Kendine “tıslama” ismini seçmiş olmasını çok şık bulduğumu bir önceki albümlerinin incelemesinde belirttiğim HISSING’le birlikteyiz bugün. 2018’de çıkardıkları “Permanent Destitution” sayesinde tanıştığım ABD’li grup, black metal kaosuna bulanmış bir death metal icra eden ve aynı şeyi yapan sayısız gruptan farkını da bunu soyut bir bağlamda sunarak gösteren bir oluşum.

Kaostan beslenen ve bunu derin dehlizlerden bize ulaşan bir karabasan edasıyla sunan HISSING, aslına bakarsanız benzerleri son 10 yılda epey fazla görülen bir türü, bir karakteri, bir anlayışı icra ediyor. Bulanık olmaya yakın, şekli şemaili belirsiz yapılar, bol bol tremolo rif kullanımı, bu antin kuntin havayı besleyen davullar ve yukarıda bahsettiğim dehlizlerden apar topar bize doğru koşturup klostrofobik panik ataklar yaşamamızı sağlayan bir vokal ile HISSING tam olarak arzuladığı yıkımı yansıtabilen bir grup profili çiziyor.

PORTAL’vari bir deneyselliğe kadar gitmeyen HISSING, INFERNAL COIL’ı veya OF FEATHER AND BONE’u referans gösterebileceğim kaos düzeyinde bir müzik yapıyor. Önceki albümdeki karakteri büyük oranda koruyan grup, “Hypervirulence Architecture”da bir miktar daha soyut ancak yine de tane tane anlaşılabilen bir beste yapısı benimsemiş. Sonuçta karşımızda zamanında BOLT THROWER cover’lamış bir grup var, dolayısıyla da ALTARAGE tarzı o tamamen bulanık tarafa geçtiklerini de söyleyemeyiz. Kaos ve anlaşılırlık noktasında gayet dengeli bir yerde dururken, bir yandan da mahir müzisyenler olduklarını belli eden yapılar kullanıyor ve 38 dakikanın paldır küldür akıp gitmesini sağlıyorlar.

Sınırları net hatlarla çizilmemiş bu tarz black/death metal bileşimlerinden hoşlanıyorsanız HISSING’e şans verebilirsiniz. Muadili olmayan bir grup değillerse de amaçladıkları şeyde gayet iyiler ve bu sayede etkileyici bir atmosfer yaratmayı, ortamı kaosa bulamayı bir güzel başarıyorlar.