Not: Bu yazı 8 Ağustos 2022 tarihinde yazılmıştır.

Son zamanlarda nedendir bilmem YouTube’un en faydalı, en takip edilesi kanallarından biri olan Black Metal Promotions’ın yayınladığı albümlere fazla ilgi göstermez oldum. Normalde, her gün paylaşılan onlarca albüm içerisinden izlenme sayılarına bakar ve birkaç gün içinde diğer paylaşımlardan belirgin şekilde fazla izlenme sayısına sahip albümlere göz atarak buraya taşınmaya değer olanları incelerim.

Bazen de izlenme sayısına dahi bakmam, sadece kapağı ilgimi çekenleri yoklarım. Bazısı iyi çıkar bazısı vasat, ancak bir şekilde enteresan bir şeyler daima bulunur. Yine son zamanlarda BMP’ye fazla rağbet etmese de bunun bir benzerini Oğuz da yaptı, yapıyor. Yıllardır bu sayede PA’ya pek çok underground albüm kazandırmışlığımız var.

Bunları dememden, karşımızda bu vesileyle keşfettiğim bir grup olduğunu anlamışsınızdır. Geçtiğimiz yıl kurulan çiçeği burnunda grup PERISH bizleri Almanya’dan selamlayan ve yakın dönemde paylaşılan diğer tüm albümlerin iki katı kadar dinlendiği için “bakam neymiş” diye düşünerek şans verdiğim bir oluşum. Black metale tek boyutlu bakmayan bir grup olan PERISH, müziğinin temelini hüzün duygusuna dayandırsa da bunu gayet güçlü bir yaklaşımla sunuyor ve da grubun ağlak zırlak bir depresiflik içinde kaybolmasını önlüyor; hüznü, kederi çekici hâle getiriyor.

Yazının başlığında gördüğünüz 6 sıfattan oluşan şarkı listesi esasında “The Decline”ı gayet iyi özetliyor. 50 dakika süren albüm bu 6 uzun şarkının yansıttığı hislerle ve bu hislerin yansıtılmasını kolaylaştıran prodüksiyonuyla gayet lezzetli bir ilk albüm olarak karşımızda duruyor. Şimdi gelin türün sevenlerini memnun etme potansiyeli hayli yüksek olan “The Decline”a biraz daha yakından bakalım.

PERISH’le ilgili iyi olan taraf adamların underground bir grup olmalarına rağmen daha ilk yıllarından olaya daha geniş perspektifli yaklaştıklarını göstermeleri. Albümdeki 6 şarkıdan birinin klibinin, ikisinin de şarkı sözü videosunun olması bunun açık bir göstergesi. Yine prodüksiyona verdikleri önem ve müziklerinin değişken, dinamik yapısı sayesinde bu adamların önümüzdeki yıllarda adlarını daha çok duyuracaklarına neredeyse kesin gözüyle bakıyorum.

Bunun esas sebebi müziklerine katabilecekleri pek çok şey olduğunu hissettirmeleri. Melodik bir tarafları var ancak bunu sözlük anlamıyla “melodik black metal” şeklinde sunmuyorlar. Depresif bir tarafları var ancak kesinlikle depresif black metal değiller. Gücü hissettiriyor, ancak tam bir yıkım tugayı da değiller. Dengeliler, sağlam iş yapıyorlar ve umut vadediyorlar.

Yazıyı biraz daha uzatmayı düşünüyordum, ancak üst paragrafı bitirdiğim sırada annemden gelen mesajla çok sevdiğim bir akrabamızın vefat ettiği haberini aldım. 2 dakika önce aldım. Şu an biraz ellerim titriyor ve istekle yazı yazabilecek durumda değilim. Bu yüzden çok da uzatmak istemiyorum. Olayın tazeliğinden ötürü ve açıkçası bu duruma uygun karakterde bir albümden bahsettiğim için yazmayı kesip daha sonra sakin bir kafayla tamamlamak niyetinde de değilim. Bilmiyorum; daha önce böyle bir durumla karşılaşmamıştım. Hayatıma bir anda giren bu haberle birlikte gerçek zamanlı olarak tuhaf duygular yaşıyorum şu an ve bunları buraya aktarıyorum. Doğru bir şey mi emin değilim, ama sonradan caymazsam bu şekilde yayınlarım yazıyı. Çocukken misafirliğe gitmeyi en çok sevdiğim, bize geldiklerinde uzak ara en güzel oyuncakları getiren, 3-4 yaşlarında evlerinde oynarken çay bardaklarının üstüne düştüğümde oluşan ve gece vakti apar topar hastaneye yetiştirilmeme neden olan yaranın izini bugün bile bacağımda taşıdığım, kısacası benim için önemli pek çok anısı olan çok güzel bir insanı kaybetmişim. Böylesi bir albümü yazarken öğrendim. İyi değilim şu anda.