Ece Çetinel

İmha Tarikat’ın geçtiğimiz aylarda yayınlanan, bu yazıya mevzubahis albümünün ilk single’ı Radical Righteousness’ı ilk dinlediğimde verdiğim tepki tam olarak şuydu: ‘’Çok sağlam geliyorlar yine. Boş şarkı olmayacak gibi.’’ Albümün yayınlandığı gün eve koşa koşa gelip, play tuşuna hışımla basarak 3. parçaya geldiğimde ise beni nasıl bir 49 dakikanın beklediğine dair az çok bir fikrim oluşmuştu. Ve nitekim şu an kritiğini okumakta olduğunuz bu fevkalade yapım tahminimi boşa çıkarmadığı gibi, son parça bittiğinde aklımın başımdan alınmış olmasından dolayı oldukça vurgulu şekilde ‘’Helal olsun arkadaş.’’ cümlesinin dilimden dökülmesine vesile oldu.

2015’te kurulan İmha Tarikat, bir EP ve bir demo’nun ardından 2017’de ilk albümü Kara İhlas’ı piyasaya bombalamış; adeta gelecekte daha ne denli tehlikeli ve zifiri karanlık Ruhsuz Cellat saldırılarına maruz kalacağımızın sinyalini apaçık şekilde vermişti. Ruhsuz Cellat mahlaslı, projenin beyni Kerem Yılmaz’ın ilk albümleri çıktığında 23 yaşında olduğunu hesaba kattığımızda esasen grubu seven her bir kimse için bu uçsuz bucaksız metal okyanusunda takip edilecek yeni ve upuzun bir rotanın belirmiş olduğu gerçeği karşımıza çıkıyordu. PA sayfalarında yayınlanan röportajını okuduğumuzda ve her yeni albümün hırçın girdapına kendimizi bıraktığımızda kendisinin ne denli hırslı ve şevkli olduğunu zaten rahat bir şekilde görebiliyoruz.

Öncelikle şunu belirtmek lazım. Bir projenin adım adım ilerleyerek ve ‘’seviyeyi asla düşürmeden’’, tam aksine üstüne muazzam şekilde koyarak ilerlemesine ve olgunlaşmasına tanıklık ediyoruz. Kerem Yılmaz, her birinin arasını çok kısa tutarak tam 3 albümle resmen potansiyelinin en ufak bir duraksamaya uğramadığı, beste yeteneğinin tabir-i caizse her bir bölümü takır takır çalışan fabrikalara benzediği teşbihini yapma hakkı sundu bizlere. Yeni kurulan oluşumların kısa aralıklarla albüm çıkarması başta kulağa riskli gelse de buradaki takdir edilecek nokta, grubun git gide üstüne koyan bir çizgide, tökezlemeden tam gaz devam ediyor oluşu. İsyankar fakat melankolik, saldırgan fakat hüzünlü; 2 komple tezat unsurun black metalde olabilecek en iyi şekilde harmanlanmasının en başarılı temsilcilerinden biri oldu İmha Tarikat.

Hearts Unchained – At War With a Passionless World, baştan sona üzerinde detaylıca düşünülmüş ve Kerem’in beste anlayışının bariz olgunlaşma dönemine girdiğini yansıtan, her bir parçasının albümdeki yerini boşluk bırakmadan tamamladığı bir albüm. Sadece bununla da sınırlı değil, parçaların içinde de boş anın olmadığı son derece yoğun ve görkemli bir çalışma. Yani çoğu çok beğendiğimiz albümde bile belki arada 1-2 ‘’eh’’ dediğimiz parçalar olabiliyorken, bu yapım; intro’suyla ve ortadaki enstrümantal ara niteliğinde olan Interlude – Birth of Grandeur ve tam taarruz görevindeki kalan parçalar ile birlikte tam kadro sahada ve her türlü mücadeleye hazır bir takım imajı veriyor, 49 dakika boyunca ‘’isyan ve hüznün simsiyah birleşiminin görkemli alevleri’’nin yakıcılığında yanıp kavrulmamıza yol açıyor.

