Ne zaman nerede okuduğumu ya da dinlediğimi hatırlamadığım bir olay var. İki maymunu yan yana kafeslere koyuyorlar. İki kafes de eşit büyüklükte, birbirinin aynısı. Maymunların yaşları, yetişme koşulları, her şeyleri aynı. İki maymunun kafesi de aynı şekilde aydınlatılıyor, kafeslerin içindeki şeyler bire bir aynı. Kısacası ortam konusunda mutlak bir eşitlik var.

Maymunların ikisine de aynı yiyecekleri, aynı zamanda, eşit miktarda veriyorlar. İkisi de verilen yiyecekleri severek yiyor, psikolojilerinde olumsuz herhangi bir şeye rastlanmıyor. İkisi de bu şartlara alıştıktan sonra, bir gün maymunlardan birinin kafesinin yanındaki bölmeye büyük bir yılan koyuyorlar. Yılanın maymuna ulaşma, kafesinden çıkma şansı yok. Sadece yan bölmede duruyor. Bu maymun yılanı sürekli görebiliyor, diğer maymunun ise herhangi bir yılandan haberi yok.

Diğer tüm şartlar mutlak şekilde eşit olmaya devam ediyor. Yine aynı saatlerde aynı şeylerle besleniyorlar, yine aynı saatte kafes ışıkları kapatılıyor ve uyumaları sağlanıyor. Günler ilerledikçe kafesinin yanında büyük bir yılan olan ve o yılanı sürekli görebilen maymunun iştahı kesiliyor. Uyku sorunları yaşamaya başlıyor. Yılanın sürekli yanında olduğunu bilen ve bir gün bir şekilde yanına gelme ihtimalinden korkan maymunun psikolojisi, sürekli yaşadığı bu tedirginlik ve gerginlikle giderek daha da fazla bozuluyor ve maymun sonunda yetersiz beslenmeden dolayı hastalanıp ölüyor.

Yılan maymunu uzaktan, sadece var olarak, psikolojik olarak öldürüyor.

ORGAN TRAIL’ın yeni albümü aşırı düzeyde bir şiddet barındırıyor. Normalde bu tarz albümler için “işitsel dayak”, “müzikle adam dövüyorlar” gibi ifadeler kullansak da bu noktada olay sanki fiziksel boyutu geçip psikolojik şiddete kayıyor. “Irak savaşı sırasında ABD ele geçirdiği düşman askerlerine işkence yapmak için çok yüksek sesle “Enter Sandman” dinletiyormuş” muhabbeti gibi, ORGAN TRAIL da burada psikolojik şiddete varan bir hışımla, korkunç düzeyde vahşi bir müzik yapıyor.

Öyle ki albümü belki on kez dinlemiş biri olarak bu incelemede grindcore’un esaslarından, adamların ne kadar hayvan çaldığından, yok efendim blast beat’lerin deliliğinden yahut bas gitar tonunun uzun zamandır duyduğum en çirkin şey olduğundan falan bahsetmek istemiyorum. “Appetite for Dissection”, tıpkı bahsettiğim o yılan gibi dinledikçe sizi baskı altına alan bir şiddet sunuyor. Normalde bu tarz ifadeleri misal bir ULCERATE, DODECAHEDRON, AKHLYS gibi gruplar için kullanması daha olası, ancak buradaki şiddet bana bunları yazdıracak kadar gerçek ve saf.

Albümün karakterinden dolayı bu yazıyı bilhassa kısa tutmak istiyorum, o yüzden hızla kapatıyorum. ORGAN TRAIL şiddet, acımasızlık, gözü dönmüşlük anlamında yılın önemli işlerinden birine imza atıyor; buna tanık olmak, kendinize bunu yaşatmak da size kalıyor.