Taksim’de Küçük Beyoğlu’nun sokağındaki bir duvarda “Bazı kızlar çok güzel” diye bir yazı vardı. Sonradan bu ifade meşhur oldu ve her tür ortamda kullanılmaya başlandı.

Evet, bazı kızlar gerçekten de çok güzeldi.

Bugünkü incelemeye neden bu şekilde başladığıma gelirsem, bazen bazı türlerdeki bazı grupların o türü sunuş şeklindeki direktlikten dolayı fazladan bir keyif alıyor, ekstra bir mutluluk duyuyorum. Böyle durumlarda çeşitli duvarlara “Bazı gruplar çok hayvan” yazasım geliyor.

İşte bugün o gruplardan biriyle beraberiz. Yaklaşık çeyrek asır önce kurulan Polonyalı grup AZARATH, çoğu insan tarafından -nedense- bilinmiyor, bilenler de grubun davulcusunun Inferno olması dolayısıyla AZARATH’tan haberdar oluyor. Evet, BEHEMOTH davulcusu Inferno BEHEMOTH’a katıldıktan 1 yıl sonra da AZARATH’ı kurmuş ve hiç vakit kaybetmeden ortalığı yakıp yıkmaya başlamıştı.

Şu anda bahsetmekte olduğum “Blasphemers’ Maledictions”, AZARATH’ın istikrarlı albüm çıkarma sıklığının “Evangelion” ve “The Satanist“le birlikte sekteye uğramak durumunda kaldığı 2011 sonrası ve albümsüz geçen 6 yıllık ara öncesinde çıkan son AZARATH albümü olarak karşımızda duruyor.

BEHEMOTH’un ipini koparmasının ardından doğal olarak BEHEMOTH’a odaklanan Inferno, grubun turne döngüsünden fırsat bulur bulmaz 2017′de de diğer bir öküz AZARATH albümü olan “In Extremis”i çıkarmış ve grubu sahalara döndürmüştü.

Bana kalırsa AZARATH’la ilgili esas konuyu, olayın özünü son albüm “Saint Desecration”ın incelemesinin son paragrafında ifade etmiştim:

“Ekstrem metal albümünden istenen ekstremliği almanın verdiği tatmin duygusu.”

Bu öyle lafın gelişi söylenen bir şey değil. Pek çok ekstrem albüm vardır, pek çok albüm hayvanlık barındırır ama bazı albümler bunu lafı hiç dolandırmadan, boş yapmadan öyle bir ortaya koyar ki ekstremliğe, hayvanlığa doyduğunuzu hissedersiniz. AZARATH’ın diğer albümleri gibi “Saint Desecration” işte öyle bir albümdü, şu anda yazdığım “Blasphemers’ Maledictions” da öyle bir albüm.

Şimdi biraz açalım. “Blasphemers’ Maledictions” baştan sona rifle dolu bir albüm. Bu rifler son derece akıcı bir şekilde bir araya getiriliyor ve şarkılar dinamizmleri bir an olsun düşmeyecek şekilde kurgulanıyor. Bu demek değil ki “Blasphemers’ Maledictions” nefes almadan sürekli saldırıyor. Bir açıdan evet, albüm gerçekten de sürekli bir ısırma, koparma, yırtıp atma, deşme modunda. Ne var ki ustalık kokan besteler sayesinde tempoyu ne zaman artırıp ne zaman düşüreceklerini çok iyi biliyorlar ve bu da şarkıların tekdüzeleşmesinin, birbirine benzemesinin önüne geçiyor. 45 dakika süren albüm boyunca Polonyalıların bu işte ne kadar iyi olduklarını bir kez daha görüyor, bu işte neden bu kadar iyi olduklarını bir kez daha anlıyoruz. İş ekstrem metale, müzikal şiddete geldi mi adamlar resmen yüreklerini ortaya koyuyorlar ve bu da ortaya gerçek, saf bir öfke, nefret, kin bileşimi oluşmasını sağlıyor.

Inferno’nun yanı sıra, grubun ilk albümünden beri AZARATH’ta olan gitarist Bart ve “In Extremis” sonrasında gruptan ayrılan vokalist/gitarist Necrosodom albümde MUAZZAM performanslar sergiliyorlar. Özellikle Necrosodom’un vokalleri nasıl hissettirerek, dinleyiciyi paramparça ederek vokal yapılır görmek isteyen vokalist adayları tarafından ders gibi dinlenmeli. Öylesine vahşet içerisinde bir vokal performansı var ki, resmen terör estiriliyor, insanlık suçu işleniyor.

Tüm bu bileşenler “Blasphemers’ Maledictions”i aşırı derecede tatmin edici bir death/black metal albümü yapmaya yetiyor da artıyor. Türü seviyorsanız ve özellikle de Polonyalıların konu ekstrem metal olduğunda nasıl hayvanlaşabildiğini biliyorsanız, “Blasphemers’ Maledictions”ı tereddütsüz dinlemelisiniz.