Cemil Okumuş

Öncülüğünü Sodom ve Kreator’ın yaptığı Alman thrash metali ortaya çıktığı 80’li yılların ortalarında ABD thrash metalinin ilk döneminden farklı olarak müzikteki erken dönem heavy metal etkisini ortadan kaldırmış ve thrash metalin speed metal ve punk köklerinden de esinlenilerek oluşturulmuş yapısına tam anlamıyla kendi ayırt edici karakteristiğini kazandırmıştı. Kreator’ın “Endless Pain” ve Sodom’un “Persecution Mania” albümleri thrash metalin standardını ortaya koyan, bu alt türün kafamızda canlanan temel karakterinin oluşmasında çok büyük rol oynayan albümlerdi. Thrash metali diğer türlerin baskın etkisinden kurtaran, hız, akıcılık ve agresyona dayalı, karmaşık ve melodi temelli bir müzikten uzak duran bu albümler, ABD thrash metaline karşı Alman thrash metal geleneğini oluşturmuştu.

Bununla birlikte yine 80’li yıllarda aynı geleneğin içerisinde ortaya çıkan ve Alman thrash metalinin dört büyüğünden biri kabul edilen Destruction, thrash metale bambaşka bir soluk getirecekti. Destruction, Sodom ve Kreator gibi gruplarla aynı temel üzerinde yükselmesine rağmen bu gruplar tarafından denenmemiş bir formülle aynı gelenek içerisinde kendi özgün karakterini ortaya koyarak Alman thrash metalinin alışılageldik yapısında belirgin şekilde gelişimi ifade eden bir müzik ortaya koyacaktı. Sodom ve Kreator müziği karakteristik açıdan daha saf ve çiğ yapıda olup kompleks riflerden büyük ölçüde uzak duruyor, müziğin etkileyiciliği ve akıcılığını notasyon açısından sınırlı bir yapı içerisinde vurucu ve akılda kalıcı rifler yaratıp bunları hızlı ve agresif bir şekilde sunarak sağlıyorlardı. Rifler içerisinde fazla nota geçişinden, kompleks ve değişken ses aralıklarından büyük ölçüde kaçınmaktaydılar. Bu durum kuşkusuz ki yaratmak istedikleri müziğin karakteriyle alakalıydı.

Destruction ise aynı thrash metal temeline dayanmakla birlikte kendi müziğini Sodom ve Kreator tarafından ortaya konup yerleşmiş yapıdan farklı bir boyuta taşımaktaydı. Destruction müziği thrash metalin standart kalıpları içinde kalmakla birlik riflerin karakteri açısından thrash metale yeni bir boyut kazandırmıştı. Grup 1985 yılında kendi thrash metal anlayışının en önemli örneklerinden biri olan “Infernal Overkill”i çıkardı.

Destruction bu albümde thrash metalde standart olarak karşımıza çıkan seri, melodik karakterden büyük ölçüde uzak, temel bir nota üzerine kurulu rifler değil; içerisinde belirgin nota geçişlerinin olduğu, daha karmaşık, yer yer teknik içeren ve melodik karakter de taşıyan rifler kullanıyor. Bununla birlikte Destruction müziğinin bu yönü, hiçbir zaman ne thrash metalin kalıplarının dışına çıkan ne de kendi yapısı içerisinde müziğin old-school karakterini baltalayacak şekilde progresifleştiren bir durum değil. Riflerdeki nota geçişlerinin belirginliği, teknik kullanımı, melodik altyapı gibi unsurlar da thrash metal karakterine yabancı riflerin thrash metal kalıplarıyla çalınması değil, hissiyat olarak yine thrash metal karakterinden yola çıkılarak yaratılan, dolayısıyla yabancı unsurlar olarak algılanmayan, sert bir sound içerisinde kulağa son derece hoş ve sürükleyici gelen unsurlar.

Destruction bu müzik anlayışı içerisinde dinleyiciyi sürekli olarak zengin ve değişken bir rif yağmuruna maruz bırakıyor ve hem müziğin enstrümantasyon boyutuyla hem de prodüksiyonun gücüyle onu hep albümün içinde tutmayı başarıyor. Gitar distorsiyonu ve davulun doygun ve belirgin tonu yaratıcı ve akıcı bir notasyonla birleşince ortaya gerçek anlamda bir thrash metal ziyafeti çıkıyor. Sololar da riflere paralel bir şekilde kendi yapıları içerisinde Destruction müziğinin temel karakteri olan kompleks, teknik, yaratıcı ve bir o kadar da akıcı bir yapıdalar. Davul temel olarak alışılageldik bir ritim görevini üstlense de hem ritim tutma görevini yerine getirirken hem de küçük oyunlarla kendini gösterdiği tüm noktalarda albümün doygunluğu ve lezzetinin vazgeçilmez bir parçası olarak kendini ortaya koyuyor. Vokaller çoğunlukla aşırı agresif ve vahşi olmayan, diğer enstrümanları bastırmayan, pek çok thrash karakterli vokale kıyasla daha anlaşılabilir, zaman zaman scream kullanılan, genellikle yükseltilmiş konuşma sesi denebilecek bir yapıda vokaller. Fakat bu asla yetersiz oldukları ve sönük kaldıkları anlamına gelmiyor. Albümün genel karakterinin desteklenmesi adına bu tarz bir vokalin tercih edildiği anlaşılabiliyor.

Kendi kompleks ve notasal açıdan çeşitlilik odaklı thrash metal anlayışıyla riskli denilebilecek bir girişimde bulunan Destruction, “Infernal Overkill” ile yaptığı yaratıcı müziğin çok iyi özümsenmiş bir altyapıdan hareketle yaratılması sayesinde asla anlamsız karmaşa olarak ortaya çıkmayan, her anıyla dinleyici üzerinde büyük etki bırakan ve kendini tekrar tekrar dinlettiren, içerisinden geldiği Alman thrash metal geleneğini oldukça sofistike bir noktaya çeken bir albüme imza atıyor.