Zafer Tunaboylu

Küçük yaşlarımdan bu yana metal dinleyen biri olarak geriye dönüp baktığımda yıllar içerisinde neleri normalleştirdiğimi, neleri “asla dinlemem” dememe rağmen dinlemeye başladığımı gördüğümde şaşırıyorum. Yaşlandıkça bu müziği dinlemeyi -ya da genel olarak müzik dinlemeyi- bırakacağımıza dair kanıya sahip olan insanları inceden göt etmiş olmanın tebessümü de sanırım ölene kadar dudağımın kenarında kalacak. Ancak geçen yıllar içerisinde eksikliğini en çok hissettiğim konu “farklı ve şaşırtıcı” olmakla beraber alışılageldik klişelerle de alışkanlıklarımı besleyen grupların giderek azalması. Progressive metalin belirli formüller içerisinde sıkışıp kaldığı, avangart işlerinse “ulan şöyle güzel bir breakdown olsa da gazımızı alsa” diye düşündürdüğü yaşlarımda Zeal & Ardor ile karşılaşmış olmanın mutluluğu paha biçilmez…

İlk iki albümüyle muhteşem bir mizah ile çok ciddi bir müzikal ve siyasi mirası birleştiren grup Amerika’daki ırkçı polis şiddetinin yeniden gündeme gelmesinin ardından bildiri niteliğinde bir EP olan “Wake of A Nation” ile sıradaki albümünde neler yapacağına dair en ufak bir ipucu vermeden beklemeye almıştı dinleyenlerini. Grup kendi adını taşıyan 3. albümüyle ise birçok şeyin aynı kaldığını ama kilit noktalarda ileri dönük adımlar da attığını suratımıza haykırıyor.

Bir grubun kendi adını taşıyan bir albüm çıkarması sanırım dinleyiciye bir meydan okuma ve birçok açıdan kendini artık kanıtladığını gösterme şekli. Zeal bu albümde bu gövde gösterisinin hakkını ziyadesiyle veriyor. Albümü dinlemeye başladığınız anda inanılmaz bir intro ile tüyleriniz diken diken oluyor. Bu noktada bu girişin adının da Zeal & Ardor olduğunu belirtmemiz gerekiyor. Grubun beyni ve vokalisti Manuel’in hikayesini anlatmaya başladığı bu giriş ile birlikte öncelikli olarak prodüksiyonun muhteşemliği dikkat çekiyor. Davulların ve gitarların dolgunluğu, vokal dengesi ve performanslarındaki mükemmellik ve şarkıların içine yerleştirilen diğer tüm efektler birbirini tamamlar nitelikte.

Albüm prodüksiyondan ziyade muhteşem bir vokal ziyafeti de aynı zamanda… Daha önceki kritiklerde Manuel Ganeux’nun vokal zenginliğine dikkat çekmiştim. Grup bu durumu iyice öne çıkartmış ve sahne performansı kayıtlarında da özellikle gördüğümüz gibi mevcut back vokallerde bu durumu sahnede de korumayı başarmış. Grubun müzikalitesi vokallerle üst seviyeye çıkarken oldukça net ve “bak ne biçim çalıyorum” tarzı bir gösteriye kaçmayan enstrumanistlik ile değişken beste yapıları da tam istediğim gibi o eski hanzo metalci alışkanlıklarımı okşuyor.

Grup genel olarak sözlerinde yine satanizmi öne çıkarsa da “Bow” gibi politik ve ırkçılık karşıtı şarkıları da eklemeyi ihmal etmiyor. Ayrıca şarkı sözü ve şarkı ismi seçimlerinde Church Burns, Death to the Holy gibi provoke edici seçimleri bence albümün başarılı olmasında büyük önem taşıyor.

Açılış şarkısı Zeal & Ardor, Geiz ile endüstriyel versiyonunu da yaptıkları Run, Death to the Holy, Progresif dokunuşlar içeren Erase, müthiş bir breakdown şarkısı I Caught You, tam bir radyo hiti Church Burns, ve Götterdammerung benim favori şarkılarım.

Ancak albümün genel bütünlüğü içerisinde hiçbir şarkıyı dinlemeden geçmiyorum. Albümün tek enstrumental şarkısı Emersion bence çok iyi bir post black metal şarkısı. Ayrıca grubun tüm albümlerinden önce konserlerinde çaldığı Hold Your Head Low’un blues geçişleri albümdeki ilginç müzik kategorisine sokabileceğimiz diğer bir örnek. Bu arada bir sonraki albümde bence kesinlikle Baphomet’i yeniden kaydetmeliler.

Bu sene birçok güzel albüm dinledim. Ancak yeni albümlere alışmak yaş geçtikçe zorlaşıyor. Bir şekilde elim en sevdiğim eski albümlere gidiyor. Zeal ise bu durumu değiştirerek senenin en çok dinlediğim albümü haline geldi.

Yaratıcılığın ve zeka pırıltın hiç eksilmesin Manuel.