OVERKILL’in thrash metal klasiği olan ilk 5 albümünün ardından çıkardığı albümlerin neredeyse hiçbiri-
Daha doğrusu şöyle diyeyim: OVERKILL’in thrash metal klasiği olan ilk 5 albümünden sonuncusu olan 1991 tarihli “Horrorscope”un ardından çıkan albümleri çok ama çok uzun bir süre tam olarak herkesi tatmin etmemiş ve ortalamanın biraz üstü yapıtlar olarak değerlendirilmişti.
Bu açıdan bakınca OVERKILL’in –“Necroshine” ile belli bir patlama yapsa da- 90’ları çok da iyi değerlendirmediğini düşünüyorum. İşin kötüsü bu ortalama ve üstü gidişat 2000’lerde de devam etmişti. Sanırım “Horrorscope”tan sonra herkes tarafından çok iyi bulunan ilk OVERKILL albümü 2010’da çıkan ve gerçekten de çok iyi olan “Ironbound”dı.
OVERKILL o albüm sayesinde yeniden doğmuş ve cayır cayır thrash metal seven kitlenin spot ışıklarını yeniden üzerine çekmeyi başarmıştı.
O albümün ardından rüzgârı arkasına alan OVERKILL iyi ve çok iyi arasında gidip gelen 4 albüm daha yaptı.
Artık SLAYER yoktu, diğer büyükler zaten tam anlamıyla thrash yapmıyorlardı, EXODUS 40 yılda bir albüm çıkarıyor, sözü geçen pek çok köklü grup ise her albümde aynı kaliteyi yakalayamıyordu.
Dolayısıyla OVERKILL’in köklerinden kopmayan yırtıcı, zehirli thrash metali belli bir kitlenin ilacı olmayı sürdürüyordu.
Şimdi karşımızda OVERKILL’in “Ironbound” sonrası ikinci baharı içerisinde değerlendirilebilecek bir diğer albümü olan “Scorched” var. Açıkçası “Ironbound” sonrasındaki albümlerde OVERKILL en iyi bildiği şeyi yapmış ve bence en iyisi “The Grinding Wheel” olmak üzere belli bir istikrarı aynen devam ettirmişti. Ne var ki “The Wings of War”da bir nebze aynı tornadan çıkan şarkılar durumu vardı ve öne çıkan ilgi çekici fikir miktarı konusunda da sıkıntılar mevcuttu. Bu sebepten “Scorched”, grubun farklı bir şeyler yapması açısından gayet mantıklı -ve gerekli- bir andı.
Özellikle “Ironbound” ve sonrasındaki albümlerde karşımıza çıkan daha ciddi, daha acımasız, zehirli OVERKILL düşünüldüğümüzde “Schorced”da daha çok yönlü bir OVERKILL gördüğümüz açık. Grubun daha önce de yaptığı ancak son birkaç albümde gördüğümüzü hatırlayamadığım “Won’t Be Coming Back” gibi OVERKILL’in punk tarafını, yaramaz/haylaz mizacını gösteren şarkılara bu albümde yer verilmiş. Açılış şarkısındaki enerjiyi sürdüren başka şarkılar da olsa da “Fever” gibi daha “yaşlı adam şarkıları” da var. Bazı anlarda BLACK SABBATH karakterini yansıtan daha ağır abi rifleri görürken, bazen de blues gamlarından fırlayan southern tatlarla karşılaşıyoruz. Bu değişkenliği ve thrash’ten nispeten uzaklaşılan anları da normal karşılamak lazım tabii, zira Thrash metal ortamının demirbaş grupları düşünüldüğünde sanırım OVERKILL yaş ortalaması en yüksek grup konumunda ve bu durum doğal olarak grubun 45 dakika boyunca yardırmasının önüne geçiyor olabilir. Her ne kadar Jason Bittner gibi kendilerine kıyasla genç (53) bir davulcuları olsa da “Scorched”dan aldığım his bu yönde.
Thrash’ten sıyrılıp speed/heavy/power metal sularına geçtikleri anlara baktığımızdaysa “Harder They Fall” gibi RIOT yapsa sırıtmayacak bir şarkıyla karşılaşıyoruz. O şarkıyı RIOT’ın “Immortal Soul” albümüne koysak pek de sırıtmayabilir, ki Blitz’in o şarkıdaki vokali bile Tony Moore’un “Immortal Soul”daki vokallerini anımsatıyor. Yine thrash’ten uzak sulara baktığımızda “Know Her Name” gibi şarkılarda OVERKILL’in alternate picking’den ziyade hard rock groove’ları eşliğinde, yırtıcı olmaktansa “badass” olma yolunda giden işler sunduğunu görüyoruz. Bunlar elbette ki OVERKILL’in yıllardan beri bildiğimiz, pek çok örneğini gördüğümüz olayları ancak dediğim gibi “Ironbound” sonrasında bu tarz “saf thrash dışı” olayları ilk kez “Scorched”da bu denli baskın kullandıkları kanısındayım.
