Black metal dünyasında olayın karanlık, şeytancılık tarafıyla showbiz tarafını en iyi dengeleyen gruplardan biri DARK FUNERAL.
Bir yandan aşırı Satanikler ve müzikal anlamda sıfır taviz veriyorlar, diğer yandan DARK FUNERAL logolu bikini, don, içlik satmaktan da geri durmuyorlar. Bunu ister poser’lık olarak değerlendirin ister oyunu kurallarına göre oynuyorlar deyin, sonuçta DARK FUNERAL’ın geniş bir kitle oluşturmayı başardığı ortada.
Yine bu bağlamda, DARK FUNERAL’ın olayın felsefi tarafını belli oranda kafaya taktığını da söyleyebiliriz. Black metali bir inanç sistemi olarak gören ve manifestosunu duyurmak için kullandığını hissettiren grupların aksine, DARK FUNERAL yeni albümüne ARCH ENEMY’nin bir albümüne veya şarkısına koyabileceği türde bir isim koyabiliyor: “We are the Apocalypse”.
Tişörtlerin arkasında güzel durur diye düşünürsen, hiç de mantıksız değil.
“We are the Apocalypse”le ilgili olarak beni en çok, hatta tek endişelendiren konu Dominator’ın bu albümde yer almayacak olmasıydı. Yerine gelecek ismin onun aşağısında kalacağından, kötü bir davulcu olacağından değil; Dominator’ın şiddetini başka kimsede bulamıyor oluşumdandı bu kaygı.
Akabinde albümde çalacak ismin tıpkı Dominator gibi 350.000 tane grupta çalan ve şu ana kadar adını herkeslere duyuramamış olan Jalomaah olduğunu öğrenince “hayırlısı” diyerek albümü beklemeye başladım.
DARK FUNERAL’ın tüm albümlerini yalayıp yutmuş bir insan olarak, doksanların önemli black metal albümlerinden biri olması dolayısıyla “The Secrets of the Black Arts”ın ve bir önceki albüm “Where Shadows Forever Reign”in bende ayrı birer yeri var. Özellikle “Where Shadows Forever Reign” çıktığı dönem ve sonrasındaki bazı dönemlerime soundtrack olmuş olması dolayısıyla manevi değer atfettiğim, aşırı içselleştirdiğim, benim için çok önemli ve özel bir çalışma olarak duruyor metal dağarcığımda. O albümde tüm şarkıların tüm detaylarını aşırı seviyorum ve bugün bile dinlemelere doyamıyorum. Öyle ki, onca albümün çıktığı ve yüzlerce albüm dinlediğim geçtiğimiz yıl uzak ara en çok dinlediğim albüm “Where Shadows Forever Reign”di.
Daha önceki kimi incelemelerde de bahsettiğim gibi, şahsım adına bu tür mihenk taşı albümlerden sonra gelen kimi albümler ne yazık ki tarafımdan gereken değeri göremiyorlar ya da ister istemez bir öncekiyle karşılaştırmam sonucunda ancak bir noktaya kadar içime işliyorlar. “We are the Apocalypse”te de durumun böyle olmaması adına “Where Shadows Forever Reign”le olan gönül ilişkimi bir kenara ayırarak dinlemeye ve analiz etmeye çalıştım DARK FUNERAL’ın bu adıyla olsun kapağıyla olsun daha en baştan “o kadar da iyi olmayacak mı acaba?” intibası oluşturan yeni albümünü.
Black metal şarkısı nasıl yazılır, türün gerekleri nelerdir konusunda ders verebilecek gruplardan biri olan DARK FUNERAL, bu gereklerin yaratabileceği monotonluğu ve klişeleşmeyi önleme konusunda çok da istekli olmadığını ve bildiği yoldan giderek “Where Shadows Forever Reign”in devamı niteliğinde bir iş çıkarmakta sakınca görmediğini gösteren bir albüm çıkarmış diyerek başlayalım. DARK FUNERAL albümlerini çeşitli dönemlere ayıracak olursak, barındırdığı melankoli ve DISSECTION’cılıklar eşliğinde “Where Shadows Forever Reign”in grup adına bir dönem başlatıcısı olduğu aşikâr. Sonuçta “Angelus Exuro pro Eternus” kendisinden 7 yıl önce çıkmıştı ve grup o iki albüm arasında belirgin bir anlayış değişikliğine gitmişti. Bunun sonuncunda da “Where Shadows Forever Reign” öncesindeki tüm DARK FUNERAL albümlerinden farklı bir yapıdaydı. Belki belirgin şekilde sakinleşmiş bir DARK FUNERAL sunuyordu, ancak resmen black metal hit’leriyle doluydu ve grubun yükselişine önemli katkıda bulundu.