Bana sorarsanız, İmha Tarikat’ın karakteristik olarak gördüğüm başlıca özelliği; müziğinde sunduğu hoyratlığın işin serseri boyutundan ziyade bir isyan, bir baş kaldırma niteliğinde olması. Bu çerçeve; Kerem’in, sanki çektiği bütün acıları veya duyduğu bütün öfkeyi ‘’Dağlar, taşlar duysun!’’ dercesine ruhunun en derinliklerinden gelircesine haykırarak yaptığı vokali, dinlendiğinde iç sızlatan melankolik lead gitar desteği ve saldırgan davul çalışmasıyla dolunca da karşımıza İmha Tarikat’ın her albümde seviye atlayan o vurucu ve tutkulu işitsel tablosu çıkıyor.

Hearts Unchained – At War With a Passionless World, işte tüm bunların – neredeyse – kusursuz şekilde uygulandığı, grubun şahsi fikrimce şu ana kadarki tartışmasız en iyi albümü. Sternenberster’le kaldığı yerden devam eden fakat çıtayı da çok daha yükseğe koyarak geri dönmüş bir İmha Tarikat var karşımızda. Az önce bahsettiğim unsurlar bir bütün şekilde öyle ustaca ve entegrasyonu hatasız şekilde işlenmiş ki, herhangi birini ayırıp da ‘’Yapımı şu öne çıkarıyor.’’ gibi bir ifade kullanmamı engelliyor. Sternenberster’e göre bariz şekilde iyileşmiş prodüksiyon, Kerem’in daha da ihtişamlı ve akılda kalıcı besteleri; çeşitli Alman gruplarında baget sallayan Melvin Cieslar’ın davullara geçmesi yapımı 2 selefinden farklı kılıp, bariz şekilde üst basamaklara taşıyor.

Kerem’in ‘’So we meet!’’ narasından itibaren albüm boyunca sürecek yoğun bir saldırı gerçekleştiren rifler ve hırçın davullar, black metalin hoyrat ve tekme tokat kısmını fevkalade şekilde yansıtarak inşaatın temelini çok sağlam şekilde atıyor. Burası bir gerçek. Bu işitsel saldırı öyle asil bir şekilde yapılıyor ki, 3-5 serseri tarafından atılan basit bir sokak dayağı değil de işinin ehli bir ordu tarafından tankla, tüfekle yapılan planlı, programlı bir taarruz olarak imgeleşiyor zihnimde. Akabinde, devreye girecekleri zamanlar muazzam şekilde planlanmış lead gitar kısımları, görevlendirildikleri zamanı adeta pusuda bekleyip, o an geldiğinde sahneye çıkarak yapımın hüzün ve melankoli kısmına boyut üstüne boyut katarak komple bir black metal ziyafeti sunuyor. Tam da burada mevzu iyice derinleşiyor; işte bütün bu unsurlar, sanki dinleyiciyi Yunan mitolojisindeki ölüler diyarı olarak tasvir edilen Tartarus’ta gibi hissettiren tekinsiz Intro’nun ardından, İmha Tarikat’ın isyankar ve efkarlı o karanlık ve sisli labirentinin içinde bizleri bekliyor.

Bu efkar dolu lead gitarlar; kimi zaman misal olarak 3. ve 4. parçalar Touch of Mercy ve Brute Majesty’nin girişinde olduğu gibi açılışı yaparak baştan bir damarizasyon sürecine sokan anlar oluyor, kimi zaman da son parça Beast of Sovereignty’nin 1.18’inde olduğu gibi devreye sonradan giren, adeta ilmek ilmek işlenmiş notaların gitarda dile gelip konuşması şeklinde tezahür ediyor. Kerem Yılmaz; insanı elem dolduran, efkardan efkara koşturan gitar kullanımını gerçekten öylesine tecrübeli bir şef edasında gerçekleştiriyor ki; black metali, mahlasıyla anlam tezatlığı oluşturacak şekilde, içinde biriktirdiği yoğun duygu yumağını tasvir edebileceği belki de yegane kanal olarak gördüğünü cümle aleme gösteriyor.

