Televizyonda görmüşüzdür. Milyonda bir görülen bir rahatsızlığı olan, ailesinin hayatta tutabilmek için çırpındığı 3-4 yaşlarında bir çocuk. Durumundan habersiz, tüm masumiyetiyle objektife gülücükler saçıyor.
Yanında annesi; evladının durumunu kameralara anlatır ve çaresizce kendilerine uzanacak bir yardım elini bekler. Kamera karşısında olduğu için çocuğun gülen gözleriyle birlikte gülmeye çalışır annesinin gözleri de. Başka da çaresi yoktur aslında; en azından gülümsemek zorundadır.
“Yaşıtlarıyla birlikte oynayamıyor”, “Geceleri çok ağrısı oluyor, uyuyamıyor, hep ağlıyor”, “Tedavi masraflarını karşılayacak durumumuz yok”, “Yardım bekliyoruz”.
İşkencelerin en büyüğünü çekiyordur ruhunun en derinlerinde. Güçlü görünmek için gülümsemekten, tebessüm etmekten başka şansı yoktur. Öyle bir tebessümdür ki o, gözlerini kapasa içine seller akacaktır göz pınarlarından. Ağzı tebessüm ederken göz bebeklerinin ta dibinde öylesine büyük bir çaresizlik vardır ki, yüz bin tonluk bir ağırlığın altından ışığı görmeye çalıştığını hissedersiniz. Aslında tam o anda, çocuğunun sesini duyurmaya çalıştığı o kameranın karşısında da ağlamayı her şeyden çok istediğini, ancak talihsiz evladına destek olmak için güçlü kalması gerektiğinden bunu asla yapmayacağını da bilirsiniz. O güler gibi bakan gözlerin içinde gizlenen korkunç bir feryat, çırpınış, yavrusunu kaybetme korkusu vardır…
Gelen haber ekibine yardım çağrısında bulunurken yanaklarından süzülen yaşlara ve titreyen sesine, arkasında olan bitenden habersiz oynayan çocuğun gülücükleri karışır; annesinin tüm o ıstırabını daha da derinleştirerek.
Çekimini bitiren haberciler birazdan gittiğinde o yine tüm bu yükle baş başa kalacaktır.
O, talihsiz minik, halıdaki oyuncaklar, ilaçlar.
Her an çocuğuna bakmakla yükümlü olduğu için ömrü boyunca birinci çoğul şahıstan konuşmak zorunda kalacak bu anne yıllardır her gün ağlamakta, her gün işkence çekmektedir. Böylesi bir talihsizliğin neden kendi çocuğunun başına geldiği düşüncesiyle kıvranır durur. Tüm bu kâbusa dayanmak zaten yeterince zor değilmiş gibi, bir de çocuğuyla birlikte olduğu her an güçlü görünmesi ve her daim umutluymuş hissini vermesi gerekmektedir. Çocuğunun ilaçlarını verirken, gerekli bakımlarını yaparken, sıkıntısından ağlayan çocukcağızın ihtiyaçlarını giderirken bunu bir oyuna dönüştürür, sıkıntısını azaltmaya çalışır. Her gün, her gün, her gün devam eder bu.
“Çorabımızı giyelim mi annecim?”, “Mandalina yer misin annecim? Mandalina soyayım mı sana?”, “Kuşu gördün mü annecim, bak bak napıyo kuş?”, “Ama iğnemizi olmamız lazım annecim”…
Onunla vakit geçirirken, oyun oynarken çocuk neşeyle koşup annesine sarıldığında, bu sarılmalar hep olması gerekenden biraz daha uzun sürer. Bunun sebebi sadece evladına sarılmayı çok sevmesinden değil, bu sayede yüzünü çocuğundan gizleyerek sessizce ağlayabilme fırsatı bulmasındandır. Annesinin ne yaşadığından habersiz evladıyla yanak yanağa, sessizce ağlar. Ama acele etmelidir; gözyaşlarını bir an önce akıtmalı ve birkaç saniye sonra yeniden göz göze geleceği çocuğuna olabildiğince gülümseyen gözlerle bakmalıdır.