Grubun yeni tarzına çok daha uygun bir vokal karakteri olduğunu düşündüğüm Heljarmadr’la birlikte çıkardıkları ikinci albümleri olan “We are the Apocalypse”, bu açıdan bakınca aynı dönem içerisinde değerlendirilebilecek bir diğer albüm. “Bir diğer” ifadesi, “We are the Apocalypse”in DARK FUNERAL tarihindeki en önemli ve özel albümlerden biri olmadığını belirtebileceği gibi, olumlu taraftan bakıldığında övgüler yağdırılan “Where Shadows Forever Reign” gibi daha fazla şarkı sunması açısından bir sevinç kaynağı olarak da görülebilir. Bu noktada, albümün genel itibarıyla “Where Shadows Forever Reign”deki kadar yaratıcı, akılda kalıcı ve unutulmaz olmayan ancak kendi içinde gayet iyi, taş gibi şarkılar barındırdığını düşünüyorum. Öyle ki, kimileri “We are the Apocalypse”i “Where Shadows Forever Reign”den daha fazla sevebilir ve bu da kimse tarafından sorgulanamaz (yine de ne gerek var ve “Where Shadows Forever Reign”in yüz bin kat daha iyi olduğu aşırı bariz).
Kendi adıma konuşursam, “We are the Apocalypse”in ilk şarkıdan sonra şarkıya kadar bütünlüklü bir atmosfer yaratma noktasında öncesindeki albümün biraz gerisinde kaldığını düşünüyorum. Bu kıyaslamaları ister istemez yapıyorum, zira albüm “Where Shadows Forever Reign”in devamı veya onun kadar özel olmayan kuzeni gibi. Ne var ki bu “onun kadar özel olmama” bile albüme verdiğim nottan da görülebileceği üzere “We are the Apocalypse”ten pek bir şey götürmüyor. Albüm iyi ile çok iyi arasında seyreden ve aralarda aşırı iyi denebilecek şarkıların serpiştirildiği bir formatta ve öncesindeki abisini duymamış biri için baştan sona harikulâde bir black metal albümü.
Eğer DARK FUNERAL’ı %100 trve, dibine kadar kvlt, Şeytan’ın mesajını insanlığa empoze etmek adına militanca mücadele veren bir black metal grubu olarak görüyorsanız doğal olarak grubun çok değiştiğini, eski tehditkârlığının olmadığını, bu yüzden de tadının kaçtığını düşünebilirsiniz. Grubu bu şekilde değerlendirmiyor ve benim gibi sadece çok iyi black metal şarkıları yazan bir topluluk olarak görüyorsanız, “We are the Apocalypse”in ne kadar iyi bir albüm olduğunu da rahatlıkla görebilirsiniz.
Kadro Heljarmadr: Vokal, sözler
Lord Ahriman: Gitar, besteler
Chaq Mol: Gitar
Adra-Melek: Bas
Jalomaah: Davul
Şarkılar 01. Nightfall
02. Let The Devil In
03. When Our Vengeance Is Done
04. Nosferatu
05. When I'm Gone
06. Beyond The Grave
07. A Beast To Praise
08. Leviathan
09. We Are The Apocalypse
Müzik biraz beklenti işidir. Baş döndürücü, yırtıcı, akıl almaz, insan üstü bir albüm olmadığı ortada. Ancak benim için We are the Apocalypse kusursuza çok yakın bir albüm. Neredeyse kusursuz diyebilirim. Boş bir şarkı yok. Besteler çok sağlam. Şu ana kadar 30′dan fazla kez dinledim albümü. Hiç sıkılmadım. Gruplar birbirleriyle kıyaslanarak değerlendirilebilir, ancak böyle yapmıyorum. Bazen yapılabilir tabii. Dinlediğimiz müzik türü olan metal müzik binbir türlü kategoriye ayrılıyor. Teknik ve genel müzikalite olarak Animals As Leaders albümü, hatta son DSO albümü bana göre bu albümden daha ileride. AAL albümüne 8, DSO albümüne 7 verdim. Buna ise 9. Bu değerlendirme ölçütüme göre We are the Apocalypse benim için harika bir albüm. Son yıllarda black metalde baş gösteren yapaylık ve birbirine benzerlik bu albümde yok. Dark Funeral temiz prodüksiyona sahip bir albüme imza atmış olabilir. Bu durum albümü yapay veya bir başka gruptan kopya çekilmiş hale getirmiyor. Kendi başına gayet özgün bir iş. Bu bir artı. Dark Funeral klasik 90′lar black metalinin mirasını arkasına alarak, bunu 2000 ve 2010′lardaki modern soundlarla soslayarak ortaya dinlemesi çok keyifli bir albüme imza atmış. Bazen sadelik iyidir. Bu albüm sade bir albüm. Ve bu hiçbir şekilde albüme eksi puan olarak yazılacak bir şey değil.
