Öncelikle REVOCATION özelinde sizi epey kapsamlı, aneliz pınarı unvanına mazhar olabileceğim türde ifadelerin yer alacağı uzun bir yazının beklediğini söylemek isterim. REVOCATION benim için çok özel gruplardan biri ve hazır böylesi bir yeni albümü bulmuşken konuşacağım. Madem adamlar böylesine hayvan bir albüm yapmış, döktürmüş, çatır çatır çalmış, ben de biraz gevezelik yapacağım.

O zaman başlıyorum.

Eeeyyy metal grupları… Siz kimsiniz ya?!

Yok yanlış oldu.

Ey sevgili metal grupları… Bu da garip oldu.

Tamam buldum.

Sound’unda değişikliğe gitmeye çalışan ve daha çok albüm satabilmek için bazı şeylerden ödün vermesi gerektiğine inanan pek sevgili metal grupları;

METAL KİTLESİNE GÜVENİN.

Güvenin bu insanlara. Nicelik olarak da güvenin, nitelik olarak da güvenin. Çünkü bu kitle sizin samimiyetinizi her türlü anlayacak ve desteğini sizden esirgemeyecektir.

Elbet bambaşka kafalara bürünerek, metalden başka taraflara saparak, çok daha pazarlanabilir olaylara girerek de para kazanabilirsiniz, ancak belli bir noktaya geldiyseniz ve bir kitle oluşturduysanız bir yerden sonra mutlaka daha makul ve kolay kabul edilir bir müzik yapmanız gerektiğini düşünmenize gerek olmadığını da fark edin. Fark edin ki örneklerini -sık sık olmasa da- gördüğümüz gibi sizi sevenlerin daha çok sevdiğini, size saygı duyanların daha çok saygı duyduğunu görün.

Metalin mainstream tarafında değilseniz ve bu müziğin sert taraflarına yoğunlaşmış bir grupsanız, sound’unuzda yapacağınız radikal bir değişiklik, bir yumuşama, bir sadeleşme size beklediğiniz o belirgin gelir ve şan şöhret artışını getirmeyebilir. Elbette ki ANATHEMA, IN FLAMES, KATATONIA gibi örnekler var ve bu gruplar sound’larını değiştirerek maddi olarak daha rahat edecekleri kapıları açmış oldular, ancak 2022 yılının sonlarına yaklaştığımız bu devirlerde sertlikten ödün vermeden de hem makul ölçüde, yeterli bir kariyer oluşturabilir hem de itibarınızı koruyabilirsiniz. PANTERA’dan alınacak tek ilham Dimebag’in rifleriyle, Anselmo’nun vokalleriyle, sahne performanslarıyla sınırlı olmak zorunda değil; albümden albüme sertleşerek metal dünyasının zirvesine çıkmış olmaları da tüm metal tarihinin en önemli fenomenlerinden biri olarak ilham alınmayı bekliyor olabilir.

Bugün kariyerine teknik death metal olarak başlayan, sonra thrash metal unsurlarını daha bir belirginleştiren ancak her koşulda yaratıcı ve özgün kalmayı başarabilen müthiş grup REVOCATION’la birlikteyiz. Kendilerini ilk kez duyduğumda Pasifagresif daha yeni açılıyordu ve ilk yazdığım kritiklerindeki amacım grubu daha geniş kitlelere tanıtmak ve bu mükemmelliği daha fazla insanın duymasını sağlamaktı. Yıllar sonra, grup 4-5 albüm çıkardıktan sonra sağda solda “Sen de mi grubu Pasifagresif sayesinde tanımıştın?” gibi diyaloglara denk gelmek, beni memnun eden hoş ayrıntılar olarak aklıma kazındı. REVOCATION, yazının başında bahsettiğim “kitleye güvenin, sertleşecekseniz sertleşin” düşüncemi tam anlamıyla yansıtan bir grup. Grupların kitle büyüteceğiz diye üzerlerinde eğreti duran bir şeyler denemesindense böyle sertleşerek metal kitlesinin gözünde saygın bir yerde konumlanmaları bence çok daha değerli, mantıklı ve akıllıca. Sonuçta yumuşayınca da stadyum doldurmuyorsun veya bir anda yüz binlerce dolar para kazanmıyorsun. 10 alacağına 7 al, kalan 3’ü de edindiğin saygınlıkla ve insanların sana yönelik heyecanlarının diri kalmasıyla doldur. Yanlış mıyım?