Kameralara bakan o gözlerden, yalnız kaldığında başka kimseyle paylaşamadığı korkunç bir çaresizliğin içine düştüğünü, paramparça olduğunu hissedersiniz. Çocuğuyla oynarken, durumundan ve belki de başına gelecek daha vahim şeylerden habersiz evladının kahkahaları, sevinci, heyecanı o an için kadını da ayakta tutar belki, ancak sonra bir başına kaldığında gökten inen bir yıldırım gibi saplanır yüreğine. Çocuğunun başını okşarken, onun küçücük bedenine sarılırken içini kavuran, tüm varlığını delip geçen bir umut ışığı çığlığıyla yanar her yanı. Bunu ne yakınları ne de her şeye birlikte göğüs gerdikleri kocası anlayabilir. Ruhunu emip tüketen bu tarifsiz endişeyle ve geleceğe dair mutlak bir karanlıkla baş başa kalır her gece başını yastığa koyduğunda.
“Alternative 4” böyle bir albüm. Coşkulu gözükürken bile içindeki tortulaşmış acıyı hissettiren, umutluymuş gibi yaparken dahi derinlerdeki çaresizliği içinize işleyen, son hız dibe giderken sizi de beraberinde götüren…
Loading ...
1,5 yıllık taze baba olarak ağlattın hocam ya abowww. Hayatta dinleyemem artık bu albümü uzun bir süre.
16.01.2023
@iamthecincihodjas, kusura bakma. Sağlıkla, mutlulukla büyüsün.
Bu albüme yaraşır bir inceleme olmuş gerçekten, teşekkürler Ahmet abi. Bana göre Judgement bir bütün olarak bakıldığında Alternative 4′a kıyasla biraz önde ama bu da klasikleşmiş bir albümdür tabii, hakkını vermek lazım. Lost Control ve Regret gibi gerçekler var.
daniel cavanagh çok iyi müzisyen (“saba çok iyi televizyon” gibi oldu.) nerede klasik bir anathema şarkısı varsa arkasında kendisi var. duncan patterson ile çok ölümcül oluyorlardı allahtan o bir 20 sene önce falan gitti. bir de arpej olayını bitirmiş birisi kendisi, bir insan a dying wish’ten 20 sene sonra da untouchables yazıyorsa artık orada bir şey denmez.
unutmadan anatema’ya sesleneyim buradan yattığım yerden: darren white’ı bir alıp gelin de kingdom dinleyelim.
ha bu arada pazar sabahı hiçbir yere “alternative 4″ yazılmaz, konmaz. şurda bir pazarımız var…
En son 10 sene önce açıp Anathema dinlemişimdir. Bu albüme dair tek hatırladığım en sevdiğim anathema albümü olduğu ve Pink Floyd coverlarının bulunduğu.
https://www.youtube.com/watch?v=P2YAmIfOBks
çok troll bir yazı olmuş. alakayı çözemedim.
16.01.2023
@Necrobutcher, bu album o caresiz bebegin(ya da cocuk bilemedim mandalina falan diyebildigine gore cocuk heralde) karsisindaki insanlarda yarattigi umutsuzlugu yansitiyor demek istemis galiba. Cok depresif bi album bu arada katilmamak na’mumkun :(
21.01.2023
@Mansoldtheworld, çocuğum yok olsa da öyle çaresiz bir durum içerisinde açıp alternative 4 ile arasındaki bağı merak etmem. SMA aşıları hayat kurtarır ama bu albüm için hala aşı geliştirilemedi.
Bu gibi ruhani ve duygu yoğunluğu yüksek albümlere teknik incelemeler hiç gitmiyor zaten. Çok iyi bir kritik.
Yine de Anathema her ne kadar salya sümük ağlatan grup kıvamında olsa da (özellikle bu ve diğer birkaç albümü) bana hep yumuşak, sadece hüzünlü bir grup gibi gelmiştir. Anathema’yı her zaman dinleyebilirim. Hüznü de melankolisi de çekilir cinsten. Katatonia ve Radiohead gibi allahsız, kitapsız, şerefsiz değiller.
15.01.2023
@deadhouse, https://www.youtube.com/watch?v=DDIvUgROgiA
Radiohead gibi deha ya da yoğunluk yok fakat bence hoşlar. Katatonia beni aşırı vurmuyor. Bir kıyas yapacak olsam Katatonia en son sıraya yerleşir.
Ne güzel ya. İnsanlar Pazar güzel bir kahvaltı yapalım, yürüyüş yapalım, gezelim tozalım, hiçbir şey yapmasak Trt Western kuşağında bir film açalım der.
Ahmet Saraçoğlu Alternative 4 kritiği yayımlıyor.
Zalimsin.
lost control’un sonundaki keman solosu manyak güzeldir.