Yapımın bir diğer katmanı diyebileceğim bir husus var ki albümü açan Intro’sunu olsun, orta sıralardaki Interlude’u olsun; solunan atmosferik havayı oluşturan diğer elementler olarak gördüğümü söylemeliyim. İşin bu kısmı herkese hitap etmeyebilir, ‘’Tempoyu gereksiz düşürüyor.’’ denebilir, elbette normaldir, lakin bu tarz intro ve albüm içi aralara her zaman pozitif yaklaşmamdan ötürü herhangi bir rahatsızlık duymadığım gibi, albümden aldığım hazza ket vurmadılar da. Fark edenleriniz muhakkak olmuştur, bence albüme lezzet katan bir diğer nokta ise 8. parça olan Streams of Power – Canavar’ın, Kerem’in bize aradaki post-punk/gothic rock tarzı ikramı olarak kendini göstermesi. Hatta parçanın kimi kısımlarındaki ritmik yapı, aklıma She Past Away’i getirmedi desem yalan olur. İşte bu farklı fikirler, albümün siyah ve beyaz renklerini yansıtan 2 boyutlu bir çalışma olmasından ziyade 3 boyutlu bir eser olmasının sonucu olarak yapımdan aldığım hazzı kat be kat perçinliyor.

Yazıyı sonlandırmadan gelelim bir diğer silaha. Yapımdaki sarsıcılığın bahsedilmezse olmazı olarak gördüğüm seri ateş eden davullar. Melvin Cieslar’ın canhıraş performansı şüphesiz ki takdir edilmeden geçilmemesi gereken en önemli faktörlerden biri. Davulun ihtişamında elbette prodüksiyonun da katkısı büyük, ki bunun yanı sıra Touch of Mercy ve Dominator Proselytism Tactics’te duyulabilecek kesik ataklar da şahsen benim bünyemde tıpkı bir kalaşnikofun seri şekilde 4-5 atış yapıp durması etkisi yarattı. Her albümde farklı bir davulcu olduğunu gördüğümüz İmha Tarikat diskografisinde umarım ki Melvin Cieslar bundan sonra da stabil olarak yeni saldırı serisinin başındaki isim olmaya devam eder.

Şahsım adına Kerem Yılmaz’la büyük gurur duyuyorum ve artık İmha Tarikat’ın adının daha geniş yelpazede duyulmasını can-ı gönülden istiyorum. Yukarıda yazdığımı yinelemem gerekirse; black metal aşkıyla yanıp tutuşan, üretken bir beyin tarafından nispeten yeni kurulan bir grubun giderek olgunlaştığına, ustalaştığına, çıtayı her seferinde giderek yükselttiğine tanık oluyoruz. Bu tanık olma sürecinde, albüm hakkındaki düşüncelerimi belirtmeye ek olarak yapabileceğim bir diğer şey ise sizi davet etmek. Bu satırları okuyan herkesi, vakit kaybetmeden bu muazzam yapımı dinlemeye davet ediyorum. Metale gönül vermiş her bir kimseye, ”Ruh ve benliğinizi bu fevkalade albümün görkemli alevlerine bırakın.” çağrısı yapıyorum. Halihazırda dinlemiş olanlara ise ‘’Bu işitsel şölene bir kez daha katılın.’’ ricasında bulunuyorum. Play tuşuna basın ve 49 dakikalığına; bu tutkusuz, samimiyetsiz, yalanın bininin bir para olduğu kaypak ve riyakar dünyadaki odaklarınızı aklınızdan çıkarın. Söylemek isteyip de söyleyemediklerinizi, haykırmak isteyip de haykıramadıklarınızı, içinizde biriken tüm isyanlarınızı düşünün ve zihnen hazırlanın. Sözü ”Hearts Unchained – At War With A Passionless World” e bırakın ve o da gereğini yapsın.