Albüm kapağı konusunda kendine bir konsept belirleyen grupları seviyorum. İlla CHILDREN OF BODOM gibi aşırı tematik bir şey olmasına gerek yok, ancak birbiriyle tutarlı kapaklar yapan gruplar sanki uzun bir hikâyeyi anlatmaya devam ediyormuş gibi gözüküyorlar ve bu da hoşuma gidiyor.

Bugün de ilk iki albümü itibarıyla bu kapsamda değerlendirilebilecek bir gruptan bahsedeceğiz. Önerisi ve grubu keşfetmemi sağladığı için takipçilerimizden Koralp’e teşekkürlerimi yolluyorum.

Logosundan grup adını okuması imkânsız bir topluluk olan CONJURETH 2018’de kurulan ve geçen 5 yılda 2 albüm çıkarmayı başarmış bir grup. Death metalle haşır neşir olan grubu tarif etmek istediğimde, aklıma referans olarak kimi gruplar gelse de tam olarak “X gibi” denebilecek bir death metalleri yok.

Bunun da sebebi adamların tıpkı logoları gibi keşmekeş bir death metal yapıyor olması. Bu keşmekeşlik, içerisinde Dark Descent karakterli kaotik, bulanık death metal gruplarının karakteristik özelliklerini barındırıyor olduğu gibi BLOOD INCANTATION, DEMILICH gibi daha sofistike pisliklerin izlerini de taşıyor.

Enteresandır, grubun Metal-Archives profilindeki benzer sanatçılar kısmında DEICIDE, AT THE GATES, GRAVE, INCANTATION, MALEVOLENT CREATION, SINISTER gibi isimler var ve bana kalırsa CONJURETH’in bu isimlerle görülür bir bağı da yok. Hele ki AT THE GATES… Az önce bahçeden topladığım portakalların AT THE GATES’le daha fazla ortak yanı vardır, öyle söyleyeyim.

CONJURETH müziğine derinlemesine baktığımızda adamların çatır çatır çaldığını ve baştan sonra 45 dakikalık bir kâbusa imza attığını görüyoruz. Lead gitar tonundan vokallere kadar gayet çiğ, leş bir death metal var ama bunu baştan sona şekilsiz, formsuz bir bulanıklık şeklinde de düşünmeyin. Rifler, detaylar net şekilde belirgin ve gayet düşmanca bir tavırla yazılmış, icra edilmişler. Bunu sağlayan ana unsurlardan biri elbette ki bu düşmanca havanın oluşmasını sağlayan prodüksiyon. Gitar tonu, vokallerin derinliği, hatta davulun zaman zaman çok öne çıka ride’ları bile bir acelecilik, panik, kaos havası oluşturuyor.

Bu tarz albümlerde kimi dinleyicileri yorabilecek olaylardan biri “The Parasitic Chambers”da da mevcut ve o da albümün akılda kalıcı olmak adına bir şey yapmıyor oluşu. Gerçekten de 38 dakika boyunca bir saldırıya maruz kalıyoruz ve bittiğinde de bize ne yapıldığını, nasıl saldırıldığını, neremizin kesilip biçildiğini anlayamıyoruz. Bu açıdan bakınca CONJURETH gayet iyi bir iş çıkarıyor ve death metalin çirkin yüzüyle iştigal eden dinleyicilerin çok hoşuna gidebilecek bir albüm sunuyor.

Özellikle çiğ sound’lu, kusursuzluk peşinde koşmayan death metal gruplarıyla aranız iyiyse; logoda gördüğünüz şeyin işitsel hâlini merak ediyorsanız net dinleyin. Pişman olmazsınız.