REVOCATION işte bu yollardan ikincisini seçen ve bence marjinal fayda tarafından kârlı çıkan bir oluşum. “Dismantle the Dictator” zamanlarında klipte nefis bir SLAYER tişörtüyle arzı endam eden ve merhum Trevor Strnad’den sonra metal dünyasının en güzel metal tişörtlerini giydiğine inandığım insanı olan Dave Davidson’ın sonraki albümlerin promo fotoğraflarında GORGUTS, DEATHSPELL OMEGA, WORMED, EMPEROR, MUTILATION RITES, AURA NOIR, DEICIDE, DISENTOMB gibi grupların tişörtlerini giymeye başladığını gördük. REVOCATION müziği de Davidson’ın tişört tercihleriyle örtüşmeye ve grubun müziğinin ektremleşmesi de buna paralel olarak ilerlemeye başladı. “Existence is Futile” ile patlamasını yapan ve son derece teknik, akılda kalıcı ve yırtıcı bir teknik death/thrash metal kombosu sunan grup 2012’deki “Teratogenesis” EP’siyle birlikte 7 telli gitarlarla da iştigal etmeye başlamış ve death metalin hoyrat yüzüne kayış süreci de start almıştı. Davidson’ın caz ve klasik gitar eğitimi sayesinde dönemdaş ve türdaşlarından ayrılan düzeyde üstün bir müzisyenlik sunabilen REVOCATION, sertleşmeyle birlikte ortaya daha enteresan bir kontrast çıkarmış ve birbiri ardına başarılı albümler çıkarmayı sürdürmüştü. En belirgin şekilde “Deathless”la ortaya çıkan death metalleşmenin sonraki iki albümde yine daha sofistike, cerrahi taraflara kaymasıyla birlikte REVOCATION doyasıya yararlanabileceği geniş bir palet ortaya çıkarmış ve müzikal yelpazesini genişletmişti.

Bugün karşımızda thrash metalden, old-school death metalden, melodik death metalden, teknik death metalden yararlanan ve yeri geldiğinde bunları black metale kayan fikirlerle dahi süsleyerek çok özgün ve aşırı sert bir karanlık ortaya koyabilen bir grup var. Tüm bu silahların üstün müzisyenlikle taçlanmasının ortaya çıkardığı en yeni ürün olan “Netherheaven”a baktığımızda ilk olarak REVOCATION’ın kariyer planlamasındaki doğallığı ve samimiyeti görüyoruz. REVOCATION bene “Existence is Futile”da net şekilde görüldüğü üzere müziğini çok daha kolay kavranır ve kitle genişletir bir forma sokabilirdi. Sonuçta aşırı akılda kalıcı, lezzetli rifler yazıyorlardı ve yeri geldiğinde “Across Forests and Fjords” gibi pamuk gibi olaylara da girebiliyor; İskandinav black metaline ve melodik death metaline selamlar çakan çok tatlı şeyler üretebiliyorlardı. Diğer yandan, kendi adlarını taşıyan albümdeki “The Gift You Gave” gibi müthiş güzellikte death metal nakaratları da yazabiliyorlardı. Dolayısıyla REVOCATION’ın nasıl bir kitleye ulaşmak istediği tamamen kendisinin elindeydi.

“Netherheaven” REVOCATION bu konudaki kararını net şekilde gösteren ve bırakın taviz vermemekte kararlı olmayı, grubun ekstra sertleşmek istediğini gösteren son derece haşin bir albüm. Tavır, duruş, üslup olarak grubun en death metal albümü olan “Netherheaven”, bunu yine REVOCATION’a özgü sofistikeliklerle, lezzetlerle, renklerle yaparak öne çıkmayı, özgün ve farklı olmayı başarıyor. Yeri geliyor hayvan gibi ilerleyen bir şarkının bir yerinde ansızın blues gamlarıyla bezeli, ancak şarkıya renk katan bir solo patlatıveriyor yeri geliyor Davidson’ın neden metal dünyasının en üst düzey gitaristlerinden biri olduğu tekrardan hatırlatan gitar ve düzenleme oyunlarıyla olayı farklı yerlere taşıyor. Tüm bunları yaparken de bunca yıldır kendilerinden duyduğumuz pek çok şeyi upgrade etmişçesine bir güç gösterisiyle ve özgünlükle sunuyor.

