Cemil Okumuş

Müzik kariyeri boyunca old-school death metalin sınırları içerisinde zengin ve başarılı bir evrim geçiren Hypocrisy, en başından beri İsveç death metal sahnesinin en özel gruplarından biri oldu. Hatta Hypocrisy’nin İsveç sahnesinde hız, sertlik ve melodik yapıyı en başarılı ve etkileyici şekilde bir araya getiren grup olduğunu söylersek sanırım yanılmış olmayız.

Hypocrisy, müziğinin hem daha geleneksel göründüğü, hem de melodiye kaydığı zamanlarda kullandığı yapı içerisinde yeterince çeşitlilik ve yaratıcılık barındıran ve bu sayede hiçbir zaman dinleyicilerini hayal kırıklığına uğratmayan bir grup oldu.

Grubun 1992 yılında yayınlanan ilk stüdyo albümü “Penetralia” her ne kadar kendisinden sonra gelen “Osculum Obscenum”un gölgesinde kalsa da asla basit bir deneme olarak görülebilecek bir albüm değildi. “Penetralia”, grubun ilk albümü olmasına rağmen grubun müzik tavrının sadece temel bir şekilde sunulduğu bir albüm olmaktan çok daha fazlasıydı ve Hypocrisy’nin daha en başından itibaren bu işi ne kadar ciddiye aldığının ve tüm yeteneklerini sergilemek istediğinin çok açık bir kanıtıydı.

Hypocrisy bu albümde geleneksel death metal temeli üzerinde yükselen, fakat bu temelde oldukça girift, yaratıcı ve kendi içinde çeşitlilik taşıyan, sert, agresif ve seri bir müzik ortaya koyuyor. Albümün başarısı ve etkileyiciliği temel olarak geleneksel death metal yapısı içerisinde ciddi bir rif çeşitliliği yaratıp bunu hız, sertlik ve agresiflikle çok iyi harmanlıyor olmasından kaynaklanıyor.

Aşırı tekniğe ve progresifliğe kaçmayan bir enstrüman kullanımı, çiğ ve geleneksel bir sound ve yapı içerisinde ortaya konan bu çeşitlilik ve yaratıcılık baş döndürücü nitelikte. İsveç death metalinin karakteristiğine uygun şekilde yüksek distorsiyonlu, vurgulu ve hissedilir bir gitar sound’u görüyoruz.

Riflerdeki çeşitlilik ve uyumlu değişim, hem şarkılar içerisinde hem de şarkılar arasında akışkan ve kişiyi sürekli albümün içinde tutan geçişler yaratıyor. Albümdeki hız ve sertlik, yaratıcı ve girift bestecilik sayesinde hiçbir zaman basit ve anlamsız bir sert görünme çabası olarak değil, dinleyiciye agresif death metal hissiyatını en üst düzeyde yaşatan unsurlar olarak karşımıza çıkıyor.

Agresif ve akıcı sololar da sürükleyiciliği sağlama açısında şarkıların içerisinde her zaman olması gereken yerde duruyor. Değişken ve agresif blast beat varyasyonlarıyla yüksek tempoda çalınan davullar şarkıların akıcılığını en üst düzeye çıkardığı gibi albümün sert yapısının müzikal açıdan etkileyici hale gelmesinde büyük rol oynuyor. Vokaller de diğer enstrümanlar gibi oldukça haşin ve fazla kontrollü olmaktan ziyade doğal ve çiğ bir brutal karaktere sahip.

“Penetralia” hem Hypocrisy’nin kendi karakteristik müzik anlayışının temelini ortaya koyduğu, hem de İsveç death metalini ortaya çıkaran ve onun kendine has müzikal karakteri ve soundunu belirgin şekilde yansıtan ilk albümlerden biri olması açısından önemli bir yere sahip. Grubun ilk albümü olup işe yeni başlamanın heyecanını üzerinde taşıyor ve ardından geldiği “Osculum Obscenum”un ve olgunluk açısından da daha sonraki çalışmaların bir tık gerisinde kaldığı söylenebilecek olsa da üzerinden 30 yıldan fazla zaman geçmiş olmasına rağmen hâlâ Hypocrisy diskografisinde çok özel bir yerde duran, kalitesini, gücünü ve dinlenebilirliğini asla yitirmeyecek bir başyapıt.