2020’de çıkardıkları “Deus qui non mentitur” ile underground ortamlara sağlam bir giriş yapan BÂ’A ile birlikteyiz bugün. Fransa’nın black metale yeni bir dalga katılmasını sağlayan yükselişinin ardından ülkede muazzam miktarda yeni grup kurulmuş ve son yıllardaki Polonya yükselişine kadar Fransa metal dünyasına 2005 – 2015 arasının en üretken, en ilham verici sahnelerinden birini kazandırmıştı. DEATHSPELL OMEGA’nın black metalin yeni standartlarını belirlemesi bir yana, ANTAEUS’undan AOSOTH’una sayısız grup ülkenin black metal konusunda ciddi bir belirleyici güç olmasını sağlamıştı.

Bugün ağırladığımız BÂ’A, yalnızca 5 yıl önce kurulan ve bu kısa süreye iki albüm sığdırmayı başaran bir topluluk. Yeni albümleri “Egrégore”u 25 Mart’ta çıkardılar ve biz de şimdi BÂ’A neler yapıyor neler ediyor bir güzel bakacağız.

“Bir insan grubunun bilinçli ya da bilinçsiz şekilde ortak bir bilinçle ortaya çıkardığı; zamanla çevresini etkileme gücüne sahip bağımsız bir varlık hâlini alan düşünce şekli” gibi bir anlamı olan “Egrégore”, esasında çok daha basit ifadeyle bir aile, bir kilise cemaati, bir ülke veya herhangi bir topluluğu ifade etmek için kullanılabilecek bir terim. BÂ’A bu her yöne çekilebilecek soyut kavram üzerinden, kendisi de soyutluk ile somutluk arasında gidip gelen son derece sofistike, sanatsal bir black metal icra ediyor. Bu sanatsallık, uygulamadan ziyade anlayış ve yaklaşım noktasında kendini belli ediyor ve BÂ’A’nın kendine has müzikal karakteri ortaya çıkıyor.

Buradaki önemli noktalardan biri BÂ’A’nın şuncacık ömrüyle bu denli derinlikli bir iş yapabiliyor oluşu. Gerçekten de hem ilk albümleri “Deus qui non mentitur”da (“Yalan Söylemeyen Tanrı”) hem de “Egrégore”da son derece olgun, ne yaptığını bilir bir grup var ve ilk albümdeki heyecan ve tutku bu albümde de aynen karşımıza çıkıyor. Referans olarak sayılabilecek bir dolu grup olsa da BÂ’A’nın bir yandan pek çok grupta örnekleri görülen bir yandan da kulağa özgün gelen pek çok fikri var. “Unsettling Whispers” dönemi “GAEREA’ya benzeyen olaylar da var AOSOTH’a, hatta MGŁA’ya kayan anlarda. Sonuçta elimizde belirli bir şablona sıkışmayan, geniş çerçeveli bir black metal var.

Albümün en önemli silahlarından biri şüphesiz ki çok ateşli bir tutkuya, black metal açlığına sahip olması. “Domitor”ın sonlarındaki dellenmeler, “Bellum”un girişinde kendini paralayan müthiş vokaller bunun net göstergeleri ve albümün geneline yayılan tremolo riflerle birlikte acı, keder, öfke üçgeninde seyreden bir ortam oluşturuyorlar. Bu üçgen zaman zaman dozajını artırarak ızdırap, can çekişme, kör edici nefret boyutlarına da çıkıyor ancak genel olarak bu bileşenlerin dengeli bir birlikteliği yakalanmış ve bu kimya 42 dakika boyunca korunarak dinleyicinin sürekli konsantrasyon hâlinde dinlemesi sağlanmış.

Fransızca sözler sayesinde daha da yürekten yapılan vokaller ve bu vokallere altyapı oluşturan gitar duvarı eşliğinde black metale dair ne varsa ortaya koyan BÂ’A, ikide iki yaparak Fransa’nın son dönemde çıkardığı en heyecan verici black metal gruplarından biri olmayı başarıyor. Black metal seviyorsanız bence buna kayıtsız kalmayın.