2022 yılında klasik power metalden ekmek yiyebilen sayılı gruplardan biri olan HAMMERFALL’un yolculuğu, nereden baktığınıza bağlı olarak enteresan özellikler taşıyor. Metalin her alt türünde olduğu gibi power metal içerisinde de neredeyse aynı albümü farklı kapaklar ve isimlerle defalarca çıkaran pek çok grup var. Müziğini ilk günden beri -neredeyse- hiç değiştirmeyen ancak türü hakkını vererek icra ettikleri için hayranları tarafından el üstünde tutulmaya devam edilen gruplar bunlar.

HAMMERFALL bu grupların başında geliyor. Power metalin doksanlardan günümüze en istikrarlı isimlerinden biri ve müziğini genişletmek, farklılaştırmak adına minimal çaba sarf etse dahi ortaya tür açısından doyurucu işler çıkarmayı başaran bir topluluk. Müzik sektöründe, metal ortamında yıllar içindeki değişiklikler gereği inişleri çıkışları oldu elbet, ancak metalin internetle birlikte yükselmesi ve sert müziklerin giderek daha revaçta olması sayesinde onlar da power metalin köklerine daha sıkı sarıldıkları işler yapmaya başladılar, hatta bunu daha da vurgulu şekilde sunar oldular.

Zaman içerisinde power metalin hiçbir gelişim göstermemeyi ve sürekli yerinde saymayı kabullenmesiyle birlikte tür ışıltısını kaybetmiş ve neredeyse underground ortamda daha güçlü yaşar hâle gelmişti. İşte HAMMERFALL bunun karşısında duran ve türün pek çok demirbaşı gibi HELLOWEEN Eğitim ve Araştırma Hastanesi’ndeki görevi bittikten sonra kendi muayenesini açan oluşumlardan biri. STRATOVARIUS, SONATA ARCTICA, RHAPSODY gibi büyük isimlerle birlikte Avrupa power metalinin gururunu kurtarmak adına yıllardır çalışıyor, kılıçla çekiçle önlerine gelene vuruyorlar.

Death metal ve black metal sert çocuklar olduğundan ve metal de sertliğe prim verdiğinden, esasında ilgili türün sınırlarını genişletmek adına power metal gruplarından daha fazlasını yapmayan; hatta daha da geriye gidip en ilkel örnekleri kopyalayan grupların bile deliler gibi övüldüğü bir ortamda, kendini yenilememe noktasında power metale bayağı bir haksızlık edildiğini düşünüyorum. Buna biz de dâhiliz, ben de dâhilim.

Evet, death metal dallanıp budaklanarak progresif death metal, teknik death metal, brutal death metal, melodik death metal olarak farklı boyutlara taşındı. Lakin pek çok türe sırf sert oldukları için power metale kıyasla çok daha müsamaha gösterildiği ortada. Thrash metal hâlâ yüceltilirken power metalin başta vokalleri olmak üzere çeşitli sebeplerden yerle yeksan edilmesi hiç de adil değil.

Bu adamlar;

“I am I, I am me. Heart of steel, the son of Odin.
I am strong, I am brave, let the hammer pave the way.”

şeklinde, ilk okul düzeyinde sözler yazmaya devam ediyor olabilirler, ancak misal bir SIX FEET UNDER’ın da Charles Dickens’la yarıştığını pek sanmıyorum.

Konumuza dönersek, HAMMERFALL power metali her anlamda hakkını vererek yapan bir grup. MANTICORA, COMMUNIC gibi türün sınırlarını zorluyor ve yenilik peşinde koşuyor olmayabilirler, hem de hiç olmayabilirler ancak bir geleneği yaşatma noktasında bundan yıllar sonra, ortada HAMMERALL falan kalmadığında ve bu klasik türler -muhtemelen- iyice yer altına indiğinde ismi saygıyla anılacak ve türün devamı adına yaptıklarından gıptayla bahsedilecek bir grup.

“Hammer of Dawn” grubun bir önceki, hatta iki önceki albümünden büyük farklılıklar taşıyan, HAMMEFALL sound’unun genişlediğine tanık olduğumuz bir albüm değil. Son 2-3 incelemelerinde yazdığım her şey bu albüm için de geçerli. O yüzden olayın müzikal, teknik tarafına girmeye gerek yok. “Hammer of Dawn” bir gruptan ziyade bir anlayışın adımlarından biri ve bu minvalde bakıldığında 2022 yılında bir power metal albümünden beklenen neyse onu sunuyor. “Ne bekliyorsanız onu sunuyor” diyemiyorum, çünkü pek çok kişi farklı şeyler bekliyor olabilir.

Geleneğine sıkı sıkıya bağlı bir grup olduğundan HAMMERFALL “Hammer of Dawn”da da bildiğini okuyor ve kitlesini memnun edecek albümü çıkarıyor. Power metalin enerjisini, “çok da şey etmemesini” seviyorsanız “Hammer of Dawn”u da seversiniz, sevmiyorsanız da sevmezsiniz.

Aslına bakarsanız bu kadar açık ve net.