Girişiyle “Bloodletting” zamanlarına götüren ve “Thunderhead”i hatırlatan -ama aynı kütür kütür groove’u bulamadığım- ancak akabinde bambaşka kafalara bürünen kapanış şarkısı “Bag o’ Bones” da yine üzerinde durulması gereken şarkılardan. Kesinlikle herkese göre değil, gitar kullanımıyla bana çok net şekilde MEGADETH’i çağrıştırıyor ve ağızlarda kalacak son tat olmasından ötürü sona konmasını biraz riskli bulsam da “Scorched”un öne çıkan, en azından kendinden bahsettirecek şarkılarından biri olduğu da kesin.
Tüm bunları değerlendirdiğimde OVERKILL’in “Ironbound” ve sonrasındaki daha acımasız, adam döven, yırtıcı OVERKILL’den ziyade daha çok eğlendikleri, biraz kafalarına göre takıldıkları, daha çok varyasyon katabildikleri bir albüm yapmak istediği açık. Bunda yaşlarının ilerlemesi de rol oynamış olabilir ya da sadece son 2-3 albümün aynısını yapmak istemediklerinden farklı fikirlere yönelmiş de olabilirler. Her ne sebeple olursa olsun “Scorched” farklı, epey renkli bir OVERKILL albümü. Son 10 yıldaki acımasızlığı arayanlar albümün fazlaca şekil şukul barındırdığını, hatta grubun yer yer zirzopluk yaptığını bile düşünebilirler ama bu adamlar 43 yıldır hiç ara vermeden, üretkenlik bakımından muazzam bir istikrarla devam ediyorlar ve bu yüzden de ne isterlerse yapabilirler. Kendi açımdan bakarsam albümde epey sevdiğim şarkılar da var çok bana göre olmayanlar da. Aynı durumun pek çok OVERKILL dinleyicisi için de geçerli olduğunu düşünüyorum, bu yüzden de “Scorched”u, albüme dair yorumların kişisel zevklere göre en çok değişiklik gösterebileceği OVERKILL albümlerinden biri ilan ediyorum.
Siz de düşünceleriniz yazın, konuşalım. “72 Seasons” kadar ayrıştırıcı olmadığı kesin, ama yine de farklı yorumlar göreceğimizi tahmin ediyorum.
Kadro Bobby "Blitz" Ellsworth: Vokal
Dave Linsk: Lead gitar
Derek Tailer: Ritim gitar
D.D. Verni: Bas
Jason Bittner: Davul
Şarkılar 01. Scorched
02. Goin' Home
03. The Surgeon
04. Twist Of The Wick
05. Wicked Place
06. Won’t Be Comin’ Back
07. Fever
08. Harder They Fall
09. Know Her Name
10. Bag O' Bones
Ironbound’tan beri yaptıkları en iyi albüm. Daha thrash kısımları da daha farklı kısımları da çok iyi, ”saf thrash dışı” olayları kendi soundlarına harika yediriyorlar. 72 Seasons’tan daha düşük not almasına yorum yapamıyorum ama bence tam olarak 8′lik albüm.
@eatthegun, albümleri “metal albümleri evrenindeki tüm albümler” şeklinde değil de o grubun kendi diskografisi içerisinde değerlendirip notlandırmanın daha doğru olduğunu düşünüyorum, o yüzden “72 Seasons”ın notundan bağımsız düşünmek lazım bence. Tek kıstas o değil tabii ama grup özelinde düşünmek de lazım. Çıktığı dönem, öncesindeki albüm, grubun o sıradaki durumu gibi faktörler de bence etkili.
@Ahmet Saraçoğlu, @Ahmet Saraçoğlu, maalesef katılmıyorum Ahmet Bey. Sitenize giren 14-15 yaşında yeni metalci bir çocuk, Metallica’ya verilen 8 ile Overkill’e verilen 7′yi neden karşılaştırmasın ki? Aralarında bir hafta var bu albüm yorumlarının. O çocuk neden 5 yıl önceki Metallica vs Bugünkü Metallica veya 3 yıl önceki Overkill vs Bugünkü Overkill gibi bir karşılaştırma yapmak zorunda olsun mesela?