6 yıl önce şöyle bir yorum yazmıştım. Albümü görünce direkt bu yazdığım anı aklımda canlandı yeniden.
http://www.pasifagresif.com/2017/03/anathemadan-yeni-album/comment-page-1/#comment-454702
Fak. :D
Dün gece boyunca albümü çevirdim. Zaman zaman uyanıp uyanıp bazı bölümlerini dinleyip tekrar uykuya daldım. Tam bunun üstüne kritiğe denk gelmem hoş oldu.
İnsanlık tarihinin görmüş olduğu en “amcık kapanı” albümlerinden biri. Bir çok metalci yağız genç bu albüm sayesinde seks eyledi.
1999-2005 arası; rock/metal dinleyip, gotik takılan, file çorap giyip siyah göz makyajı yapan, şimdinin teyzeleri bu albüme hastaydı. “Fragile Dreams” ve “Lost Control” kilit açan şarkılardı. Çok ekmeğini yedik.
25 yaş altı avcı kardeşlerime bir sorum var, Anathema hala işe yarıyor mu?
16.01.2023
@ismail vilehand, Abi 25 altı değilim ama gözlemlerime göre para eden Anathema değil bu aralar.
Seyfo filan para ediyor.
Kalite aşırı düşmüş.
16.01.2023
@deadhouse, Seyfo dedin ben bi maden suyu içeyim o zaman.
https://youtu.be/q1p_Dp86JSw
17.01.2023
@ismail vilehand, Kıyak, saf adamdı Seyfo. En büyük zevki maden suyu içmekti. Köylüsü güllüyü kurtarırken meftah oldu.
16.01.2023
@ismail vilehand, Anathema’ya düşen hatunlar çoluğa çocuğa karıştı artık hacı. Benim literally teyzem falan dinliyor bu arada. Artık trap falan iyi iş yapıyor bence.
Gerçi ben teyze de seviyorum.
17.01.2023
@ismail vilehand, Yarıyor.
17.01.2023
@ismail vilehand, 25 yaş altı değilim ama felaket yarıyor, amcığa ekmek banıyorum bu albümle öyle diyeyim, lost control ile kız kendinden geçiyor zaten.
17.01.2023
@ismail vilehand, şimdi de hastalar bir şey değişmedi. O dönemki ablalar şimdi teyze oldu; şimdiki gençler de Katatonia, Anathema, Radiohead vs vs devam ediyor.
Ha bu dediklerim rock-metal camiası için geçerlidir. Yoksa alayı osuruktan rap ve pop şarkılar dinliyor. Arada kaliteli bir şeyler dinlediğini sananlar da osuruktan indiemsi şeyler dinliyor.
Sonuç olarak doğru ortamda bulunulduğu müddetçe Anathema ile am kapmak pekala mümkün.
17.01.2023
@Yiğit, İyi de bu sayılmaz ki. Rock metal dinleyen zaten hoşlanır. Genele bak sen. Eskiden genelde de çok popülerdi bu gruplar. Şu an eğer özel olarak dinlemiyorlarsa Anathema filan tam tersi etki yapar. Genele göre artık bu grupları dinliyorsan acı çeken ezik konumundasın.
70′lerde gençlerin dinlediği gruplara bak. Şimdilerde gençlerin dinlediği gruplara bak.
Pink Floyd’lardan Beatles’lardan Led Zeppelin’lerden Seyfolara, Bts’lere.
Sert düşüş. Borsa bile böyle düşmüyor.
22.01.2023
@deadhouse, ”1999-2005 arası; rock/metal dinleyip, gotik takılan, file çorap giyip siyah göz makyajı yapan, şimdinin teyzeleri bu albüme hastaydı.”
Bu tiplemeden yola çıkarak yazdım. Hala böyle tipler çok fazla ve Anathema’ya da hastalar.
Yine aynen bu tarz giyinip makyaj yapıp da konu Anathema’ya gelince ”bakir misin amk Anathema ne” diyenler de yok değil. İşte onlar candır, canandır.
22.01.2023
@Yiğit, Canan mı. Müzik zevkine göre karakter belirleyenler dinozorlar çağında kaldı sanıyordum. Uzak olsun öyleleri.
22.01.2023
@deadhouse, kendi kız arkadaşım öyle olduğu için dedim. Fazla ciddiye alma boşver.
