“Buna gerçekten gerek var mıydı?”, “Bize bunu mu reva gördünüz?”, “Ağzımıza sıçtınız, mutlu musunuz?” sorularını akla getiren bir grupla daha beraberiz bugün. Şöyle bir bakınca, gerçekten de buna hiç gerek yoktu. Hiçbirimizin hayatında ABSENT IN BODY gibi bir şeyin eksikliği çekilmiyordu, hiçbirimiz böylesi bir müziğin açlığıyla yanıp tutuşmuyorduk.

Ama ne yazık ki oldu. AMENRA vokalisti Colin H. Van Eeckhout, AMENRA gitaristi Mathieu J. Vandekerckhove, NEUROSIS gitarist/vokalisti Scott Kelly ve eski SEPULTURA davulcusu Igor Cavalera maalesef birlikte müzik yapmaya karar vermiiler ve bunu ABSENT IN BODY adı altında bizlere dayatıyorlar.

Gerçekten yazık. Bize yazık.

AMENRA’da son derece bencil bir tutumla kendi sıkıntılarını bize de yansıtarak tüm insanlığı intihara sürüklemeye çalışan Van Eeckhout ve Vandekerckhove ile kişisel sorunlarını müzik yoluyla masum insanlara yansıtmaya yıllar önce ant içen Scott Kelly, yanlarına metalin her türünü icra edebilen Cavaloğlan’ı da alarak “Plague God” adlı bu lüzumsuz, kötü niyetli sanat ürününü çıkardılar. ABSENT IN BODY, olayın AMENRA ve NEUROSIS tarafını seviyorsanız zaten dinlemeden dahi çok (seve/çeke)ceğinizi bileceğiniz türden bir albüm. Tür olarak endüstriyel post-metal diye ifade edilebilecek bir müzik barındıran “Plague God”ın girintili çıkıntılı dehlizlerinde neler varmış şimdi ona bakalım.

Son derece karanlık bir atmosferi olan “Plague God”, minimal bir yaklaşımla oluşturduğu ambiyansını sludge’vari rifler, doom metal monotonluğu ve bir tutam da noise eşliğinde sunarak bir yandan ezici bir yandan kırılgan bir bağlamda şekillendiriyor. Müthiş boğucu, paramparça edici bir şarkı bir anda dünyanın en naif, en korunmasız atmosferlerinden birini yaratabiliyor. ABSENT IN BODY’nin bunu acayip bir akıcılıkla ve doğallıkla yapması, “Plague God”ın bu denli etkileyici olmasını sağlayan bir numaralı etken.

Tam bu satırları yazarken, grup albümün son şarkısı olan “The Half Rising Man”in klibini yayınladı. Ya arkadaşlar, klip çekeceğiniz şarkıya sokayım çok affedersiniz. Ulan bunun nasıl bir promosyonal gücü olabilir, hangi ruh hastaları bu şarkıdan etkilenip “Plague God”ın peşinden koşabilir? Böyle klip şarkısı mı olur hayvan çocukları?

Aslında bu soruların cevapları gayet basit. Biz etkileniriz, biz beğeniriz ve biz albümün peşine düşeriz. Neden? Çünkü biz de az manyak değiliz. Böyle bir şeyi beğeniyor olmamızdan, dinlerken zevk alıyor olmamızdan dolayı biz de az sıkıntılı bireyler değiliz.

Şaka bir yana, “Plague God” gerçekten de bir buhran gibi dinleyicinin üzerine çöken, kara bulut gibi her yöne yayılan, aşırı karanlık ve bir o kadar da yıpratıcı bir albüm. İşitsel olarak çok bir yıpratıcılığı, yoruculuğu yok ve genel olarak rahat dinlenen bir müzik ihtiva ediyor, buna rağmen şarkıların derinine indiğinizde sizi hiç de hoş olmayan şeyler bekliyor. Bu yüzden “Plague God”ın acı çektirmekten ziyade baskı altına alan, bıçak sokmaktan ziyade beton bloklarla ezen bir çalışma olduğunu söylemek mümkün. “Plague God”ın yapısından dolayı, albümü nerede ve nasıl dinlediğiniz epey önem taşıyacaktır diye düşünüyorum. Misal kulaklıklarınızı takıp yolda yürürken dinlemeniz muhtemelen albümden alınacak zevki büyük oranda azaltacaktır. Yalnız olduğunuz, daha sakin, izole ve karanlık bir ortamda dinlemek ise şüphesiz ki ABSENT IN BODY deneyiminin güçlenmesini sağlayacaktır.

Kendinize karşı bir gareziniz varsa, birileri sizi sesle ezsin istiyorsanız “Plague God” bunu itinayla ve bayağı da zevk alarak yapacaktır. Albüm sizi üzmekten ziyade ezmeyi, ezilmiş hâlinizle kendi durumunuza üzülüşünüzü seyretmeyi isteyen bir ruh hâline sahip ve bu tür bir ruh hâlini yaratmanın ne kadar zor olduğu düşünüldüğünde, ABSENT IN BODY’yi bu şerefsizliğinden dolayı kutlamak, tebrik etmekten başka yapacak bir şey yok.