THE OFFERING’in ilk albümü “Home”un ilk incelemesinde grubun çok sayıda başka grubu andıran çok fazla özelliği olduğundan bahsetmiş ve yazının başlığını da “SLIPKNOT, MERCENARY, FURTHERIAL, SOILWORK, AVENGED SEVENFOLD, ilk dönem SANCTUARY, RAGE ve niceleri…” koymuştum.

Aradan geçen üç yılda THE OFFERING belli ki bunun da yeterli olmadığına ve daha da sansasyonel bir şeyler yapması gerektiğine karar vermiş ve ortaya “Seeing the Elephant” adlı bu albümü çıkarmış.

Metal-Archives’a bakarsanız grubun ilk albümündeki türü için melodik death/groove metal ibaresini görüyorsunuz. Ne var ki THE OFFERING çok hızlı düşünüp çok seri hareket ediyor, zira daha ikinci albümünden bu türün yanına (early) ifadesi konmuş ve grubun bu yeni albümüyle birlikte deathcore/nu-metale geçtiği belirtilmiş.

Şimdi, şöyle bir bakınca THE OFFERING’in dümdüz deathcore/nu-metal yaptığını söylemek zor. Atıyorum, duyduğumuz şey DESPISED ICON’la KoRn’un veya THY ART IS MURDER’la LIMP BIZKIT’in karışımı falan değil. Lakin duyduğumuz şeyin bu değil de şu olduğunu söylemek de son derece zor.

THE OFFERING gerçekten de dinleyicinin kafasını karıştırmak istercesine dağınık, bir tür altına sokmanın çok da mümkün olmadığı bir müzik yapıyor. Ne var ki bu misal bir IWRESTLEDABEARONCE veya ZIMMER’S HOLE tarzı karman çorman, parodiye yakın bir çorba değil.

Bundan daha da garibi.

“Home”un bir incelemesinde THE OFFERING’in benzediği grupları sayan bir kritik yazarı “NEVERMORE, KoRn, BLIND GUARDIAN” gibi çok acayip bir ifade kullanmıştı. Bu şekilde bakınca insanın kafasında gerçekten de bir şey belirmiyor, belirse bile anlamlı bir şeymiş gibi gelmiyor. Ama gelin görün ki THE OFFERING konusunda gerçekten de buna yakın bir durum var. THE OFFERING gerçekten de çok acayip miktarda başka şeyi içinde barındırıyor ve “Home”un başlığı olan “SLIPKNOT, MERCENARY, FURTHERIAL, SOILWORK, AVENGED SEVENFOLD, ilk dönem SANCTUARY, RAGE ve niceleri…” ifadesi yetmiyormuş gibi bu albümde daha da fazla şeyi akla getiren bir yaklaşım benimsemişler.

İlk şarkı “Wasp”la birlikte ciddi şekilde “Ne oluyor aq” dediğimi net şekilde söyleyebilirim. Albüm, dinleyicinin ne olduğunu tam olarak anlayamamasını sağlamaya çalışıyormuşçasına başlıyor ve her şarkıda bambaşka bir karaktere bürünerek paldır küldür ilerliyor. Grup elemanları enstrümanlarına çok hâkim oldukları ve prodüksiyon da cillop gibi olduğu için albüm kendini dinletiyor, lakin müziğin tutarlılığından söz etmek gerçekten çok zor. “Rose Fire”da bayağı KoRn’vari vokal ve gitarlar sunan grup başka bir şarkıda çok sert olaylara girip sonrasında KARNIVOOL benzeri bir rock kafasına bürünebiliyor.

Dışarıdan bakıldığında, esasında bu da bir yaklaşım ve iyi yapılırsa çok iyi bir şeye dönüşebilir, dahiyane sonuçlar verebilir. Çok kötü yapılırsa zaten konuşmaya bile değmeyecek düzeyde sikimsonik bir şey olur ve harcanacak zamanı hak etmez. Buradaki örnekte THE OFFERING’in çok iyi şarkılar yazabilme potansiyeli eşliğinde dağınık, kimlik bulma konusunda çok da başarılı olmayan bir iş yaptığını görüyoruz. Keyif alan elbet olacaktır, ancak “ben ne dinliyorum ulan?” diye isyan eden de olacaktır. Çok iyi nakaratlar, grubun akıp gittiği bölümler, müthiş düzenlemeler var ancak bir bütün hâlinde “Seeing the Elephant” sanki THE OFFERING’in aslında dönüşmek istediği şeyin yolunu yapan bir yoklama albümü gibi hissettiriyor. Bazı vokaller, bazı fikirler cidden insanın tahammül sınırlarını zorlayacak düzeyde hiperaktif hüviyette ve rastgele kullanılmış izlenimi veriyor. Misal “Flower Children” gibi bir şarkıyı sabırla kaç kez dinleyebilirim emin değilim. Diğer yandan “Tiny Disappointments”ın da nefis bir solosu ve gayet sağlam bir düzenlemesi var.

Bu durumdan dolayı da albümün içine girmek hiç kolay olmuyor. İlk dinlememde gerçekten de “bu ne harbiden” dedim ve ikinci dinlemeden itibaren THE OFFERING’in yüzlerce fikri bir albüme sıkıştırma çabasının beni darladığını hissetmeye başladım, albümün sonunu zor getirdim. Bunun da alıcısı olduğu için albüme dümdüz “SİK GİBİ” diyemiyorum, ama gerçekten çok dağınık ve bulamaç gibi bir şey olmuş “Seeing the Elephant”. Umarım grup bir sonraki albümünde esas yapmak istediği şeyi bin tane farklı şey arasına gizleme gereği duymadan yapar, böylece hem onlar rahatlar hem de dinleyici bu kadar yıpranmak durumunda kalmaz.

“Seeing the Elephant” olaya nasıl baktığınıza göre “fena değil” diyeceğiniz bir iş de olabilir hayatınızda dinlediğiniz en kötü albümlerden biri de. Bu riski alıyorsanız -ve sabırlı biriyseniz- albüme şans verin.