@deadhouse, Kesinlikle katılıyorum bence albüm bu okur notunu hak etmiyor 6.94′ün ciddi manada bu albüm için düşük olduğunu düşünüyorum. Hocam bu kadar arka arkaya albümün çıktığı bir dönemde albümü nasıl 30 kere dinleyebildin tebrik ederim gerçekten çoğu albümü 3-4 seferden fazla dinleyemiyorum vaktim kalmıyor. Bir albümü dinlesem biri kalıyor vs. takip etmek güncel kalmak çok zor bu aralar. Tek seferde zaten bir albümün tadına varmak keşfetmek mümkün olmuyor her albüm en azından 2-3 kez dinlenmeyi hak ediyor hakkını verebilmek için doğru bir değerlendirme için çoğu zaman 5′in üzerine bile çıkmak gerekiyor.
@Ensamvakt, Her çıkan albümü takip etmiyorum. Bir de power, stoner, heavy, gotik, thrash ve daha sayamadığım bir sürü metal türünü çok çok az dinliyorum. Seçici olursan ve bir sürü metal türünü de dinlemiyorsan bir albümü 30 kez dinlemek zor olmaz. Benden daha az zamanı olup ayda 100′e yakın albüm dinleyenler var burada. Onların yanında müzik çömezi sayılırım.
@deadhouse, ben de çoğu türü artık takip etmiyorum pek dinlediğim yok ama yine de çok vakit bulamıyorum. Zaten sadece albüm dinleyerek geçirebilecek bir vakit ayırmam mümkün değil. Çalışırken dinliyorum bu zamanlarda dikkatimin büyük bir kısmını çalışmama vermem gerekiyor bu seferde albüme gereken ilgiyi gösteremediğimi, hakkını veremediğimi düşünüyorum.
Bu yıl bana göre Sabaton’un son albümüyle beraber çıkan en iyi albüm We are the Apocalypse olmuş. Davulları hesaba katmassak bir önceki albüm kadar iyi diyebilirim ama davullardan dolayı bir önceki albüm 9sa buda 8dir bana göre.
nasıl değerlendireceğimi bilemedim açıkçası,çünkü yıllardır sertliği ve tavizsizliği ile tanınan-her ne kadar çok kolpa bir imaj olsa da-bir grubun inanılmaz bir şekilde yumuşak ve tatlı bir albüm yapmasını nasıl değerlendireyim?mesela teitanblood veya katharsis yüksek sadakat veya badem ayarında bir müzik yapsa ve bu inanılmaz tatlı olsa ne düşünürsek bunda da öyle düşünüyorum.Rahatlatıcı ve melankolik soğukluktaki gitarlar,hayatından bezmiş emocorevari davullar,kötüleştikçe kötüleşen imaj,cradle of filth tarzı atmosfer ve kapaklar,vokal bile daha da yumuşayıp tatlılışıyor,ciddi ciddi grubun ben artık piyasa grubu olucam herkese hitap eden müziğimle mainstream grup olucam buna hazır olun mesajı vermeye başladığını düşünenmeye başladım,black metal konusunda bağnaz biri olsam da bir grubun merchandise satma olayını abartması beni çok irrite etmez,müziğnden taviz vermesin,her seferinde daha pislik,daha antitrend ve başına buyruk olsun da isterse 50 çeşit tişört,bikini,kondom,şarap zart zurt satsın,serbest piyasa alan alır satar der geçerim ama bu durum gerçekten ilginç,dark funeralin bu geçiş süreci gorgoroth gibi yavaş yavaş ve dozunda değil,dimmu borgir,cradle of filth grubuna dark funerali de ekleyebiriz rahatça,ama o grupların sayfasında bile senfonik ve ekstreme gotik yazmıyor ve baştan nefes aldırmaz albümler yapıp sonradan çat diye dümen kırmadılar,onun için dark funeral kadar meramını anlatmaları zor olmuyacaktır,bunu bildikleri için çok tatlı bir sound yakalamışlar ki eleştiriler yumuşak olsun
notum
bildiğimiz dark funeral açısından:10 üzerinden 5
