Geçen senenin Mayıs ayında çıkmış olmasına rağmen resmen incelemeyi unuttuğum bir albümle birlikteyiz bugün. DOLDRUM 2020’de kurulan üç kişilik bir black metal grubu. Ancak onları sadece black metal olarak ifade etmek hiçbir şekilde yeterli olmayacaktır, çünkü bu adamlar türü epey geniş bir perspektifte ele alıyorlar ve avangart tatlar eşliğinde progresif, deneysel bir karakter ortaya çıkarıyorlar.

Yakın zamanda sitemizde yayınladığımız VED BUENS ENDE incelemesine gelen bir yorumla varlığını hatırladığım “The Knocking, or the Story of the Sound That Preceded Their Disappearance”, tıpkı adı gibi sofistike ve farklı olmayı amaçlayan bir çalışma. Bu çalışmanın olumlu sonuçlanması ve DOLDRUM’un deneysellik içinde kaybolmaması ise işin en güzel tarafı.

O yorumu yapan takipçimiz Necrobutcher’ın da değindiği gibi, “Written in Waters”daki avangart black metal karakteri ile bu albümdeki müzik arasında ortak birtakım faydalar var. Eğer VED BUENS ENDE’yi seviyorsanız, DOLDRUM’a da bakmanız yararınıza olacaktır.

Albümün ilk kısmı grubun 2020’de kurulur kurulmaz yayınladığı “The Knocking” demosunda yer alan iki şarkıdan oluşuyor, ardından da üç yeni şarkı daha geliyor. Grubun müziğinde black metali esnetip bükmeye çalışan pek çok gruba yakın duran bir üslup görüyoruz. Rifler black metal olmak için ekstra çaba sarf etmiyorlar, türün klişeleriyle vakit kaybetmeden farklılık peşine düşüyorlar. Bu farklılık, yukarıda da belirttiğim üzere kendini kaybeden, arayışta olan bir yönde gelişmiyor. Geçen yılın en iyi albümlerinden ASHENSPIRE’ı düşünün, A FOREST OF STARS’ın belirli özelliklerini düşünün, az önce bahsettiğim VED BUENS ENDE referansını düşünün.

DOLDRUM kesinlikle üzerine kafa yorulmuş, içinde zekâ barındıran bir müzik yapıyor ve gitar tonu seçiminden tutun da vokallerdeki sayko tatlara kadar pek çok şey bu anlayışı besliyor. Özellikle gitarların distortion seviyesi ve akıllara VIRUS’ı getiren o tam kıvamındaki lezzeti albümün karakterine çok şey katıyor. Aynı şekilde davul yazımı, bas kullanımı gibi unsurlar da “The Knocking, or the Story of the Sound That Preceded Their Disappearance”ı tekrar tekrar dinlemek istemenizi sağlayacak şekilde düşünülmüşler.

Tabii konu avangartlık olunca gitar kullanımı ve rif yazım tarzı daha bir önem kazanıyor. Jimmy Oh-My-Back takma adlı arkadaş DOLDRUM müziğinin etkileyicilik ile abukluk arasında gidip gelen kıvamını çok iyi tutturmuş. Son derece şekilsiz, sağı solu belli olmayan bir gitar kullanımı var ve bu sayede albümün soyutluğu daha bir öne çıkıyor. DOLDRUM’daki bazı rifler, tıpkı IMPERIAL TRIUMPHANT şarkılarında görüldüğü üzere, gitarınızı alıp bir arkadaşınıza çaldığınız takdirde “ne ki bu?” dedirtecek cinsten, belirli bir formu olmayan yapıdalar. Ancak hepsi bir araya gelince, üst üste binince, bir şarkıya doluşunca ve diğer bileşenlerle kaynaşınca gayet lezzetli bir şeye dönüşüyorlar.

Bu tarz müzik yapan gruplar maalesef zaman zaman kendi avangartlıkları ve deneysellikleri içinde kaybolabiliyorlar. Esasında bunu da anlamak lazım, zira black metal çok uzun süre muhafazakâr çizgide devam eden ve vizyoner, cesur grupların diğer pek çok türe göre nadiren öne çıktığı bir tür. Daha doğrusu, herhangi bir vizyonerlik veya cesaret göstermeden de büyük kalabalıklar tarafından kabul görmenin nispeten daha kolay olduğu bir tür. DOLDRUM ve benzeri anlayıştaki gruplar işte bu yüzden önemliler. Geçen sene çıkan ve ne yazık ki incelemeyi unuttuğum “The Knocking, or the Story of the Sound That Preceded Their Disappearance”, Pasifagresif’i takip eden bir dolu insan tarafından sevilecek, ayıla bayıla dinlenecek bir albüm. Eğer benim gibi siz de atladıysanız, daha fazla gecikmeden dinleyin derim.