Hayatımda hiç Anathema dinlemedim :o
17.01.2023
@owlbos, ben de 4 şarkısını biliyorum ikisi bu albümden.
Bu nasıl kritik arkadaş, oturduğum yerde tüylerimi diken diken etti. Elinize sağlık Ahmet ağabey
Albümün ismi Alternative 3 diye bir kitaptan geliyormuş. Bu da 4. albüm olduğundan Alternative 4 herhalde. 5 dk önce Wikipediadan öğrendim, hemen satıyorum.
İnsanların ”melankolik”, ”salya sümük ağlatan” dedikleri türden gruplar bende nedense hiçbir etki yaratmıyor. Hatta bazılarını dinlerken yarısında kapatıp başka bir şey açasım geliyor. Sadece sıkıcı geliyor bana.
Böyle odun gibi bir insanım ben de.
22.01.2023
@Cryosleep, Kanımca bu albümler depresif yapmıyor, depresif olan veyahut işte o şarkı sözüyle bir şeyi anımsayan, bir şey deneyimlemiş insanlar ya da aşırı empatik insanlar üzülüyor.
Şimdi aç mesela, Radiohead – Creep veya Radiohead – Nice Dream dinle, ikisi de aynı bayık gelecek belki ama biri beni vuruyor, diğerinden nefret ediyorum. Yaşanmışlıklar veya yaşanmamışlıklar işte bütün mesele bu.
23.02.2023
@Boba Fett, Usta çok merak ettim, hangisinden nefret ediyorsun? Ben senin de dediğin gibi hatırlattıklarından dolayı ikisinin de hastasıyım.
@Boba Fett, Çok güzel özetlemişsin. Ben Radiohead’i Anathema’yı ve Katatonia’yı ilk ve sık dinlediğim zamanlar oldukça karanlık, depresif zamanlarımdı. Şu an ise uzak duruyorum. Dediğin gibi ruh hali ile ilgili, direkt müzikle ilgili değil.
Ahmet Abi metale olan sevgini ve bilgini bizzat biliyorum da, kaleminden çıkanlar her defasında şaşırtıyor, büyük adamsın. Alkolün verdiği yetki ile açtım albümü.
23.02.2023
@Koray, ❤️
Hayatımın bu gibi albümleri dinleyip de hiç acı çekmediğim dönemindeyim. Sözlerimi Türk Şiir tarihinin en muhteşem dizeleriyle sonlandırıyorum.
Âvâzeyi bu ‘âleme Dâvûd gibi sal
Bâkî kalan bu kubbede bir hoş sadâ imiş
31.07.2023
@deadhouse, 6 ay öncesine kadar merak edip hiç Anathema dinlememiştim. Bu tarzda genel olarak Katatonia’yı tercih ederim ama bence Anathema’nın zirve noktaları Katatonia’nın zirve noktalarınan daha yüksek.
31.07.2023
@şeyh hulud, Katılıyorum. Katatonia TGCD sonrası düşüşe geçti. Kimine göre süper albümler çıkardı ama dinleyicide genel bir tatmin izlenimi bırakamadı. Eskisi gibi başyapıtlar çıkaramadı. Anathema’ya baktığımızda Alternative 4 var, Silent Enigma var, Judgment var, A Natural Disaster var, Eternity var. Son çıkardıkları progresif eğilimli işler de vasat değildi. Aslında kötü Anathema albümü yok, kötü Katatonia albümü var bence. TGCD sonrası bir tek The Fall of Hearts’ı beğeniyorum. Öncesinde ise hepsi birbirinden harika albümler, çarpıcı, vurucu. Katatonia vuruculuğunu kaybetti. Katatonia denince akla gelen şeyleri kaybetti. Yoksa tarafsız gözle baktığında çok güzel müzik albümleri hep. İstediğimiz güzel, müzikalitesi üst seviye albümler değil, benim için öyle değil hiç olmazsa. Tabii dediğin gibi birbirinden çok farklı gruplar Anathema ile Katatonia. Yine de Anathema ne kadar yumuşarsa yumuşasın, ne kadar başka sularda yüzerse yüzsün müzikleri sırıtmadı. Anathema dinlediğini her zaman hissediyorsun. Baktığın zaman Silent Enigma ile A Natural Disaster çok farklı albümler fakat ikisi de vurucu. City Burials’ı ele alalım veya Dead End Kings’i. Discouraged Ones ile LFDGD gibi albümleri düşündüğümde bu albümler çocuk şarkıları gibi geliyor.