Yan projelerinde esas gruplarından daha sert takılan müzisyenlere ekstra bir saygı duyduğumu daha önce çeşitli vesilelerle dile getirmiştim. Bu aslında sert müziği daha değerli gördüğümden değil, ancak esas gruplarıyla geçimlerini sağlayan insanların beri yandan daha ekstrem olaylara girmesi bana bu müzisyenlerin içinde daha başka bir ateşin yandığını hissettiriyor ve bu da hoşuma gidiyor.

Her ne kadar PARADISE LOST da son 4-5 albümdür sertlik dozunu epey artırsa, hatta doom metalinin içine death metal unsurları dahi katsa da Gregor Mackintosh’un VALLENFYRE’ın ardından bir de STRIGOI’u kurması ve epey karanlık bir müzik yapması bence değerli bir olay. Yakın zamanda Nick Holmes’la birlikte PARADISE LOST’un 1999’da çıkardığı ve kimlik değişimine gittiği “Host” albümünün karakteri üzerinden ilerleyecek HOST projesini de duyurmuş olmaları bir tarafta dursun, Mackintosh abimiz bunca yıl sonra bile karanlıkla, kötücül müzik aşkıyla dolu olduğunu fazlasıyla kanıtlamış bir insan.

2019’da çıkardığı “Abandon All Faith” ile gayet iyi bir başlangıç yapan STRIGOI, şimdi de ikinci albümü “Viscera” ile karşımızda. Yeri gelince yavaş yeri gelince blast beat’e boğulmuş gergin bir death metal yapan, bunu da crust olaylarıyla süsleyen STRIGOI, DEATHSPELL OMEGA’nın “Ad Arma” klibini yaratan Dehn Sora’nın imzasını taşıyan “Hollow” klibiyle -bence- hem yılın klibi olmaya aday bir klip sunmuş hem de albüme yönelik beklentiyi artırmıştı.

İncelemeyi unuttuğumu fark ettiğim için incelemesini bir aydan fazla gecikmeyle yayınladığımız “Viscera”, “Abandon All Faith”daki karanlığı devam ettiren ve üzerine daha da yoğun bir nefret boca eden bir çalışma. Şarkıların tamamında Mackintosh’un muazzam vokallerini, PARADISE LOST’un son dönemindeki tedirgin edici melodilere göz kırpan lead’lerini ve yırtıcı riflerini görmek mümkün. Vokallerden devam edecek olursak, bana kalırsa Mackintosh’un VALLENFYRE ve STRIGOI’daki vokalleri Nick Holmes’un BLOODBATH’teki vokallerinden daha iyi. Çok daha iyi. Lakin belli ki BLOODBATH frontman tarafı baskın olduğu için Holmes’u tercih etmiş, çünkü konu death metal vokalleri olduğunda Mackintosh’un daha iyi olduğu konusu bence tartışmaya kapalı.

Belirli bir amaç için kurulan ve amacını tamamlayınca da planlandığı gibi sonlandırılan VALLENFYRE’daki doom metal etkisinden ziyade daha agresif bir tarafta duran STRIGOI, “Viscera”yla birlikte neredeyse black metale yaklaşan düzeyde zifiri bir ambiyans yaratabileceğini kanıtlıyor. Bunun en iyi örneğini az önce adını andığım “Hollow”da görmek mümkün. Bu şarkının yoğunluğu, eziciliği ve kliple birlikte artan devasa gücü gerçekten de STRIGOI’un olayın ruhani boyutuna geçebildiğini kanıtlayan, kana susamışlığını gösteren numunelik bir örnek.

Burada enteresan olan konu, PARADISE LOST’un da “The Plague Within”den beri bu tarz bir müziğe yaklaşıyor olması. Evet, yeni kurulan HOST günümüz PARADISE LOST’undan tamamen farklı, lakin STRIGOI’un kimi özellikleriyle bugünkü PARADISE LOST’un örtüşen pek çok yanı var. Elbette ki blast beat’leri falan ayrı tutuyorum ancak atmosfer açısından benzer bir karanlık, yakın duran bir gerginlik söz konusu. Bunu da en baskın olarak distrotion’lı gitarlarka birlikte ilerleyen kederli arpejlerde görüyoruz. Bu sayede oluşan havanın benzerlerini son 3 PARADISE LOST albümünde sık sık duyduk. Ne var ki STRIGOI buna tremolo gitarları ve bahsettiğim agresif davulları da katarak çok daha ekstrem bir tarafa kaymayı başarıyor.

Albümden dikkat çekmek istediğim bir diğer şarkı da adını görür görmez “Oooo acaba ceddimize mi sövecekler şşş makintoş alo” diye teyakkuza geçer gibi olduğum “Byzantian Tragedy”. Sövselerdi de ilginç olurdu ancak şarkı sadece Bizans özelinde sözler içeriyor ve ortasına doğru giren kimi enteresanlıklar ve sonuna doğru yaşanan dellenmeler dışında albümün geneliyle aynı havada seyrediyor. Bu yüzden beklediğim enteresanlığı bulabildiğimi söyleyemem.

“Viscera” STRIGOI’un neden takip edilesi bir oluşum olduğunu kanıtlayan, çok sert ve çok karanlık bir albüm. Son yorumuma gelirsem, orta ve düşük tempolu bölümler bence biraz fazlaca kullanılmış ve bu da hızlı bölümleri “biraz da tempoyu artıralım” görevi görme noktasında bırakmış. Umarım Mackintosh bir sonraki albümde olayın PARADISE LOST’la kesişim kümesi olan kısmını azaltır ve biraz daha dehşetengiz taraflara kayar. Bunun dışında albüm beklentileri büyük oranda karşılıyor.