gruptan ve türden bağımsız nesnel olarak:6,5
dark funeral diskografisi açısından:en kötü albüm olarak ikinci,Where Shadows Forever Reign den daha iyi,Where Shadows Forever Reign en kötüsü,Where Shadows Forever Reign yumuşaklık,sertlik algısını ayarlayamadğı için tuhaf ve bayık bir albüme dönmüştü,(gitarlar yumuşakken hayvani davul performansı ve ciyak ciyak bağıran tavizsiz vokal herşeyi karman çorman etmiş)bu albüm Where Shadows Forever Reign dan daha oturaklı,daha tatlı,daha lezzetli,herşey daha yerli yerinde,sadece davul daha zayıf kalmış öncekine göre,bu sofistikelikteki bir albümde deli bir davul atraksiyonu da garip ve uyumsuz kaçardı,o yüzden o da çok göze batmamış
Bana Black Metal’i sevdiren gruplardan biri olduğu için her yeni Dark Funeral albümünde beni bir heyecan basar. “Where Shadows Forever Reign” gibi başyapıt sonrasında ne yapacaklarını merak ediyordum ve açıkcası beklediğimden daha iyi bir albüm çıkmış. Açıkcası albüm kapağı ve ismi beni korkutmuştu. Çünkü kapak aşırı moderndi, isim desen baya bildiğin Arch Enemy şarkısı ismi. Bu yüzden “ulan şarkılar da kapak ve ismi gibiyse sıçtık” diye düşünmedim değil ama korktuğum başıma gelmedi.
Adamlar bir nevi Black Metal’ın kendi çaplarında bug’unu bulmuş durumdalar. Melodic black metal olmadan bu kadar melodili ama bir o kadar da vurucu şarkılar yazan Black Metal grubu çok azdır.
Loading ...
Ne kötü ne iyi ortalama bir albüm olmuş. Zaman zaman dimmu borgir havası aldım
Diabolis Interium’un kritiği yok muydu ben mi yanlış hatırlıyorum acaba. Diğer albümlerin kritiklerini kurcalayayım dedim ama bulamadım.
28.03.2022
@Yiğit, yok yazılmadı.
28.03.2022
@Ahmet Saraçoğlu, hadi ya. Kritikte Türkiye’de tarıma dair sorunlardan bahsedilen bir şaka geçtiğine yemin bile edebilirim hatta.
Bu sene dinlediğim en iyi albüm. 9/10
Müzik biraz beklenti işidir. Baş döndürücü, yırtıcı, akıl almaz, insan üstü bir albüm olmadığı ortada. Ancak benim için We are the Apocalypse kusursuza çok yakın bir albüm. Neredeyse kusursuz diyebilirim. Boş bir şarkı yok. Besteler çok sağlam. Şu ana kadar 30′dan fazla kez dinledim albümü. Hiç sıkılmadım. Gruplar birbirleriyle kıyaslanarak değerlendirilebilir, ancak böyle yapmıyorum. Bazen yapılabilir tabii. Dinlediğimiz müzik türü olan metal müzik binbir türlü kategoriye ayrılıyor. Teknik ve genel müzikalite olarak Animals As Leaders albümü, hatta son DSO albümü bana göre bu albümden daha ileride. AAL albümüne 8, DSO albümüne 7 verdim. Buna ise 9. Bu değerlendirme ölçütüme göre We are the Apocalypse benim için harika bir albüm. Son yıllarda black metalde baş gösteren yapaylık ve birbirine benzerlik bu albümde yok. Dark Funeral temiz prodüksiyona sahip bir albüme imza atmış olabilir. Bu durum albümü yapay veya bir başka gruptan kopya çekilmiş hale getirmiyor. Kendi başına gayet özgün bir iş. Bu bir artı. Dark Funeral klasik 90′lar black metalinin mirasını arkasına alarak, bunu 2000 ve 2010′lardaki modern soundlarla soslayarak ortaya dinlemesi çok keyifli bir albüme imza atmış. Bazen sadelik iyidir. Bu albüm sade bir albüm. Ve bu hiçbir şekilde albüme eksi puan olarak yazılacak bir şey değil.
