Bazen düşünüyorum… Pasifagresif için 2.500’e yakın albüm incelemesi yazmışım. Daha bunun öncesi de var. Ve hâlâ her bir inceleme için yazacak yeni bir şeyler bulabiliyorum. Hâlâ bir inceleme yazmak için oturduğumda heyecanlanabiliyorum. Bunda zamanla kazandığım tecrübenin de payı vardır elbet, ancak esas pay bana bunları yazdıranların elbet. Bunca yıl sonra, hâlâ yeni ifadeler kullanabileceğim, yeni betimlemeler yapabileceğim albümler çıkıyor ve bu müziğe gönül vermiş biri olarak bunun gerçekten de büyük bir lütuf olduğunu düşünüyorum.

Bugün, yazıya işte böyle başlamak istememi sağlayan bir grup ve albümle birlikteyiz.

2020’de çıkan “Devouring Ruin” ile o yılın en görkemli, en mükemmel albümlerinden birine imza atan Kanadalı grup WAKE var bugün karşımızda. Üstelik de epey bir gecikmeyle. Ta Temmuz ayında çıkan albümden yeni haberdar olduğumu mahcubiyetle ifade etmek istiyorum. Yazının başlığını okuyup ilk şarkı “Infinite Inward”ı açtıysanız zaten nasıl bir şeyle karşılaşacağınızı da anlamışsınızdır. WAKE black/death metal icra ve bunu olabilecek en çekici, en klas biçimde yapıyor. Muazzam bir atmosfer, enfes bir şarkı yazımı, akılda kalıcı rifler, tutkudan yanıp tutuşan vokaller…

Bazen böyle oluyor. Bir grubun yeni albümünü başlatıyorsunuz ve daha on saniye bile geçmeden özel bir şeyle karşı karşıya olduğunuzu anlıyorsunuz. Dinlediğiniz şey ilgili türün tüm kıstaslarını yerine getiriyor, ancak hemen anlıyorsunuz ki bu türü zenginleştirecek bir dolu şeyi de içinde barındırıyor. Ne mutlu ki WAKE böyle bir grup, ne mutlu ki “Thought Form Descent” böyle bir albüm.

Peki WAKE bunu nasıl başarıyor? “Devouring Ruin”de sunduğu ihtişamlı karanlığı “Thought Form Descent”te nasıl şekilden şekle sokuyor?

Öncelikle grubun black/death metale yönelik son derece geniş perspektifli bir algısı var. Adamlar hem olayın karanlığına sadıklar hem de bin türlü farklı renk kullanabiliyorlar. Yer yer “My Arms, Your Hearse” dönemi OPETH’e kadar pastoral pasajlar da sunuyorlar, şiddetin en görkemlisini de basmayı biliyorlar. Önemli olan, ne çalarlarsa çalsınlar içine tutkularını yerleştirmeyi becermeleri ve bunu her anlamda samimi biçimde yapmaları. “Thought Form Descent”u dinlerken WAKE’in öfkesini de kederini de acısını da görebiliyor; düşüp kalkmalarına da uçurumun derinliklerinden en tepeye çıkıp haykırmasına da tanık oluyoruz.

Grup elemanlarının müthiş bireysel performanslarıyla göğe çıkan “Thought Form Descent”, black/death metal dendiğinde akla ilk gelecek türde bir kaostan, karambolden, şiddetten uzak bir iş aslında. “Observer to Master” gibi, bir ALCEST albümüne koysanız sırıtmayacak anları da var lakin bunu görkemli sertlikleriyle öylesine iyi dengeliyorlar ki hayran olmamak giderek zorlaşıyor. Tür ve içerik anlamında kotarması kolay olmayan böylesi bir albüm için metal dünyasının en önemli yapımcılarından biri olan Dave Otero’yla çalışıyor olmaları da WAKE adına en önemli artılardan biri. Şarkıların bu kadar heybetli olmasını sağlayan ve ilk andan fark edilemeyecek öylesine güzel detaylar, dolgular, prodüksiyon numaraları var ki şahsen bazı kısımlara tekrar tekrar dönüp dinleyesim geliyor. Bu çekiciliği ve bağlayıcılığı 47 dakika boyunca devam ettirebiliyor olmaları ise zaten WAKE’in ne kadar değerli bir grup olduğunu dinleyiciye gösteriyor.

Nasıl olduysa üç buçuk ay gecikmeli olarak dinleyebildiğim “Thought Form Descent” daha ilk dinlemeden yıl sonu listeme girmeyi başaran bir albüm. İlk, bakın ilk saniyesinden itibaren “Ooo tamam, manyak bir şey geliyor” dedirtmeyi başarması ve son anına kadar bu düşünceyi haklı çıkarması gerçekten de muazzam. Sadece son iki albüm özelinden bakarsak bile WAKE an itibarıyla underground metal dünyasının EN İYİ gruplarından biri. Muhteşem bir müzik yapıyorlar ve yıllar sonra bile hep akla gelecek çekicilikte bir karakter ortaya koyuyorlar.

“Thought Form Descent” benim için tartışmasız yılın albümlerinden biri. Daha da bir şey demiyorum.