“Netherheaven”ın özel bir albüm olmasını sağlayan asıl şey elbette ki çok sert olması veya grubun death metal tarafını iyice öne çıkarması değil. Bu biçimsel bir durum ve esasında bir tercihten ibaret. Sonuçta herkes sertleşebilir, herkes müziğini oluşturan farklı dinamikler arasından daha ekstrem olana ağırlık verebilir. Burada esas değerli olan ve REVOCATION’ı da herhangi bir grup olmaktan uzaklaştırıp en iyiler arasına sokan, REVOCATION’ın bu biçimsel kararın altını çok güçlü harçlarla doldurması, önceden yaptıklarından edindiği deneyimi bu denli akıcı bir albüm yapmak için kullanabilecek yeterliliğe sahip olması ve en önemlisi de -bir kez daha- daha da iyisini yapabileceğini hissettirmesi. REVOCATION’ı ilk kez duyduğumda, yani bundan 13 yıl önce aklımda beliren ilk düşünce “bu adamlar aşırı yetenekli, bu adamları herkes duymalı” olmuştu. Sonrasında çıkan her albümle birlikte ya beklentilerimi karşılayıp hep daha iyisini yaptılar ya da daha iyi olacak bir sonraki adımın ön hazırlığında işler sundular. “Netherheaven” bu skaladaki en “olmuş” albümlerden biri ve grubun death metal tarafını seven dinleyiciler için gerçek bir şölen niteliğinde. Bu şöleni yaratan unsurların başında da REVOCATION’ın bu albümde çok iyi bir denge yakalamış olması geliyor. Cayır cayır thrash rifleri de var son derece akılda kalıcı ve sofistike müzisyenlik olayları da. Old-school death metal de var progresif tarafa kaçan yardırmalar da. Albümü dinlerken “Nihilistic Violence”ın 2.30’unda giren kısım gibi DEMOLITION HAMMER dinler gibi de hissediyorsunuz, “Strange and Eternal”ın 0.25‘inde başlayan rif ve “The Intervening Abyss of Untold Aeons”un büyük kısmı gibi net DEATH worship’ler de duyuyorsunuz. Üstelik bunların hepsi de REVOCATION kimliğine, sound’una yedirilmiş şekilde önümüze seriliyor, çıkan sonuç bu tarz bir müziği sevmeye hazır dinleyiciyi ciddi anlamda mest ediyor.

Bir albümün üst düzey olması, başarılı görülmesi için tiklenmesi gereken pek çok kutu vardır. Bunun içine prodüksiyonu da koyarsınız davul performansını da. Kapağı da koyarsınız rif kalitesini de. Melodilerin akılda kalıcılığını da eklersiniz vokalin tutkusunu da. Şarkılar arası bütünlüğü de koyarsınız bu tiklenecek kutular arasına, sololara ne kadar özenildiğini de eklersiniz. REVOCATION “Netherheaven”da bu kutuları tek tek tıklamak yerine en tepedeki “Tümünü Seç”e tıklayarak topyekûn bir öküzlüğe imza atıyor. Şarkılar o kadar fazla başarılı fikirler, akıllara kazınacak lezzetle dolu ki 13 yıl önce duyup âşık olduğum bu grubun ölümüne sevdiğim pek çok albümünün arasına “Netherheaven”ı nereden sokacağımı, hangisinin üstüne alacağımı kara kara düşünüyorum. Kudurtucu düzeyde iyi bir albüm.

Bir ilgi alanı, bir müzik zevki ancak bu kadar tatmin edici olabilir yemin ediyorum. Böylesi albümler, gruplar gördükçe insan daha iyi anlıyor; hepimiz metalci olduğumuz o güne şükredelim, ne kadar şanslı olduğumuzun bilincinde olalım. Bu müziğin müptelası olmak hakikaten paha biçilmez bir zevk, bambaşka bir tatmin.