Şöyle bir geriye dönüp bakınca, “reunion” kavramının, geri dönüşlerin en kallavilerinden birini EXODUS’un “Tempo of the Damned”iyle görmüştük. Grubun 12 yıl ara verip 2004 yılında geri dönmesi, hele ki öyle bir albümle geri dönmesi dinleyicilerin yanı sıra pek çok grubu da gaza getirmiş ve bu trene atlayıp ilerlemiş yaşta tekrar ortamlara atılanların sayısı gün geçtikçe artmaya başlamıştı.

12 yıl hadi neyse. Misal biz PA’yı 2009’da açtık ve aradan 13 yıl geçti. Çok uzun bir yıl, ancak sanki geri dönülmez değil gibi. Hiç dağılmayan WINTERSUN’ın bile 2 albümü arasında 8 yıl var, keza TOOL’un 13 yıl var. Ancak dağıldıktan çok uzun süre sonra tekrar işe koyulmak başka türlü bir şey.

DAWN’un 23 yıl sonra, EUCHARIST’in 25 yıl sonra, TOXIK’in ise tam 33 yıl sonra geri dönmesi, bu dönüşlerden hâlâ ekmek yenebileceğini göstergesi. Elbette ki bu gruplardaki elemanlar bu süreleri boş geçirmiyor ve başka gruplarla müzik yapmaya devam ediyor, ama ne olursa olsun 30 yıl, 33 yıl… Bunlar muazzam düzeyde uzun süreler.

MACHINE HEAD’in temel bileşenlerini kadrosunda barındıran ve 1988’de çıkardıkları “Eternal Nightmare” ile underground thrash metalin en önemli albümlerinden birine imza atan VIO-LENCE da çok çok uzun bir aranın ardından geri dönen bir diğer grubumuz.

29 yıl sonra karşımıza yeni şarkılarla çıkan VIO-LENCE, “Let the World Burn” adlı bu EP’sinde hem kendini zamanında bilen ve bunca yılda özleyenlere hem de kendileriyle henüz tanışmayan daha genç dinleyicilere kendilerini tanıtmak adına 25 dakikalık bu EP’yi çıkardı. 5 şarkıdan oluşan “Let the World Burn”, grubun modern beste anlayışlarından ve günümüz trendlerinden beslenmek yerine dümdüz old-school thrash metal yaptığı ateşli, yırtıcı bir çalışma.

Kariyeri boyunca sadece VIO-LENCE’ta söyleyen vokalist Sean Killian, vokal tarzı ve ses rengi nedeniyle “Eternal Nightmare”in kimileri için efsane kimileri içinse dinlemesi zor bir çalışma olmasını sağlayan bir numaralı etkendi. O dönemde çıkan pek çok vahşi, agresif, atarlı vokale kıyasla çok daha speed metal, crossover karakterli bir vokal sunan Killian, bu hâliyle kimileri tarafından kulağa amatör, çiğ, güçsüz gelmekle itham edilmiş ve albümün kalitesinin altında bulunmuştu. Thrash metal tarihinin en göreceli durumlarından biri olduğu için her iki tarafa da hak vermekle birlikte, “Eternal Nightmare”i “Eternal Nightmare” yapan şeyler arasında olduğu için ben çok bir şikâyet etmiyorum.

Bu EP’deyse Killian’ın daha oturmuş, daha olgun bir vokali var ve bu durum “Eternal Nightmare”e alışamayanlar için olumlu bir gelişme olacaktır. Müziğe baktığımızda grubun bildiğimiz VIO-LENCE karakterini aynen yansıttığını, riften rife atladığını görüyoruz. EXODUS, SLAYER, FORBIDDEN gibi gruplardan alışık olduğumuz rif karakterleri üzerine kurulu şarkılar zaman zaman sundukları groovy anlarla daha bir coşturucu, gaza getirici oluyorlar.

Aradan geçen 29 yılı düşündüğümüzde VIO-LENCE bu süreçte güçlenen, deneyimlenen üyeleri sayesinde gayet güçlü ve okkalı bir dönüş yapmış. Müzikal anlamda geçmişle günümüzü iyi bağlamışlar ve grubun sevenlerini hayal kırıklığına uğratmayacağını düşündüğüm bir iş sunmuşlar. EP’yi thrash metalin en güzel örneklerinden bazılarını dinlemektense bir grubun bunca yıl aradan sonra nasıl toparlanıp ortamlara atılmasına tanık olmak anlamında dinlemek daha mantıklı olacaktır. Bu ister Phil Demmel’ın MACHINE HEAD’den ayrılması sonrasında Robb Flynn’e karşı bir cevabı olsun ister hiçbir başka gündem barındırmayan masum bir geri dönüş çalışması olsun, “Let the World Burn”deki şarkılar her şekilde yanıyor, her türlü ateş ediyor.