Folk, Viking, pagan metal gruplarının incelemelerinden sorumlu arkadaşımız Ömer Kuş’un 2015, yine benzer türlere yakın duran eşim Güzide’nin ise -2016’daki istisnai NOVEMBRE incelemesini saymazsak- 2012 yılında inceleme yazmayı noktalamasından dolayı, o yıldan beri çıkan MÅNEGARM albümlerini atladığımızı fark ettim.

Aslında enteresan bir durum, zira MÅNEGARM seven bir insanım ve grupla aynı adı taşıyan 2015 çıkışlı albümün de 2019 çıkışlı “Fornaldarsagor”un da neden atlandığını bilmiyorum. Bir dönem, özellikle KORPIKLAANI’nin iyice goygoya vurduğu sıralarda MÅNEGARM, ÁSMEGIN, PAGAN REIGN, MYRKGRAV, METSATÖLL gibi türe ciddiyetle yaklaşan grupları epey dinlerdim. Folk karakterli grupların yükünü çeken Ömer ve Güzide’nin inceleme yazarlığından emekliye ayrılmasının ardındansa FINNTROLL, SKÁLMÖLD, KORPIKLAANI, TYR, TROLLFEST, ARKONA gibi gruplarla sitenin folka bulaşan tarafını devam ettirmeye çalıştım.

Güzide sayesinde tanıştığım LUMSK, OTYG gibi grupların yeni albüm çıkarma ihtimalleri göz önünde bulundurulduğunda, çıktıklarında (çıkarlarsa, zira OTYG’in yeni albüm haberi verileli 9 yıldan fazla oldu) bunları da siteye kazandırmak için elimden geleni yapmaya çalışacağım.

Bugünkü konuğumuz folk metali Viking metal ve black metalle yoğuran ve ortaya alevli bir şeyler söyleme konusunda gayet becerikli bir grup olan MÅNEGARM. Adını Ragnarök’ün başlangıcında Ay’ı yutan dev kurt Mánagarmr’dan alan Stockholmlü grup, yeni albümü “Ynglingaättens Öde”de eski bir Norse şiiri olan Ynglingatal’ın etrafında şekillenen bir hikâyeyi işliyor.

“Yngling” bir kral hanedanlığını ifade ediyor ve “Frey’in neslinden olan” gibi bir anlama geliyormuş. Merak eden detayını araştırabilir. Biz şimdi albümün müzikal tarafını yorumlamaya başlayalım.

Albüme 10 dakikalık “Freyrs Blod” ile iddialı bir giriş yapan MÅNEGARM, yaylılarla desteklenen folk kimliğiyle birlikte albüme genel anlamda ılıman bir havayla başlıyor. Yırtıcı anların hiç öne çıkmadığı bu şarkı, albümdeki tematik yapının sunumu olması dolayısıyla dinleyiciyi en baştan sarsmaktan ziyade bir alıştırma görevi görüyor. “Kurdun kalbi” anlamına gelen ikinci şarkı “Ulvhjärtat”ta MÅNEGARM’ın gerçek kimliğine yakın duran ve folk taraflarla sert tarafların daha net ayrıştırıldığı bir şarkı görürken, bir sonraki “Adils Fall”de ise enteresan bir durumla karşılaşıyoruz. Şöyle ki, şarkının 56. saniyede başlayan kısmı DISSECTION’ın “Maha Kali”sinin verse rifinin %80 oranında aynısı. Şarkının o riflerinin üstüne Jon Nödtveidt’in

“Maha Kali – Dark Mother – Dance for me
Let the purity of your nakedness awaken me
Yours are the fires of deliverance which shall bring me bliss
Yours is the cruel sword which shall set my spirit free”

Dizelerini söylediğinizde de bire bir oturuyor. Elbette ki çok jenerik bir rif ve bir çalıntı, alıntı değil ama yine de aklıma “Maha Kali” gelmeden bu şarkıyı dinleyemiyorum.

Sonraki iki şarkıda da grubun folk kimliğinin çok daha baskın olduğunu görüyoruz. KORPIKLAANI vokalisti Jonne Järvelä’nın da dâhil olduğu çeşitli konukların yer aldığı bu şarkılarla birlikte “Ynglingaättens Öde”nin yarısından fazlasını geride bırakıyor ve albüme dair temel gerçekle yüzleşiyoruz: “Ynglingaättens Öde” MÅNEGARM standartlarına göre uysal bir albüm. Uysal olmakta bir sıkıntı yok, sonuçta bir tema işleniyor, lakin bunun yanında güvenli sularda yüzmeye çalışan da bir albüm. İşte bu bir sıkıntı olabilir çünkü albümün sürükleyiciliği, yükselip alçalması, kısacası dinamikleri epey lineer şekilde ilerliyor ve şarkılar arasında birbirlerini yükseltecek kontrastlar bulmak zorlaşıyor.

Misal 2019’daki “Fornaldarsagor”un açılışını yapan ve son derece epik bir hava getiren ilk üç şarkı “Sveablotet”, “Hervors arv” ve “Slaget vid Bråvalla”daki gaz, agresiflik, “metal” bu albümde yok gibi bir şey. Blast beat’i, black metal karakterini geçtim, açılış şarkısı bittikten sonra dinleyiciyi biraz olsun gaza getirecek anlar bile çok nadir ortaya çıkıyor. Albüm mutlaka baştan sona sert olsun, yırtıcı olsun diye bir derdim yok ama “folk, Viking, black metal” harmanı sunması beklenen bir albüm dinliyorsam, bunu bir sıkıntı olarak görmemin de anlayışla karşılanması lazım.

Bu durumun oluşmasının sebebinin, grubun albüm konsepti olarak belirlediği şiirin hikâye kurgusunun bu tür bir agresifliğe çok müsaade etmemesi olduğunu tahmin ediyorum. Esasında Ynglingatal şiirinde gerek yakılarak gerek boğularak gerek yabayla saldırmak suretiyle öldürülen pek çok insan var. Bir cücenin ardından bir yerlere gidip bir daha geri dönemeyen birileri var. Kısacası şiire sadık kalmak istendiğinde müzikal anlamda şiddetin yansıtılabileceği pek çok unsur var. Belki benim gibi dışarıdan bakan biri için böyle gözüken detaylar, şiiri çok daha iyi bilenler tarafından bu şekilde bir şiddet unsuru olarak görülmüyordur veya MÅNEGARM olan biteni bu şekilde yansıtmak istemiştir. Her hâlükârda “Ynglingaättens Öde”nin dinamizm ve kontrastlar noktasında biraz sıkıntı çektiğini ve pek çok şarkıda benzer müzikal hissiyatlar kullandığını düşünüyorum.

Bu albümün albüm detaylarıyla, kliplerle birlikte 4-5 kez güncellenen haberine hiçbir yorum gelmediği düşünüldüğünde sitede kalbi MÅNEGARM aşkıyla çarpan çok fazla insan olmadığı ortada. Ben derim ki eğer “nemiş bu MÅNEGARM” diye düşünüyorsanız başlangıcı bu albümle değil, Ömer dostumuzun 12 yıl önce incelediği 2007 çıkışlı “Vargstenen”le veya 13 yıl önce incelediği 2009 çıkışlı “Nattväsen”le yapın. O albümlerdeki “prime MÅNEGARM”ı severseniz, günümüze doğru devam edebilirsiniz.