“Gaza gelmek” kavramının metal bağlamındaki ansiklopedik karşılıklarından biri şüphesiz ki Kanada’nın çıkardığı en haşin gruplardan biri olan RAZOR’dır. 1983’te kurulan RAZOR, 1985-1991 arasındaki 7 yılda 7 albüm çıkaran; bu 7 albüm arasından ”Evil Invaders”, “Violent Restitution” ve “Shotgun Justice” gibi üç tane de kısmen gizli kalmış speed/thrash metal başyapıtına imza atan grup, sonrasında doksanların müzik piyasasıyla baş edemeyen pek çok grup gibi dağılmış, 1997’de tek albümlüğüne geri dönmüş ve hemen tekrar gözden kaybolmuştu.

Uzun süre sonra geri dönmeye karar veren RAZOR, bu tür dönüşlerde sıklıkla rastladığımız üzere orijinal kadrosunun büyük kısmını korumuş ancak fiziksel efor gerektirmesi ve eski davulcularından ikisinin 55 ve 60 yaşını geride bırakması nedeniyle yola yeni bir davulcuyla devam etmek zorunda kalmış ve 2016’da ortamlara geri döndüğünü duyurmuştu.

Yeni albüm “Cycle of Contempt”i dinlediğimde kafamda birkaç farklı düşünce belirdi. Nereden baktığınıza bağlı olarak albümü seksenlerin ruhunu yansıtan bir adrenalin bombası olarak görmeniz de sadece bu nostaljik tarafı dolayısıyla övülecek ancak aslında çok da değerli bir iş olarak görmemeniz de mümkün. Bunu söylemek gerektiğini düşünüyorum, aksi takdirde seksenlerde güzel şeyler yapıp 923 yıl sonra geri dönen herkesi müziğine bakmadan “vay babalar”, “vay krallar” diye bağrımıza basmamız gerekir. İkinci görüşü benimseyecek kitleyi anlamakla beraber, ben RAZOR’ın sadece geri dönmek için geri dönmediğini ve “Cycle of Contempt”in ortalamanın biraz üstü düzeyde başarılı bir çalışma olduğunu düşünüyorum.

Sertliğinin, adrenalinin, haşinliğinin altını SLAYER veya SODOM’vari bir agresiflikle dolduran RAZOR, “Cycle of Contempt”te kendisinden beklenecek türde bir speed/thrash metal saldırısı gerçekleştiriyor. Riflerinin akılda kalıcı olması konusunda çok da bir dertleri olmadığından skank beat üstüne yardırdıkları her tür yırtıcı rifle bildiğimiz RAZOR karakterini oluşturmayı başarıyorlar. Albümü dinlerken adamların seksenlerdeki aşırı aktif dönemlerini kopyalamaya çalışmadıklarını hissedebiliyoruz. Elbette ki zamanında yaptıkları şeyleri anımsatan, o damardan ilerleyen pek çok şey olsa da “Cycle of Contempt” bugün düşünüldüğünde de anlam taşıyan, sadece nostaljik değerle yolunu bulmaya çalışmayan bir albüm.

Şarkı sözlerine çok takılmadığınız takdirde bir nevi MUNICIPAL WASTE havası alabileceğiniz “All Fist Fighting” veya “Punch Your Face In” gibi şarkılarda RAZOR’ın biraz rastgele takıldığını, biraz hardcore punk, biraz crossover karakterine yakın durduğunu görüyoruz. Gang vokaller ve baştan sona dur durak bilmeyen davullarla oluşan bu hava, seksenlerin ikinci yarısındaki muadillerini hatırlatarak sizi 35 yıl öncesine götürebilir, mosh’a doyurabilir.

Bahsedilmesi gereken olumsuz taraflara gelirsek, albümün prodüksiyonunun bir hayli zayıf olduğunu söylemek gerek. Gitarlar zaman zaman mikste yutuluyor ve vokal ile davulun arkasında kayboluyorlar. Gitar miksinin bu şekilde zayıf olması, enstrümanın çıplak duyulduğu anlarda biraz daha fazla sırıtıyor ve özellikle de albüme adını veren şarkıdaki gibi temponun düştüğü, her şeyin tane tane anlaşıldığı veya stacatto riflerin tercih edildiği anlarda daha bir belli oluyor. Şikâyetçi olduğum diğer bir konu, “Shotgun Justice”te ayıla bayıla dinlediğimiz vokalist Bob Reid’in bazı noktalarda “keşke bunu tercih etmeseydi” dediğim olaylara giriyor olması. Reid’in albümdeki vokalleri genel olarak yeterli ile iyi arasında seyretse de misal “Crossed”daki bazı konuşma benzeri vokaller bence şarkıya bir şey katmıyor. Hadi şarkıyı baltalıyor demeyeyim, ama bir artı değer oluşturmadıkları da kesin. Diğer yandan “Darkness Falls”un en sonunda gitarın ritim kaçırıyor gibi olması veya “King Shit”in bildiğin kötü vokalleri gibi irili ufaklı başka sorunlar da var ve bunlara ne kadar takılacağınız da grubu ne kadar sevdiğinize bağlı olarak değişebilir.

“Cycle of Contempt”i notlandırırken biraz sıkıntılı bir süreç yaşıyorum, zira RAZOR’ın dönmüş olması ve fena da olmayan bir albüm yapması her ne kadar güzel olsa da 2000 sonrasının en iyi albümleri arasına adını yazdıran 15, 20, 25 yıllık başka geri dönüşler olduğunu da düşündüğümde albüme çok da yüksek bir not vermeye gönlüm razı olmuyor. Bunca yıl sonra yaptıkları bestelerin RAZOR’ın seksenlerdeki hayvanlığını tam olarak yansıtmasını zaten beklememek lazım, ancak albümün sonundaki sarhoş adam saydırmalarını ve bahsettiğim diğer falsoları falan düşününce, bu albüme yüksek not vermek, şimdi isimlerini saymayayım ama tartışmasız başyapıtlarla geri dönen pek çok seksenler grubuna ayıp olacak kanısındayım. O yüzden de kendi adıma “Cycle of Contempt“i sadece “Zamanının RAZOR’ı ne güzeldi” şeklinde bir hatırlatma olarak görüyorum. Grubu çok sevenler kızmasın ama bu albüme daha yüksek not verirsem, “Tempo of the Damned”lere, “Killing Peace”lere 10 üstünden 20 falan vermem lazım. Dolayısıyla böyleyken böyle.