Bugüne dek sitede dünyanın enteresan noktalarından çeşitli gruplara yer vermişliğimiz var. Bizim evin bahçesinden biraz büyük Andorra’dan çıkan PERSEFONE’u da inceledik; Kenya, Uganda ve Cibutili elemanlardan oluşan black metal grubu da önerdik.

Bugün de Pasifik Okyanusu’nun ortasındaki güzel ve yalnız ülke Fransız Polinezyası’na gidiyor ve ülkedeki TEK metal grubu olan TE RUKI’yi sayfalarımıza taşıyoruz.

Bilecik kadar bir yüzölçümüne sahip ve en ünlü adası Tahiti olan bu takımadalarda 280.000 civarı insan yaşıyor ve Metal-Archives verilerine göre bugüne dek bu topraklarda 3 adet metal grubu kurulmuş.

Bu gruplardan ikisinin dağılması nedeniyle -ki muhtemelen davulcu falan “ben çalmıyorum aga” dediği anda grup dağılıyordur çünkü çalacak başka adam yok- Fransız Polinezyası’ndaki tek grup Windward Adaları’nda konuşlanan ve black metalle iştigal eden TE RUKI kalmış.

Tüm bu ilginçlikler yetmiyormuş gibi grup bir de sadece bu coğrafyada yaşayan birkaç bin kişinin konuşabildiği eski bir Fransız Polinezyası dili olan Tuamotu dilinde söylüyor şarkılarını.

Biraz aşağıdaki fotoğraftan da görülebileceği üzere TE RUKI tabii ki de etnik kökenleri, kültürü, mitolojisi üzerine yaslanan bir tematik anlayış benimsemiş ve imajından albüm kapağına dek her şeyi bu alışık olunmadık, herkese yabancı gelen yaklaşımla sunuyor.

Yerlilere özgü temalar benimseyen ALIEN WEAPONRY gibi tek tük grubun yansıttığı yerellik, SEPULTURA’nın “Ratamahatta” gibi şarkılarında sergilediği kabile müziği havası TE RUKI’de pek de öne çıkmıyor. Bu adamlar black metalin çok da zehirli olmayan bir tarafını, çok da etnik olmayan bir üslupla sergiliyorlar. Öyle ki, TE RUKI’nin bu tarz enteresan bir coğrafyadan geldiğini, metal dünyasında hiç de alışık olunmadık bir kültürü yansıttığını bilmeyenler albümü SVART CROWN’ın “Abreaction”da, SADIST’in “Hyaena”da yaptığı türde bir “kendisine uzak bir kültürü çekici bulan Batılı” havasında aktardığını düşünebilirler. Zira albümdeki yerel enstrüman kullanımı epey sınırlı ve etnik kökler genelde vokallerle yansıtılmaya çalışılmış.

Metalde etnik olayları çok da fazla sevmeyen bir dinleyici olsam da Fransız Polinezyası gibi bir yerden, yani dünyadaki tüm metal dinleyicilerinin %99,9’una yabancı bir konumdan çıkan bir grubun, hele ki bu coğrafyanın kültürünü yansıtabilecek başka tek bir tane dahi grubun olmadığı bir ortamda, biraz daha yerel motif sunmasını beklerdim. Rastladığım kadarıyla coğrafyadan çıkan vivo, to’ere, ukulele gibi birtakım çalgılar var ve bunların black metal şemsiyesi altında nasıl değerlendirildiğini görmeyi isterdim açıkçası. Bunlar arasından sadece vivo denen burun flütünün albümde kullanıldığını görüyoruz.

Müzikal olarak bakıldığında TE RUKI’nin yaptığı black metalin standart bir şablondan ilerlediğini söyleyebiliriz. “Marako Te Ruki”nin bu kültürel ve etnik tarafı dışında çok da etkileyici, şaşırtıcı bir black metal ortaya koyduğunu düşünmüyorum. Ne var ki gerçekten de tüm dünyadan uzak, son derece izole bir yer olduğu düşünüldüğünde Fransız Polinezyası’ndaki bir adadan çıkan bu gruptan gelip akıl almaz bir black metal vizyonu ortaya koymasını beklemeye de gerek yok sanırım. Bu yüzden de “Marako Te Ruki”yi “x bir grubun ilk albümü” olarak değil, “Fransız Polinezyası gibi aşırı alakasız bir yeri temsil eden tek grubun azmi ve tutkusuyla ortaya çıkmış ilk albümü” olarak görüyor ve ona göre değerlendiriyorum.

Bir ülkeden, hem de minicik bir ülkeden çıkan TEK grup sizseniz, bence fazla üstünüze gelinmesi haksızlık olur. TE RUKI kendi ülkesinin var olan tek metal grubu olarak black metal ekseninde gayet yeterli, kabul edilebilir bir albüm ortaya koyuyor ve akıllara metalden başka her şeyi getirebilecek bu coğrafyayı tek başına metal haritasına sokuyor. Böyle idealist girişimleri destekliyoruz, yolları açık olsun.