Avustralya’nın 2000 sonrası çıkardığı en önemli gruplardan biri olan NE OBLIVISCARIS’le ilgili enteresan olaylardan biri “The Aurora Veil” gibi çok dikkat çeken bir demonun ardından ilk albümlerini çıkarmak için 5 yıl beklemiş olmaları. 2012’de çıkan “Portal of I”la birlikte adını daha geniş bir kitleye duyuran grup, ardından da ”Citadel” ve “Urn” ile ülkesinin önde gelen isimlerinden biri hâline gelmeyi başarmış NE OBLIVISCARIS adını binlerce insana ezberletmişti.

Gruba dair diğer bir enteresan olay da rüzgârı bu denli arkasına aldıktan sonra bir sonraki albümü, şu anda incelemekte olduğum albümü için 6 yıl beklemiş olması. Mutlaka geçerli sebepleri vardır ancak bu süreçte Season of Mist tarafından belirli aralıklarla darlandıklarına yemin edebilirim ama kanıtlayamam.

Şimdi karşımızda “Exul”la duruyorlar. Albümün tamamı genel bir tema çerçevesinde mi bilmemekle beraber, açılış şarkısı “Equus”un sözlerine ve albüm kapağına baktığımızda “Exul”un Roma ve Britanya eksenindeki birtakım şeyleri anlattığını; tapınak şövalyelerinden bahsettiğini görebiliyoruz. İlk şarkıda adı geçen Boudica, bundan yaklaşık 2000 yıl önce yaşayan ve Büyük Britanya’yı işgal eden Romalılara karşı isyan başlatan bir kraliçe. Grup bu olayları albümün geneline yaymış mı emin değilim ancak hem kapak hem sözler açısından örtüşen şeyler olduğunu görebiliyoruz.

Müzikal olarak baktığımızda NE OBLIVISCARIS’in “Urn”e kıyasla daha bir geliştiğini, şarkı yazımı konusunda daha mahir bir görünüme büründüğünü fark ediyoruz. Bence grup “Exul”da bugüne kadarki en ustalık kokan bestelerini yapmış, performanslarını sunmuş.

Bunu nereden görüyoruz diyecek olursanız, şarkıların giriş gelişme sonuç kısımlarına baktığımızda NE OBLIVISCARIS’in son derece ne yaptığını bilir, olayın tamamına hâkim takıldığını görüyoruz. Önceki albümlerde “keman kullanan progresif death metal grubu” etiketi gereği keman kullanımını -bence- bazen fazlaca parlatan ve şarkının konsantrasyonunu dağıtan NE OBLIVISCARIS “Exul”da neyi ne zaman yapacağını kafasında daha iyi oturtmuş gibi bir izlenim veriyor.

Albümdeki gitar kullanımı bana kalırsa NE OBLIVISCARIS’in zirvesi. Bunu sadece teknik beceri anlamında söylemiyorum. Şarkıların nerede neye ihtiyacı olduğu konusunda, kemanla birlikte akma hususunda ve vokale alan boşaltma gibi noktalarda gitar ciddi anlamda ustalık kokan hareketlere imza atmış. Hiçbir şarkıda bir acelecilik yok, güzel bir kısmın erkenden sonlandırılmasının yarattığı kekremsi tat yok, keman kullanma farklılığını dakikalar süren sololarla sündürme yok.

Albümle ilgili en önemli ve bence en iyi nokta ise bestelerdeki oturaklılık sayesinde bir şarkının belli bir bölümünü gitar, keman, davul vesaire tarafından kurtarmaya çalışma gibi bir gereklilik de doğmamış. Açıkçası grubun önceki albümlerinin bazı anlarında bir müzisyenin dizginleri ele almak zorunda kalışlarına tanık olduğumuzu düşünüyorum. Bu genelde “enteresanlık unsuru” olan keman oluyordu ama kimi anlarda, bir şekilde, bir sebepten bazı şarkıların bir iteklemeye ihtiyaç duyduklarını hissediyordum. “Exul”u dinlerken bu tarz bir şey bir an olsun aklıma gelmedi. Şarkılar çok iyi kurgulanmışlar, iniş çıkışlar son derece dengeli ilerliyorlar ve bu sayede dinleyici olarak işinde ustalaşmış, artık bir şeyleri çözmüş bir grup dinlediğimizi anbean fark edebiliyoruz. Bu bence çok önemli bir şey.

Tüm bunlara dayanarak “Exul”u NE OBLIVISCARIS’in en iyi iki albümünden biri olarak görüyorum. Yazıda bahsettiğim ve vurguladığım deneyim başlığı düşünüldüğünde esasında grubun her albümünün bir öncekini aşması beklenir, lakin yarattığı heyecan ve farklılık açısından ben hâlâ “Portal of I”ın NE OBLIVISCARIS’in en özel işi olduğunu düşünüyorum. Duygusal kısımları, ilk tanışma heyecanını falan bir kenara bırakırsak bence “Exul” NE OBLIVISCARIS’in bugüne dek çıkardığı en iyi albüm. Ama “Portal of I”ın değerinden dolayı onun üstünde puan vermeyi içim el vermiyor. Sonuçta önemli olan albümün çok iyi olması. Gerçekten çok iyi bir albüm “Exul”.

NE OBLIVISCARIS gibi bazı şeylerin dozunu kaçırırsa işleri tatsızlaştırabilecek bir gruptan çıktığı da düşünüldüğünde son derece iyi kurgulanmış, çok isabetli kararlara sahne olmuş ve prodüksiyonundan müzisyenliğine kusursuz icra edilmiş bir iş olarak karşımızda duruyor.