Cemil Okumuş

Türkiye gibi bir ülkede metal müzik dinleyicisi olunca kendi ülkemizde metal müzik adına ortaya konan işlerin sınırlı olmasından ötürü çoğunlukla Batı ülkelerindeki grupları dinleyip takip ediyoruz. Bu durum kendi coğrafyamızdan çıkan şaheserleri fark etmemizi zorlaştırdığı gibi zaman zaman bize müziğin evrensel bir olgu olduğunu, kaliteli müzik yapmanın ve insanî duyguları müziğe yansıtmanın doğduğunuz yerle alakalı olmadığını, yetenekli bir sanatçının dünyanın her yerinden çıkabileceğini ve insanı mest eden eserler verebileceğini unutturabiliyor.

İzmirli depressive suicidal black metal grubu Valefor, yaptığı müzik türünde Batı ülkelerinde üne kavuşmuş pek çok grubun müzikal standardında olmasına rağmen coğrafyanın getirdiği dezavantajdan ötürü fazla fark edilmemiş bir mücevher. Metal müzik adına ülkemizin en büyük değerlerinden biri olması gereken bu grup kesinlikle daha çok tanınmayı ve hakkında daha çok konuşulmasını hak ediyor.

Tek kişilik bir proje olan Valefor’un arkasındaki deha, gerçek kimliğini bilmediğimiz, grubun tüm bestelerinin ve şarkı sözlerinin sahibi olan ve tüm enstrümanları kendisi çalan Sargathus. Grup temel olarak “depressive suicidal black metal” denen black metal alt türevi içerisinde önemli ölçüde doom metal karakteri de taşıyan bir müzik icra ediyor. Bu alttürlerde kaliteli eserler ortaya koymak temel olarak depresyon ve ruhsal acı hislerini müziğe en etkili şekilde yansıtmayı gerektirdiği için oldukça zor bir iş. Müziğin yalnızca sound olarak ekstrem bir karakter taşıması kesinlikle yeterli bir unsur değil. O ekstrem karakteri depresyon, çaresizlik, anlamsızlık, acı gibi pek çok duyguyu dinleyiciye en etkili şekilde ulaştıracak bir biçimde kullanmanız ve bunun için hissiyat anlamında oldukça çarpıcı bir bestecilik sergilemeniz gerekiyor. İşte Valefor’u yaptığı müzikte diğer pek çok gruptan ayırt eden şey, bunu mükemmel bir şekilde başarıyor olması.

Albüme baktığınızda muhtemelen ilk dikkatinizi çekecek olan şey, şarkı sürelerinin oldukça uzun olması olacaktır. Albümdeki şarkılar ortalama 8 dakika civarında. Şarkı sürelerini bu kadar uzun tutmak daha da büyük bir risk almak demek. Çünkü bunu yaptığınızda hissiyat açısından sürekli yoğun ve dinleyiciyi hiç sıkmayan bir müzik yapmanız gerekmekte. Valefor yansıtmak istediği duyguyu müziğe çevirmek ve bunu dinleyiciyi kendisine çivileyecek şekilde yapmak konusunda o kadar başarılı ki, bu işin içinden de büyük bir ustalıkla çıkıyor. Albümdeki parçalar düşük tempoda çalınan parçalar. Valefor parçaların içerisinde distorsiyonlu gitar, temiz gitar, klavye, synthesizer gibi enstrümanları büyük bir ustalıkla harmanlayıp bunları her an yaratılmak istenen karanlık ve boğucu hissi dinleyiciye en çarpıcı biçimde ulaştıracak şekilde büyük bir ustalıkla kullanıyor. Şarkılar enstrümantasyon açısından katmanlı bir yapıya sahip ve bu yapı, üst üste gelen farklı rif ve melodilerin her zaman notasyon olarak hiçbir çatışma içerisinde bulunmaksızın melankoli, karanlık ve ritim hissiyatını en üst düzeyde tutup birlikte tam bir uyum ve denge içerisinde aktıkları bir şekilde ortaya konmuş. Şarkıların içerisinde oldukça karanlık, yoğun, dinleyiciyi en derindeki acılarıyla yüzleştiren, black metal temeli üzerinde yükselen, yer yer melodik karakter taşıyan doom’vari rifler mevcut.

Gerek parçaların içerisinde birden fazla rifin bulunması, gerekse belli bir rifin uzun süre çalındığı halde müzikal karakterindeki yoğun çekicilik sayesinde dinleyiciyi kendinden hiç soğutmaması, her parçanın o karanlık, kasvetli, iç parçalayan duyguyu farklı bir güzellikle dinleyiciye ulaştırması, parçalar uzun olmasına rağmen dinleyicinin dünyayı unutup sadece dinlediği müziğe odaklanmasını sağlıyor. Distorsiyonlu gitarlar ve temiz gitarların büyük bir ustalıkla birbirini desteleyecek şekilde çalınması, sythisizer ile yaratılan temelin üzerine melodilerin eklenmesi, klavye ve bas gitar gibi destekleyici enstrümanların her zaman olmaları gereken yerde ve vermeleri gereken hissi verecek şekilde parçalara dahil olması, rif geçişlerinde hissiyat ve akıcılık adına hiçbir kopukluk hissedilmemesi gibi tüm unsurlar albümü başyapıt statüsüne yükseltiyor. Davullar standart ritim tutma görevini üstlenen, her an olması gerektiği yerde olan ve dinleyicinin kendisini parçanın akışına kaptırmasını sağlayan bir yapıda. Özellikle üzerinde durulması gereken bir diğer unsur ise vokaller. Oldukça tiz, adeta işkence gören bir insanın çaresizliğinin acı çığlıkları şeklinde karşımıza çıkan vokaller, bazıları tarafından abartılı bulunabilecek olsa da hiçbir şekilde yapmacık durmuyor ve tam da verilmek istenen acı ve çaresizlik hissini en üst düzeye çıkarıyor. Çalınan her bir nota, adeta insanın kalbini bir iğne gibi delip ruhunun en derinlerindeki yaralarına saplanıyor.

“Hidden in the Arms of Death” ülkemizin metal müzik piyasası konusundaki yetersizliğinden dolayı kendini fazla gösterememiş, fakat depressive suicidal black metal türü içerisinde hem bu ülkenin açık ara en iyi çalışmalarından biri olan hem de bu türü hem müzikal anlamda hem hissiyat anlamında en üst düzeyde içselleştirip temsil eden, özellikle türün müptelalarının başucu albümlerinden biri olması gereken bir başyapıt.