Önümüzdeki hafta sitede bir dolu ünlü ve büyük grubun albüm incelemesi yer alacağından bu hafta eldeki daha underground albümleri aradan çıkarmak iyi olur diye düşündüm. Haftaya thrash metalle başladık, kapanışı ise Oğuz’la ortaklaşa yazmayı heyecanla beklediğim CARTEL incelemesiyle yapacağız. Görünüşe göre Türkçede yazılmış en kapsamlı “Cartel”, hatta CARTEL incelemelerinden biri olacak. Haftanın geri kalanına yaydığımız bu underground albümlerden biri de Hollandalı grup TEETHGRINDER’ın 2 hafta önce çıkan yeni albümü “Dystopia”.

Tür belirtmeden Hollandalı grup dedim, zira bu adamlar tek bir türle yetinmeyen ve tam anlamıyla bir yıkımın müziğini yapan arkadaşlar. Grindcore desen var, death metal var, crust, hardcore, black metal, var oğlu var. Tahmin edileceği gibi tüm bunları bir bütün hâlinde ortak bir dayak şeklinde sunan TEETHGRINDER, 6 yıllık aranın ardından çıkardığı bu 3. albümünde yazının başlığı olarak uygun gördüğüm ekstrem metalin nadide örneklerini ortaya koyarken bir yandan da görkemli ve etkileyici olmayı başaran nadide bir forma bürünüyor.

TEETHGRINDER’ın müzikal karakterini ifade etmeye çalıştığımda aklıma gelen referanslardan biri “panik atak geçiren TRAP THEM” oluyor. Crust, death metal, hardcore gibi türleri harmanlayan bu artık aramızda olmayan gruba benzer özellikler de taşıyan TEETHGRINDER, bunu çok daha azgın, vahşet dolu bir grindcore’la yoğurarak ortaya tekme tokat bir müziğin çıkmasını sağlıyor.

Albümün prodüksiyonuna ayrı bir paragraf ayırmam lazım zira “Dystopia”nın baştan son dehşet bir albüm olmasında albümün sound’uyla etrafa fışkırttığı adrenalinin de büyük payı var. Vokal ve gitarın yırtıcılığı, davulların canlılığı bir yana bas gitarın aralarda girip terör estirmesi gibi detaylar da albümü ekstra manyaklaştırıyor. Bu tarz bir müziğe göre biraz uzun süren albüm yine de yormadan, baymadan, kendini tekrarlamadan başlayıp bitiyor. Albüme dair eleştiri olarak söyleyebileceğim tek şey, hatta eleştiri olarak alınmasına gerek bile yok, ancak grubun her albümüne aynı tipte ağır tempolu, epik, ses efektli bir açılış şarkısıyla başlama olayı bence artık etkisini yitirdi. Üç albümdür ilk şarkılar hep aynı karakterde; normal şarkı uzunluğunda ancak intro görevi gören, epey yavaş tempolu, megafon konuşmalı, ihtişamlı hazırlık parçaları. Bu albümde de aynı durum var ve şahsen bir daha “Dystopia”yı dinlediğimde ikinci şarkıdan başlayacağımı tahmin ediyorum. Yeri gelmişken söylemek istedim, dördüncü albümde doğrudan girip kesip biçin agalar.

Bunca katliamına rağmen ne hikmetse Metal-Archives’ın lordlar kamarası tarafından metal bulunmayan grup, önceki iki albümündeki yıkıma yakın bir çalışma sunmayı başarıyor. Şahsen hâlâ 2015’teki “Misanthropy”nin soluk aldırmayan tarzını ve özellikle de çığlıklı vokallerini daha çok sevsem de TEETHGRINDER’dan baş iş çıkmayacağı da grubu takip eden herkesin malumu. Bu açıdan bakıldığında “Dystopia” kimseyi mağdur etmeyecek, kimseyi hayal kırıklığına uğratmayacak bir albüm.