Kendimi CHILDREN OF BODOM klavyecisi gibi hissettiğim bir uçak yazısından daha kucak dolusu sevgiler. Şu anda akustik set çalacağını öğrenmemle başıma kaynar sular dökülen Devin Townsend konserini ve akabinde DREAM THEATER’ı izlemek üzere İstanbul’a uçuyorum.

Bilirsiniz, uçaklardaki koltuk mesafeleri biraz dar olduğundan, kucağınıza laptop açtığınızda ekranı 90 dereceden daha geniş açıyla açmak biraz zordur (göbeğim var demiyor da mesafe dar diyor). Bu yüzden kucağınıza ya da ön koltuğun arkasındaki açılır masaya laptop koyup yazı yazmak için laptop’ın tuş takımı olan alt tarafını hafif kendinize doğru yukarı kaldırmanız gerekebilir. İşte bu anlarda kendimi konserlerde klavyesinin tuşlarını seyirciye doğru çeviren CHILDREN OF BODOM klavyecisi Janne Wirman gibi hisseder, ulan yine gerçek hayattan metal referansı buldum diye yersiz bir coşku yaşarım.

Logosundaki T’nin cılız kemiklerle yazılmış olmasından dolayı albüm kapağındaki adı CHURCH OF DISGUS gibi okunan CHURCH OF DISGUST’ın üçüncü albümü “Weakest is the Flesh”le birlikteyiz bugün.

Metal dünyasında en çok sevdiğim şeylerden biri, bazen bazı müzisyenlerin çok alakasız başka gruplarda yer aldığını görmek ve “aaa ne alaka :D” diye yavşakça sevinmek. Bugün de bu tarz bir durumla karşılaştım ve yazmakta olduğum CHURCH OF DISGUST’ın gitaristinin aynı zamanda geçtiğimiz yılın en iyi black metal albümlerinden birini çıkaran NECROFIER’da da çaldığını gördüm.

Ama şu T’yi kemikten yapmak kimin fikriydi be aklına soktuklarım ya… Böyle stilistlik saçmalıklar beni deli ediyor. Sanırsın Nusret lokantası açılmış da tabelada “et” kısmı ayrı fontla yazılmış. Büyük skandal. Ne zaman baksam CHURCH OF DISGUS görüyorum ulan.

“Weakest is the Flesh”teki müziğe baktığımızda karşımızda AUTOPSY okulundan mezun olmuş, INCANTATION ekolü ABD death metali ile Finlandiya usulü balçık şöleni arasında seyreden bir death metal çıktığını görüyoruz. CHURCH OF DISGUS’daki en ön bahse değer, en güçlü unsur tartışmasız şekilde vokaller. 2010 yılında grubu kuran kişi de olan Dustin James adlı arkadaş tarafından yapılan vokaller ciddi anlamda güçlü, dolgun ve tehditkâr yapıdalar. Ne öyle derin dehlizlerden gelircesine buhranlı ve boğuk ne de korkutuculuk yaratma amacı taşırcasına çiğ ve şirret. Gerçekten de kodu mu oturtan, gürül gürül çağlayan, kükreyen bir death metal vokali var albümde.

Bu tarz bir old-school ABD/Fin balçığı sentezi için tam olması gereken prodüksiyon sahip olan “Weakest is the Flesh”, kapağı da dâhil olmak üzere yapılan müziğin iyi şekilde temsil edildiği ve bu sayede takdirleri toplayan bir çalışma olarak göze çarpıyor. Fazlaca öne çıkan bir tarafı olmamasına rağmen davullar bile bu tarz death metalin yaratmak isteyeceği atmosfere yatırımda bulunan bir anlayışla yazılmışlar. Atmosfer tarafı önemli, zira CHURCH OF DISGUS atmosfer yaratmak için herhangi bir ek desteğe, misal klavyeye ya da soyut ses pasajlarına ihtiyaç duymasa da HAYVANLIK ATMOSFERİ ve ölüm kokusu açısından grubun yaptığı şeyde belirli bir derinlik, hissiyat olduğu ortada.

Hayvanlık atmosferi konusunda yakın dönemde verilen derslerden birine tanık olmak isterseniz, bu albümdeki müzikle belirli açılardan örtüşen SWAMPBEAST’in “Seven Evils Spawned of Seven Heads” Albümüne de bakabilirsiniz. Bakmalısınız. Bakın.

Sadede gelirsek, CHURCH OF DISGUS(T) yapmak istediği şeyi gayet iyi yapan bir grup. Yapmak istediği şey kimilerine sıradan gelebilir, kimileri ortaya konan icraya bayılabilir. Başlıkta ve yazıda adı geçen birkaç grubu seviyorsanız kulak vermenizde yarar var. Sürpriz yok, şaşırtmaca yok, ama kalite var.