2005 yılında Vancouver’daki bir otobüs durağında beni JUDAS PRIEST, ANTHRAX konserine götürecek Sky Train’i bekleyen narin ruhum, o yıl çıkan “Symbols of Failure”ın kapanış şarkısı “Cleansing a Misguided Path”le birlikte resmen arınıyor/anırıyor ve kendini bu hayvanlığın doyumsuz heybetine teslim ediyordu. Bunlar nasıl yaratıcı rifler, bu nasıl bir ritim gitar kullanımıydı? Böylesine manyak müzisyenlerden oluşan bu grup albüme bir tane bile solo eklemeden nasıl bu kadar öküz bir gövde gösterisi yapıyordu? Her bir parmağına şiirler, şarkılar yazılabilecek Joe Haley nasıl bir ilham kaynağıydı; rif yazımı konusunda nasıl bir okul görevi görüyordu?

Bu sorular eşliğinde başlayan PSYCROPTIC dinleyiciliği kariyerim bugün 17. şeref yılına ulaşmış durumda. Gayet iyi bir ilk albümden sonra “The Scepter of the Ancients” ile ilk başyapıtını sunan bu Tazmanya canavarları, “Ob(Servant)” ile büyük şirkete geçtiklerini hissettirmiş, ilk elden deneyimlediğim üzere “The Inherited Repression” ile kitlelerini genişletmiş ve sonrasında da kendini akışa bırakarak albümler çıkarmayı sürdürmüştü.

PSYCROPTIC’in yapması gereken aslında belliydi. Gerçekten de teknik death metal dünyasının en karakteristik rif yazım stillerinden birine sahiplerdi ve muazzam rifler yazıyorlardı. Tek yapmaları gereken bunları anlamlı besteler şeklinde sunabilmekti. Geçmişten günümüze geldiğimde PSYCROPTIC’in bunu büyük oranda başardığını düşünüyorum. Isınamadığım 1-2 albümleri olsa da genel olarak onları gibi rif yazabilen başka bir grup yok ve bu rif yazım tarzı zaman zaman şarkıların birbirlerine benzemesine neden olsa da adamların yeterince yeni ve yaratıcı fikre sahip olduğu da ortada.

Yeni albümleri “Divine Council”da PSYCROPTIC’in kendisinden beklediğimiz şeyleri gayet iyi yaptığına, “As the Kingdom Drowns”daki kimliği yer yer devam ettirdiğine, bazı yeni prodüksiyon ve aranjman fikirleri denediğine tanık oluyoruz. Misal “Ashes of Our Empire”ın ortasında başlayıp şarkının sonuna dek süren melodik rif kalıbı veya “Enslavement”ın senfonik yapısı buna örnek verilebilir. Esasında “Divine Council” daha açılışından birtakım kaşları kaldırmayı başarıyor. “Rend Asunder”ın ilk 30 saniyesinde son DECAPITATED albümü “Cancer Culture”dan bir şarkı dinlediğini hisseden tek kişi ben değilimdir muhtemelen. Bu gibi fikirler ve müdahalelerle PSYCROPTIC, birbirine benzemeye meyilli şarkı yapılarını, trafiklerini çeşitlendirmeyi büyük oranda başarmış.

Grubun atmosfer yaratma şarkı yazma konusunda kimi zaman çok başarılı kimi zamansa vasat bir performansı olduğunu düşünüyorum. Bunları belki birer nefes alma arası olarak düşünüyorlar, ancak yardırmanın manyaklaşmanın dozunu düşürdükleri anlarda PSYCROPTIC biraz çıplak ve kuru bir şekle bürünebiliyor. Örneğin bu albümde bu görevi üstlenen şarkı olan “The Prophet’s Council”ın iyi fikirler barındırmasına rağmen zirvesini yapamadığını düşünüyorum. Bu şarkının arkasına yine büyük oranda orta tempo bir yapıt olan “Awakening”i koymuş olmaları da “Divine Council”ın 9 dakikalığına bir duraklama dönemine girmesine sebep oluyor. Albümün sadece 38 dakika sürdüğü düşünüldüğünde bu önemli bir süre.

Yine de bu durumun albümü belirgin şekilde aşağı çektiğini söylemek haksızlık olur. “Divine Council” özellikle ilk yarısında, ilk 5 şarkısında gayet içine alan, sarıp sarmalayan bir performans sergiliyor ve PSYCROPTIC’in pek çok kişi için neden bu kadar özel olduğunu kanıtlıyor. Joe Haley gerçekten de muazzam bir gitarist ve tüm metal dünyası içerisinde rif yazımıyla bu kadar öne çıkabilen ender müzisyenlerden biri. Grubun kemik kadrosunun 17 yıldır sabit tutmuş olmaları da eklenince, PSYCROPTIC’in her şeyi kusursuz yapmasa da bazı şeyleri aşırı iyi yapması kaçınılmaz oluyor.

PSYCROPTIC death metal dünyasının en iyi riflerini yazan gruplardan biri. Bu gayet süper bir özellik, ancak elbette ki bunun iyi bestelerle vücut bularak taçlandırılması gerekiyor. “Divine Council” bu noktada ne ortalama ne müthiş bir iş sunuyor ve bayağı iyi bir noktada duruyor. Tempoya bağlı durumlardan ötürü ilk yarısını daha çok beğendiğim albüm PSYCROPTIC’in başarısız atışı olmayan ancak bazı atışların bariz şekilde diğerlerinden iyi olduğu kariyerindeki iyi atışlardan biri olarak Tazmanya metal sahnesine yazılıyor.