Bestelemesi de dinlemesi de incelemesi de zor bir albüm var bugün karşımda. ABD’li noise rock/sludge grubu CHAT PILE Temmuz ayında çıkardığı ilk albümü “God’s Country” ile çeşitli çevrelerde epey ses getirmiş; kimi önemli yayın organları tarafından yılın en önemli işlerinden biri olarak nitelendirilmişti.

Bakarsanız göreceğiz üzere CHAT PILE Metal-Archives’da olmayan bir grup. Bunun sebebi Metal-Archives’ın tuhaf grup seçimi politikası değil, CHAT PILE’ın bir metal grubu olmaması. Elbette ki müziğinde sludge metal etkileri var, ancak esasında CHAT PILE gemisini noise rock limanına demirlemiş, yer yer grunge’a dahi kayabilen, metalden sadece gerektiğinde yararlanan bir oluşum.

2019’da kurulan bir grubun 2022’de çıkardığı ilk albümüyle bu kadar konuşulmuş, konuşuluyor oluşu elbette ki tesadüf değil. CHAT PILE sinir bozucu düzeyde monoton besteleri ve sürekli bir şeylerden şikâyet eden vokalleriyle gerçekten de sınırlı bir kitleye hitap ediyor. Ne var ki bu sınır o kadar da kısıtlı değil ve belli ki CHAT PILE’ın buradan alıp yürümesi hiç de şaşırtıcı olmayacak.

Sınırlı bir kitle ifademden kasıt, grubu sevmek için tam olarak CHAT PILE’ın yaptığı şeyi seviyor olmanız gerekiyor. Sludge metal mi seviyorsunuz? CHAT PILE’dan nefret edebilirsiniz. Noise rock mı seviyorsunuz? CHAT PILE’ı fazla güvenli bulabilirsiniz. İşte grup böylesi enteresan bir dengeye oturtuyor müziğini ve hem kendisinin yıprandığı hem de dinleyeni sıkıntıya soktuğu bir yaklaşımla -en azından- bir bütün hâlinde muadili olmayan bir müzik yapıyor.

“Kendisinin yıprandığı” tarafından yaklaşırsak, grup ABD’nin çeşitli sorunlarına ve sosyal konulara eğilmeyi tercih ediyor ve bunu yaparken de, misal evsizleri konu alan “Why”da olduğu gibi, sürekli aynı şeyi tekrar ede ede isyan etmeyi seçiyor. Diretiyor, çemkiriyor, dinleyicinin başının etini yiyor. “The Mask”te gayet sert sludge gitarları eşliğinde en metal tarafını gösterirken “Anywhere”de ise NIRVANA’nın kaotik şarkılarını hatırlatırcasına paçoz bir grunge havası yaratıyor.

“God’s Country”deki en belirgin, en öze çıkan karakter ise albümü bir terapi seansı olarak kullanan vokalist Raygun Busch. Albümdeki vokaller öylesine başına buyruk, öylesine rastgele ki sanki tüm albüm bu vokallerin altı dolsun diye sonradan yazılmış havası veriyor. Sanki Busch çeşitli sebeplerden öfke krizlerine girmiş, bir kayıt cihazına veya telefon kamerasına tüm bunları kusmuş da sonra alakasız üç adam gelip bunun altına müzik yapıp bunu bir albüme dönüştürmüşler gibi.

Bunu olumsuz anlamda bir kopukluk olarak söylemiyorum, lakin mesela son şarkı “grimace_smoking_weed.jpg”yi dinlerseniz vokallerin müzikle neredeyse hiç örtüşmediğini, sözlerle müziğin sanki kasıtlı şekilde birbirlerinden habersiz oluşturulduğunu görebilirsiniz.

Elbette ki bunlar hep “meraklısına göre” başlığı altında yer alacak kalemler. İnternette CHAT PILE’la ilgili yorumlara bakarsanız, belki sizin “bu ne amına koyim” dediğiniz/diyeceğiniz bu müzik için “hayatım boyunca duymayı beklediğim müzik buymuş da haberim yokmuş” gibisinden yorumlar yapıldığını da görebilirsiniz. Misal bir “Why”a dayanamayıp sonunu getiremeyebilirsiniz. Açılış şarkısı “Slaughterhouse”un klostrofobik havasında daralıp “Tropical Beaches, Inc.”ın kusan bir kamyonu andıran gitarlarına kendinizi ezdirebilirsiniz.

Belki “I Don’t Care If I Burn” size dinlendirici gelebilir.

Belki de gelmez.

Belki duştan çıkınca ayağınızı hiç kurulamadan çorap giyiyorsunuzdur. Belki de yeterince kurumuş bir burun tatağını parmaklarınız arasında toz hâle getirip koltuğun arkasına serpen birisinizdir. Eğer böyle biriyseniz şarkının sonlarına doğru gelen beklenmedik haykırışı bile çok sevebilirsiniz.

Belki de cinsliğiniz tutar, sevmezsiniz. Ya da sadece insan evladı olduğunuz için, böyle bir şeyin normalde sevilmemesi gerektiği için sevmezsiniz.

CHAT PILE işte böyle bir grup ve “God’s Country” de onu dinlemeden önceki ruh hâlinizi dinleme esnasında ve dinleme sonunda korumanızın zor olduğu bir albüm.

GODFLESH’ten SONIC YOUTH’a uzanan, metal de dâhil olmak üzere farklı müzikal anlayışlardan gerektiği düzeyde yararlanan, monotonlukla hiperaktiviteyi bir potada eriten ve tüm bu bileşenleri kullanarak kasvet dolu Amerikan taşrasının daraltıcı ve muhafazakâr vasatlığının toz ve gres yağıyla kavrulan aromasını damaklara yapıştıran “God’s Country”yi, bu cümleyi çekici bulan herkese öneririm. Önermeyebilirim de.