelliklerinin epey ötesinde, yer yer deneysele dahi kaçan gayet iyi bir albümle karşımızda. Tanımında folk metal ibaresi olsa da “Kob’” bence kendini bir folk metal dinleyicisi olarak gören dinleyicilerden çok black metal ve pagan metal kitlesine hitap eden bir çalışma. Zira burada köy hayatı, şenlikli panayırlar, kol kola dans eden insanlar falan yok; tam tersine epey bir karanlık, hissedilir düzeyde adanmışlık ve yoğun bir öfke var.