Gelecek nesillere metali sevdirmek gibi bir misyonunuz olmayabilir – olmasın da zaten – ama böyle bir işleviniz, siz isteseniz de istemeseniz de var ve Overkill’in bu albümü kesinlikle 72 Seasons’dan daha az puanı hak eden bir albüm değil bence. Ben de en azından bu yorumla o arkadaşa ulaşayım isterim: Abicim, Metallica metali satalı 30 küsur yıl oldu, Overkill ise hala aynı metallikte, haberin olsun:) Saygılar.
Çıktığı gün Metallica’ya odaklanmıştım, ancak ertesi günü dinleyebildim. Ama ondan sonra kim sikler kaymakamı durumu oluştu ve her gün iki – üç tur döndürmeden edemiyorum. İçlerinden geleni yapma, kütür kütür yardırma geyikleri bağlamında Metallica’yla aynı gün çıkıp Metallica’nın beceremediği sağlam, akıcı ve tutarlı beste yapma ve enstrümanların hakkını verme konusunda Metallica’nın eline veren albüm olmuş.
Hadi başkalarını siktiret, kendi diskografisi içinde de bunca sene sonra taş gibi ve yenilikçi bir albüm çıkarabilmişler. Çok kolay ameleliğe bağlayan bir grup olmasına rağmen Overkill’in o kan fokurdatan serseriliği eksilmeden devam etmiş. Hazıra yatılan, otomatiğe bağlanmış, yer kaplasın, süre uzasın diye yapılan tek bir an bulmak bile zor. Bobby’nin vokalleri hala üst seviye.
Won’t Be Coming Back, Scorched, The Surgeon, Bag o’ Bones favori Overkill şarkılarım arasına girdiler bile. 7 bu albüme haksızlık bence. 8,5′tan 9.
@Dysplasia,aynen katılıyorum.Neden 7 verildiğini de anlayabiliyorum.Kendi albümleri içerisinde bir derecelendirmeye tabi oluyor.Ahmet bey in The Grinding Wheel albümüne 9 puan vermesi bu albüme 7.5 ya da 8 vermesine puan verme yöntemi açısından yanlış oluyor.Ama bu albümün kesinlikle 7 puanlık olmadığına da eminim.Elim titrer,yüreğim dayanmaz.Bazı albümleri ayrı değerlendirmesi gerekir bence.Scorched daha farklı bir albüm.Bir önceki albüm iyi de olsa bu albümümün yerini tutamaz.En başta vokal tekniği açısından.Gitar daha ön planda,eğlenceli ve renkli… Ve özellikle son parçanın farklı olması sebebiyle benim için heyecanlı bir final olmuş.Puanım 8.5
Bir pandemi dönemi albümü olduğu için şarkıların ilk versiyonları oldukça karanlıkmış. Sonra Blitz bunun grubun karakterini yansıtmadığını düşünmüş ve albümü iki kere daha yazmış. Bu sayede ortaya yelpazesi oldukça geniş ve gayet iyi düzenlenmiş bir çalışma çıkmış. Bazen fazla hesap kitap sonucu olumsuz etkileyebilir, fakat ben durumdan genel olarak memnunum. Metallica gibi çalakalem işler yapmalarından çok daha iyidir her türlü. Gerçi zift gibi bir Overkill albümü dinlemek de ilginç olurdu. Albümün ilk versiyonu bonus disk falan olarak yayınlanabilirmiş aslında. Bu yeşil disk olurdu, diğeri de siyah!
Evet albüm karışık bir albüm ama sert ve keyifli . Melodik unsurlar bütün bir albüme hakim. Ben bu albümü bir önceki albümden çok daha fazla beğendim. Yabancı incelemeleride okudum. Genelde 6,7,7.5 8,8.5,9,10 puanlar verilmiş. 8 ve 8,5 puanlar fazla. Benim de puanım 8,5.
@Yenal, ilk yarısını beğeniyorum ama ikinci yarısı benim için biraz daha ağır basıyor. Son parça çok güzel ve eğlenceli.Gitar soloları, riffler, baslar, Bobby Blitz in vokalleri.
Ben şahsen önceki albüme kıyasla çok daha iyi olduğunu düşünüyorum. Dinlerken gerçekten çok güzel vakit geçirtti. Ben en az bir 8 puanı hak ettiğini düşünüyorum.
Ironbound sonrası çıkanlar içinde en sevdiğim albüm oldu. Değişken ve eğlenceli yapısı isabet olmuş, son dönem albümler biraz birbirine benzemeye başlamıştı.
Benden de temizinden 7.5 çalışır ironbound sonrası en iyi albüm olduğu fikrine katılıyorum ancak ironbound gibi uzun ömürlü bir albüm olamayacak gibi 3,4 çevirişte yeter dedim yaza kadar rafa kaldırdım şimdilik.
