WOLFHEART’ın bundan önceki son 3 albümüne eskiden yeniye 7,5, 8 ve 6 vermişim. Bu da en azından benim nazarımda gösteriyor ki grup biraz dengesiz, gelgiti bol, hafif istikrarsız bir süreç izliyor. Neden bu sonucu çıkarıyorum? Çünkü WOLFHEART pek çok konuyu çözmüş, müzisyenlik noktasında üst düzey bir yerde duran, icra ettiği tarzın gereklerini iyi bilen bir grup. Bunlar tamamsa, sıkıntı bu bahsettiğim kalemlerde baş gösteriyor.

Kendini yenilemekte sıkıntı çeken melodik death metal gruplarından daha sıkıntılı bir şey varsa o da kendi yenilemekte sıkıntı çeken Fin melodik death metal gruplarıdır. Fin grupların geneli, hatta büyük kısmı bu Fin kimliğini müziklerine fazlasıyla taşıdıkları için heyecansız bir melodik death metal albümüne bir de Fin kasveti ve monotonluğu eklenince bence ciddi anlamda sıkıntılı bir şey ortaya çıkıyor. Neden, çünkü bu Fin gencolar neden bilinmez birtakım şeyleri uzatmayı, sündürmeyi çok seviyorlar. Ortalama rif, standart kuzeyli melodi falan buldular mı affetmiyor, dayadıkça dayıyorlar. Dolayısıyla Fin kederi, hüznü gibi özünde iyi olan şeyler bazen de grupların kendi bacaklarına sıkmasına yol açıyor, müziğin dinamizmini piç ediyor.

WOLFHEART’ın yeni albümü “King of the North”ta “Wolves of Karelia”nın da altına düşmesi demek, muhtemelen benim bir daha WOLFHEART incelemesi yazmamam anlamına gelecekti, çünkü belli ki grup kendini zorlamıyordu ve benim de her seferinde bir öncekinden farklı yazı yazacak kadar sabrım yoktu. Neyse ki şu an bu satırları okuyorsunuz, dolayısıyla korktuğum olmadı ve yeni bir WOLFHEART albüm incelemesinde daha birlikteyiz.

Öncelikle “King of the North”, bu jenerik ismine rağmen öyle bayık bir “doksanlar ne iyiydi di mi yağğğ :D” albümü değil. Bu Finler bunu da çok seviyor bak. Nostalji, melankoli, retrospektif dedin mi hemen “cnm yaaa” oluveriyor; kederli ama gaz, melankolik ama esintili melodiyi, altyapı klavyesini falan döşeyiveriyorlar. Artık bundan kaçmak lazım arkadaşlar. Bakın AMORPHIS bile memura bağladılar diye eleştiriliyor, aman diyeyim.

Neyse ki WOLFHEART “King of the North”ta bu doksanlar kimliğini günümüzle, daha doğrusu 2000’lerle iyi buluşturuyor ve yapmacık olmayan bir nostaljik doku, heyecan dozu kabul edilebilir düzeyde bir bestecilik sunuyor. Albümdeki şarkılar yine her açıdan WOLFHEART diye bağırıyorlar, lakin bu sefer bu bağırmalar açık alanda iyi yankılanıyor ve grubun bir önceki albümünü rahatça aşmasını sağlıyorlar.

WOLFHEART kimi anlarda nispeten karanlık şahlanışlarla ateşin altını yakarken, “Desolate Land”de görülebileceği üzere siniri, yağı alınmış AMON AMARTH’vari işlere de girişiyor. Bunların tümünü yaparken o bildiğimiz klavye destekli, heybetli tavrından ödün vermiyor ve piyanoyla başlayan narin ve kırılgan ön izlemeli şarkılarda bile yardırmaya özen gösteriyor. Bunda albümdeki sert gitar tonlarının ve rif karakterlerinin de etkisi var. Misal “The King” son derece formülize biçimde girmesine ve neredeyse 2. dakikaya kadar süren dümdüz staccato gitarlar barındırmasına rağmen vokaldir, şudur budur bir şekilde bir kimlik kazanmayı başarıyor. Özellikle bu şarkıdaki clean vokallerde WOLFHEART’ın piyasaya oynayabilecek türde sert bir rock’metal kafasına girdiğini söyleyebiliriz. Bu gibi denemeler grubun Fin kimliğine de oturuyor, kitlesini genişletme imkânlarına kavuşmasını da sağlıyor.

Kitle genişletme demişken, albümde farklı kitleleri WOLFHEART’tan haberdar etmeye yönelik iki de konuk var ve bu konuklar muhtemelen bugüne dek bir melodik death metal albümünde gördüğüm en alakasız konuklardan ikisini oluşturuyor. Bunlardan ilki “Ancestor” şarkısında gruba eşlik eden KILLSWITCH ENGAGE vokalisti Jesse Leach, diğeri ise “Cold Flame”de bizleri selamlayan NILE insanı Karl Sanders. Bilhassa Sanders’ın kükremeleri o şarkıya çok şey katıyor bir anda ortalığı şiddete buluyor. Bunlar güzel iş birlikleri. Zaten aynı şirket çatısı altında yer alan gruplar neden ikide bir birbirlerinin albümlerine konuk olmazlar anlamıyorum. Bence metal dünyasında “feat.” eksikliği var. Bir sürü renkli -ya da kapkara- birliktelik olabilir halbuki, keşke olsa.

“King of the North” bahsettiğim bu özellikleriyle “Wolves of Karelia”yı rahatça dövüyor ve “Constellation of the Black Light” veya “Tyhjyys”le aşık atabilecek noktaya yaklaşıyor. Prodüksiyon ve promosyon açısından grubun en iddialı işi olan “King of the North”, Tuomas Saukkonen’in daha rafine, daha doğrudan, daha hedef odaklı bestecilik tercihleri sayesinde gayet iyi, gayet yeterli bir albüm olmayı başarıyor ve WOLFHEART’ın iyi işleri arasına adını yazdırıyor. Daha önce hiç WOLFHEART dinlemediyseniz bence grubun ilk 3 albümünden başlayın diyeceğim ama “King of the North” da gerek günümüzün avantajlarından yararlanan prodüksiyonu gerekse Tuomas kardeşimizin deneyimini yansıtması açısından WOLFHEART’la tanışmak için son derece iyi bir fırsat.