Oğuz Sel

Zihin bulandırıcı grotesk şekiller, duvarların içinden gelen yardım çığlıkları, kana bulanmış zemin ve yerde duran et parçaları… Ulu bir amaç uğruna kendi kendini doğramaya çalışan, kendi hayatını da başkalarının hayatını da mahvetmeye âdeta ant içmiş, ölümü arzulayan ve mütemadiyen morgu düşleyen birinin, akıllara durgunluk veren davranışları…

Hayır hayır, “Kara Kedi” veya herhangi bir Edgar Allan Poe öyküsünden bahsetmiyorum. Yukarıda yazdıklarımın bir kısmı, “Consecration of the Spiritüs Flesh” promo’su ile elime ulaşan pdf dosyasında yazanların küçük bir kısmının özeti niteliğinde. Asthâghul’un kaleme aldığı ortalama bir sayfalık metin, iç karartıcı olduğu kadar müzisyen adına endişe de verici. Zira bu zamana kadar adamın deliliğinden defalarca kez dem vurdum ama bu metinde yazanların onda biri bile gerçekse karşımızda bir akıl hastası veya samimi bir nihilist duruyor. Hatta biraz daha ileri gideyim, bu nihilist kendini her an öldürebilir.

Beş yıl içinde yayımladığı yedinci albümüne ulaşmışken müziğini daha bir ehlileştirip kendi içinde varyasyonlu hâle getireceği beklentisine girmeme rağmen Esoctrilihum ve tabii ki Asthâghul, yine tam tersi bir yola girdi. Görece rahat dinlenebilir ve müzikal çeşitlilik bakımından beni tatmin eden “Dy’th Requiem for the Serpent Telepath” sonrasında yayımladığı “Urionhsol (Seven Demons)” EP’si ile müziğini, korkutucu bir acımasızlıkla oluşturabildiğini tekrar gösteren müzisyen, bahse konu korkutucu acımasızlığı bu defa nihilizm ile iyiden iyiye şekilsizleştiriyor. Buradan hareketle “Consecration of the Spiritüs Flesh”in şimdiye kadar Esoctrilihum’un elinden çıkan en sert, dinlenmesi en zor, en tavizsiz albümü olduğunu ilan ediyorum.

Esoctrilihum projesine başladığından beridir hemen her albümünde kendisine farklı bir rota çizip bize -bir iki albüm müstesna- çok acayip kâbuslar yaşatan Asthâghul, neredeyse başından sonuna kadar blast beat’ler üzerine inşa ettiği, minimal düzeyde melodi/takip edilebilir rif içeren ve vokallerin epey ön planda olduğu yeni albümde, sanrılarının rehberliğinden bir an olsun ayrılmıyor. Metal dışı enstrümanlara da yine çok az yer vererek yapımın boğucu atmosferinin sönümlenmesinin önüne geçen müzisyen, kendi haykırışları, çığlıkları ve bilumum karanlık gırtlak oyunları yetmezmiş gibi bir de yer yer kadın çığlıklarından yararlanıp bu işitsel unsurları müziğine yediriyor. Yıldırıcılık konusunda yaklaşık 41 dakika boyunca bir adım dahi geri atmayan “Consecration of the Spiritüs Flesh” bu yıldırıcılığa zaman zaman tekinsizliği de dâhil ediyor. Albümü ilk dinlediğimde, onca işitsel karmaşanın arasından duyduğum belli belirsiz fısıltıları nedeniyle sağlam küfrettiğimi söylemeliyim. “Scaricide”i stereo ses ayrımı olan bir hoparlörle dinleyin, neden küfrettiğimi anlayacaksınız.

Müziklerini genellikle çok katmanlı tasarlayan Asthâghul, bu albüm özelinde de masaya yeni bir şey getirmiyor. Üst üste kaydedilen ve işçilik açısından alkışı hak eden gitarlar, baslar, üzerine mesai harcandığını gösteren programlama davullar (“Sydtg”ye özellikle dikkat), yapımı var ederken müzisyenin vokal cephesinde de çok katmanlılığa özen gösterdiği belli oluyor. İlk bir iki dinlemede tek bir ses olarak işittiğiniz vokalin aslında birden fazla sesten oluştuğunu görebilirsiniz. Bunu yaparken müzisyen, üst üste kayıt mı yaptı yoksa popüler DAW’lardaki, ana vokalden geri vokal/armoni vokal oluşturma olanaklarından mı yararlandı bilmiyorum ama ortaya çıkan sonuç gayet başarılı. Tabii bu, biz dinleyiciler için iyi bir şey değil çünkü Esoctrilihum müziğine eklenen her bir katman, bizim için yeni bir kâbus sekansı anlamına geliyor.

Gerçekten zor sindirilen bir albüme imza atan Esoctrilihum, birkaç tur döndürdükten sonra delüzyonlarla baş başa kalmanız için elinden gelini yapmış “Consecration of the Spiritüs Flesh”te. Sound açısından önceki albümün bas tonları bakımından daha etli versiyonu olarak tanımlayabileceğim albüm, Asthâghul’un sağının solunun pek belli olmadığını görmemiz açısından da değerli. Yedi albüm ve iki EP’dir hâlâ bu projeyle tanışmadıysanız, çok şey kaçırdığınızı söylememe sanırım gerek yok. Şayet bu tek kişilik grupla tanışma gibi talihsiz bir düşünceniz varsa, “Consecration of the Spiritüs Flesh” kesinlikle ama kesinlikle bir tanışma, gruba hayran olma, hatta boyuna Esoctrilihum dövmesi yaptırma albümü değil.