Overkill sanırım değer verilmeyen (ya da farkedilmeyen) bir grup olarak müzik macerasını tamamlayacak . Son albümüyle biraz bunu kırdı aslında. En güzel tarafıda onların bu durumu çok takmaması. Bildiği yolda ilerlemesi.İlk 15 yılında bir yıl arayla bile albüm çıkarttıkları olmuş. Hayatta kalma mücadelesi vermişler. Daha çok üretmeleri dileğiyle.
Ben bazen böyle grupları takip etmekte çok zorlanıyorum ya… Abartıyorsun diyeceksiniz belki ama bundan bir önceki albümü (The wings of War) spotide favlamışım kitaplıkta kalmış dinlenmeden sonra bu çıktı haha. Neyse bu albüm elektrik gibi akıyor. Tadını aldıktan sonra öncekine de bakabilirim bol bol dinlenmemiş Overkill’im var :D
Loading ...
Ironbound’tan beri yaptıkları en iyi albüm. Daha thrash kısımları da daha farklı kısımları da çok iyi, ”saf thrash dışı” olayları kendi soundlarına harika yediriyorlar. 72 Seasons’tan daha düşük not almasına yorum yapamıyorum ama bence tam olarak 8′lik albüm.
22.04.2023
@eatthegun, albümleri “metal albümleri evrenindeki tüm albümler” şeklinde değil de o grubun kendi diskografisi içerisinde değerlendirip notlandırmanın daha doğru olduğunu düşünüyorum, o yüzden “72 Seasons”ın notundan bağımsız düşünmek lazım bence. Tek kıstas o değil tabii ama grup özelinde düşünmek de lazım. Çıktığı dönem, öncesindeki albüm, grubun o sıradaki durumu gibi faktörler de bence etkili.
22.04.2023
@Ahmet Saraçoğlu, @Ahmet Saraçoğlu, maalesef katılmıyorum Ahmet Bey. Sitenize giren 14-15 yaşında yeni metalci bir çocuk, Metallica’ya verilen 8 ile Overkill’e verilen 7′yi neden karşılaştırmasın ki? Aralarında bir hafta var bu albüm yorumlarının. O çocuk neden 5 yıl önceki Metallica vs Bugünkü Metallica veya 3 yıl önceki Overkill vs Bugünkü Overkill gibi bir karşılaştırma yapmak zorunda olsun mesela?
Gelecek nesillere metali sevdirmek gibi bir misyonunuz olmayabilir – olmasın da zaten – ama böyle bir işleviniz, siz isteseniz de istemeseniz de var ve Overkill’in bu albümü kesinlikle 72 Seasons’dan daha az puanı hak eden bir albüm değil bence. Ben de en azından bu yorumla o arkadaşa ulaşayım isterim: Abicim, Metallica metali satalı 30 küsur yıl oldu, Overkill ise hala aynı metallikte, haberin olsun:) Saygılar.
@Ahmet Saraçoğlu, Evet öyle düşününce daha doğru ve isabetli oluyor tabii ki. Gerçi ben yine de 8 verirdim ahahah
From the Underground and Below albümüne bayılan tek ben miyim?
22.04.2023
@In White, bende bayılırım. Bobby blitz inde en beğendiği albümler arasında.
23.04.2023
@In White, Ben de severim o albümü hatta ilk aldığım Overkill albümüydü, kasetini almıştım.
17.05.2023
Teşekkürler yorumlarınız için :) Güzel bir şarkıyla kapayalım
https://www.youtube.com/watch?v=lJQ2oJBL8g4
Çıktığı gün Metallica’ya odaklanmıştım, ancak ertesi günü dinleyebildim. Ama ondan sonra kim sikler kaymakamı durumu oluştu ve her gün iki – üç tur döndürmeden edemiyorum. İçlerinden geleni yapma, kütür kütür yardırma geyikleri bağlamında Metallica’yla aynı gün çıkıp Metallica’nın beceremediği sağlam, akıcı ve tutarlı beste yapma ve enstrümanların hakkını verme konusunda Metallica’nın eline veren albüm olmuş.
Hadi başkalarını siktiret, kendi diskografisi içinde de bunca sene sonra taş gibi ve yenilikçi bir albüm çıkarabilmişler. Çok kolay ameleliğe bağlayan bir grup olmasına rağmen Overkill’in o kan fokurdatan serseriliği eksilmeden devam etmiş. Hazıra yatılan, otomatiğe bağlanmış, yer kaplasın, süre uzasın diye yapılan tek bir an bulmak bile zor. Bobby’nin vokalleri hala üst seviye.
