Yazının başlığı aslında LOST SOCIETY’nin durumunu epey bir bir açıklıyor kanısındayım. Bu adamlar ilk albümleri “Fast Loud Death”te son derece iyi bir başlangıç yapmış, sonraki albümlerinde thrash metal, crossover arası bir yerde yardırdıktan sonra bence epey vasat bir iş olan kafa karışıklığı albümü “Braindead”i çıkararak gelecekleri adına endişeli bir bekleyişe sokmuşlardı. İşte bu noktada Nuclear Blast’ten ayrılmış ve “No Absolution” adlı albümle gemileri yakmış ve “rocker” kimliğine bürünmüşlerdi. Sonuçta ekmek yemek onların da hakkıydı ve bir dolu muadili olan türde bir thrash metal yapmaktansa daha da fazla muadili olan ancak radyolarda dahi çalınabilecek türde piyasa bir müzik yapmak demek ki daha mantıklı gelmişti.

Bugün baktığımızda LOST SOCIETY tamamen konserlerde coşma, hayran kitlesini genişletme, ancak bunu yaparken de metal kalmaya devam etme odaklı bir müzik yapıyor. Şarkılarında LINKIN PARK da var AVENGED SEVENFOLD da. SLIPKNOT da var DECAPITATED da. Thrash kökleri, heavy metal kökleri de var PRODIGY’ye kayan elektronik dokunuşlar da. Peki LOST SOCIETY’nin bu durumda metal dinleyicileri tarafından aforoz edilmemesini, hatta ilk albümlerini seven kitle tarafından bile “Aferin lan” şeklinde görülmesini sağlayan nedir? Cevap basit: adamlar eğlendiklerini hissettiriyor ve tam bir konser grubu olduklarını gösteriyorlar. Bunu yaparken ilk albümlerinden çıkan kliplerdeki kan revan içindeki görüntülerin yerini gözlerine far süren bir vokaliste bırakmış olabilirler, ancak LOST SOCIETY göstere göstere, çatır çatır davayı satmasına rağmen dinleyiciyi ikna etmeyi ve bu yeni kimliğini güçlü şekilde sunmayı başardığı için “benim için bittiler” yorumlarını çok da güçlü duymuyoruz.

“If the Sky Came Down”a baktığımızda grubun bu göstere göstere durumunu daha da göze sokar şekilde yaptığına tanık oluyoruz. Adamlar “(We are the) Braindead”de resmen SLIPKNOT worship yapıyor, “Stiches”da ise çok bariz bir LINKIN PARK klonu gibi davranıyorlar. Yalnız bu gibi durumlarda farklı bir dinamiğin de mutlaka devreye girmesi gerekiyor, o da şirket desteği ve iyi pazarlanabilir olmak. Özellikle Avrupalı gruplarda bu büyük önem taşıyor çünkü bu karakterdeki müzikal değişimler aslen ABD pazarına yönelik oluyorlar ve bunun için de fazladan bir destek gerekiyor. Bu gerçekleşmezse, bir anda kendinizi sadece davayı satmış, kitlenizi genişletememiş, mevcut kitlenizden bir ton laf yemiş ve aralarda bir yerde kalmış hâlde bulabilirsiniz.

Bunun istisnaları da var tabii. Kariyerinin başında melodik death metal yapan ve sonradan nu metal, alternatif metal taraflarına kayan AVATAR’ın ABD’de de çok başarılı olması ve sürekli oralarda turlamasından görebiliriz. Onlar bu değişimi desteklemenin yolunu, tıpkı GHOST’un yaptığı gibi kendi şirketlerini kurmakta bulmuş ve sadece AVATAR albümlerini çıkaran Black Waltz Records’ı kurarak yapmışlardı.

LOST SOCIETY ise tekrar Nuclear Blast’e dönerek çıkardığı “If the Sky Came Down”da aslında ABD’li bir grup olsalar o tarafların altını üstüne getirebilecek türde bir müzik yapıyor. Bunun maddiyata dökülmesi için de şirket desteği ve grubun ABD piyasasına pazarlanması gerekiyor. Bu gerçekleşecek mi, LOST SOCIETY birkaç albüm sonra ABD topraklarının son derece aşina olduğu bir grup hâline gelecek mi bunu zaman gösterecek. Şu anda elimizde her şeyini buna adamış ve metal geçmişinden çok da sıyrılmadan son derece kolay dinlenen gaz bir müzik yapan bir grup var ve bu grup bunu gerçekten de iyi, hatta çok iyi yapıyor.

“If the Sky Came Down”ı dinlerken aklınıza yukarıda adını andığım grupların hatta KoRn’un (“Hurt Me”) dahi gelmesi gayet olası ve adamlar bir şekilde bunu yavşaklaşmadan, cıvıtmadan yapmayı ve konsere gidip eğlenmek isteyen kitleyi oradan oraya savurarak deli gibi eğlendirmeyi, coşturmayı kesinlikle başarıyorlar. Evet LINKIN PARK nakaratları, yer yer Jonathan Davis benzeri vokalleri var ve kesinlikle radyo dostu bir beste anlayışları var ancak canına yandıklarım gümbür gümbür kafa sallatmayı, pogoda adam sakatlatacak rifler sunmayı da beceriyorlar. Bu yüzden de “”bozdular” şeklinde bir ön yargısı olan dinleyiciler bile şarkılar ilerledikçe adamların yaptığı şeyi anlayabiliyor ve eğlenme, coşma potansiyellerine göre kendilerini LOST SOCIETY’nin yerinde durmayan kaptırabiliyorlar.

“No Absolution”a 7 vermiş bir insan olarak grubun bu albümde yapmak istediği şeyi daha da göze sokarak, daha da abartarak yaptığını görüyoruz ve orta parmağı kalkık bu cüretkâr tavırdan dolayı da samimi olduklarını düşünüyorum. Adamlar bir karar vermişler ve bu yolda hem ayranım dökülmesin hem de götüm sikilmesin gibi bir düşünce eşliğinde ilerlemiyorlar. Ne gerekiyorsa onu yapıyorlar ve iyi de yapıyorlar. Laf yer miyiz, metal kitlesini karşımıza alır mıyız diye bir dertleri yok; nu metali, metalcore’u ve groove metali son derece rahat dinlenir şekilde bir araya getiriyorlar ve belli ki bu durumdan büyük zevk alıyorlar.

“Metal metal gibi olmalı” gibi bir düşünceniz yoksa ve on binlerce grup arasından birkaç tanesinin de bu şekilde davayı satmasından, hakkını vererek davayı satmasından trigger’lanmıyorsanız, LOST SOCIETY size olabilecek en sağlam satışlardan birini sunuyor.

Belki de epey bir kişiyi karşıma alacağım ama OPETH’in yaptığı gibi sıkıcı bir tür değişimindense LOST SOCIETY’ninki gibi bir tür değişimini sabaha kadar yeğlerim. En azından iki ter atarız, kafa sallarız, birkaç nakarata eşlik eder deşarj oluruz.