Won’t Be Coming Back, Scorched, The Surgeon, Bag o’ Bones favori Overkill şarkılarım arasına girdiler bile. 7 bu albüme haksızlık bence. 8,5′tan 9.
13.05.2023
@Dysplasia,aynen katılıyorum.Neden 7 verildiğini de anlayabiliyorum.Kendi albümleri içerisinde bir derecelendirmeye tabi oluyor.Ahmet bey in The Grinding Wheel albümüne 9 puan vermesi bu albüme 7.5 ya da 8 vermesine puan verme yöntemi açısından yanlış oluyor.Ama bu albümün kesinlikle 7 puanlık olmadığına da eminim.Elim titrer,yüreğim dayanmaz.Bazı albümleri ayrı değerlendirmesi gerekir bence.Scorched daha farklı bir albüm.Bir önceki albüm iyi de olsa bu albümümün yerini tutamaz.En başta vokal tekniği açısından.Gitar daha ön planda,eğlenceli ve renkli… Ve özellikle son parçanın farklı olması sebebiyle benim için heyecanlı bir final olmuş.Puanım 8.5
Bir pandemi dönemi albümü olduğu için şarkıların ilk versiyonları oldukça karanlıkmış. Sonra Blitz bunun grubun karakterini yansıtmadığını düşünmüş ve albümü iki kere daha yazmış. Bu sayede ortaya yelpazesi oldukça geniş ve gayet iyi düzenlenmiş bir çalışma çıkmış. Bazen fazla hesap kitap sonucu olumsuz etkileyebilir, fakat ben durumdan genel olarak memnunum. Metallica gibi çalakalem işler yapmalarından çok daha iyidir her türlü. Gerçi zift gibi bir Overkill albümü dinlemek de ilginç olurdu. Albümün ilk versiyonu bonus disk falan olarak yayınlanabilirmiş aslında. Bu yeşil disk olurdu, diğeri de siyah!
Evet albüm karışık bir albüm ama sert ve keyifli . Melodik unsurlar bütün bir albüme hakim. Ben bu albümü bir önceki albümden çok daha fazla beğendim. Yabancı incelemeleride okudum. Genelde 6,7,7.5 8,8.5,9,10 puanlar verilmiş. 8 ve 8,5 puanlar fazla. Benim de puanım 8,5.
22.04.2023
@Yenal, ilk yarısını beğeniyorum ama ikinci yarısı benim için biraz daha ağır basıyor. Son parça çok güzel ve eğlenceli.Gitar soloları, riffler, baslar, Bobby Blitz in vokalleri.
Ben şahsen önceki albüme kıyasla çok daha iyi olduğunu düşünüyorum. Dinlerken gerçekten çok güzel vakit geçirtti. Ben en az bir 8 puanı hak ettiğini düşünüyorum.
40 yıldır aynı şeyi yapmaktan bıkmadılar helal olsun, kapakları bile hep aynı yeşil fon üzerine kanatlı kuru kafa,alev malev
Ironbound sonrası çıkanlar içinde en sevdiğim albüm oldu. Değişken ve eğlenceli yapısı isabet olmuş, son dönem albümler biraz birbirine benzemeye başlamıştı.
On numara albüm. Daha önce yazdığım “Ironbound sonrası en kötü albüm” sözünü de geri alıyorum, gayet güzel bir albüm olmuş. Tam 8 puan çalışır benden.
Benden de temizinden 7.5 çalışır ironbound sonrası en iyi albüm olduğu fikrine katılıyorum ancak ironbound gibi uzun ömürlü bir albüm olamayacak gibi 3,4 çevirişte yeter dedim yaza kadar rafa kaldırdım şimdilik.
Overkill sanırım değer verilmeyen (ya da farkedilmeyen) bir grup olarak müzik macerasını tamamlayacak . Son albümüyle biraz bunu kırdı aslında. En güzel tarafıda onların bu durumu çok takmaması. Bildiği yolda ilerlemesi.İlk 15 yılında bir yıl arayla bile albüm çıkarttıkları olmuş. Hayatta kalma mücadelesi vermişler. Daha çok üretmeleri dileğiyle.
Ben bazen böyle grupları takip etmekte çok zorlanıyorum ya… Abartıyorsun diyeceksiniz belki ama bundan bir önceki albümü (The wings of War) spotide favlamışım kitaplıkta kalmış dinlenmeden sonra bu çıktı haha. Neyse bu albüm elektrik gibi akıyor. Tadını aldıktan sonra öncekine de bakabilirim bol bol dinlenmemiş Overkill’im var :D