28.03.2022
@deadhouse, Kesinlikle katılıyorum bence albüm bu okur notunu hak etmiyor 6.94′ün ciddi manada bu albüm için düşük olduğunu düşünüyorum. Hocam bu kadar arka arkaya albümün çıktığı bir dönemde albümü nasıl 30 kere dinleyebildin tebrik ederim gerçekten çoğu albümü 3-4 seferden fazla dinleyemiyorum vaktim kalmıyor. Bir albümü dinlesem biri kalıyor vs. takip etmek güncel kalmak çok zor bu aralar. Tek seferde zaten bir albümün tadına varmak keşfetmek mümkün olmuyor her albüm en azından 2-3 kez dinlenmeyi hak ediyor hakkını verebilmek için doğru bir değerlendirme için çoğu zaman 5′in üzerine bile çıkmak gerekiyor.
28.03.2022
@Ensamvakt, Her çıkan albümü takip etmiyorum. Bir de power, stoner, heavy, gotik, thrash ve daha sayamadığım bir sürü metal türünü çok çok az dinliyorum. Seçici olursan ve bir sürü metal türünü de dinlemiyorsan bir albümü 30 kez dinlemek zor olmaz. Benden daha az zamanı olup ayda 100′e yakın albüm dinleyenler var burada. Onların yanında müzik çömezi sayılırım.
29.03.2022
@deadhouse, ben de çoğu türü artık takip etmiyorum pek dinlediğim yok ama yine de çok vakit bulamıyorum. Zaten sadece albüm dinleyerek geçirebilecek bir vakit ayırmam mümkün değil. Çalışırken dinliyorum bu zamanlarda dikkatimin büyük bir kısmını çalışmama vermem gerekiyor bu seferde albüme gereken ilgiyi gösteremediğimi, hakkını veremediğimi düşünüyorum.
Büyük Hüsran Oldu Albüm…
Maalesef olmadi Ahriman kardesim.
Bu yıl bana göre Sabaton’un son albümüyle beraber çıkan en iyi albüm We are the Apocalypse olmuş. Davulları hesaba katmassak bir önceki albüm kadar iyi diyebilirim ama davullardan dolayı bir önceki albüm 9sa buda 8dir bana göre.
nasıl değerlendireceğimi bilemedim açıkçası,çünkü yıllardır sertliği ve tavizsizliği ile tanınan-her ne kadar çok kolpa bir imaj olsa da-bir grubun inanılmaz bir şekilde yumuşak ve tatlı bir albüm yapmasını nasıl değerlendireyim?mesela teitanblood veya katharsis yüksek sadakat veya badem ayarında bir müzik yapsa ve bu inanılmaz tatlı olsa ne düşünürsek bunda da öyle düşünüyorum.Rahatlatıcı ve melankolik soğukluktaki gitarlar,hayatından bezmiş emocorevari davullar,kötüleştikçe kötüleşen imaj,cradle of filth tarzı atmosfer ve kapaklar,vokal bile daha da yumuşayıp tatlılışıyor,ciddi ciddi grubun ben artık piyasa grubu olucam herkese hitap eden müziğimle mainstream grup olucam buna hazır olun mesajı vermeye başladığını düşünenmeye başladım,black metal konusunda bağnaz biri olsam da bir grubun merchandise satma olayını abartması beni çok irrite etmez,müziğnden taviz vermesin,her seferinde daha pislik,daha antitrend ve başına buyruk olsun da isterse 50 çeşit tişört,bikini,kondom,şarap zart zurt satsın,serbest piyasa alan alır satar der geçerim ama bu durum gerçekten ilginç,dark funeralin bu geçiş süreci gorgoroth gibi yavaş yavaş ve dozunda değil,dimmu borgir,cradle of filth grubuna dark funerali de ekleyebiriz rahatça,ama o grupların sayfasında bile senfonik ve ekstreme gotik yazmıyor ve baştan nefes aldırmaz albümler yapıp sonradan çat diye dümen kırmadılar,onun için dark funeral kadar meramını anlatmaları zor olmuyacaktır,bunu bildikleri için çok tatlı bir sound yakalamışlar ki eleştiriler yumuşak olsun
notum
bildiğimiz dark funeral açısından:10 üzerinden 5
gruptan ve türden bağımsız nesnel olarak:6,5
dark funeral diskografisi açısından:en kötü albüm olarak ikinci,Where Shadows Forever Reign den daha iyi,Where Shadows Forever Reign en kötüsü,Where Shadows Forever Reign yumuşaklık,sertlik algısını ayarlayamadğı için tuhaf ve bayık bir albüme dönmüştü,(gitarlar yumuşakken hayvani davul performansı ve ciyak ciyak bağıran tavizsiz vokal herşeyi karman çorman etmiş)bu albüm Where Shadows Forever Reign dan daha oturaklı,daha tatlı,daha lezzetli,herşey daha yerli yerinde,sadece davul daha zayıf kalmış öncekine göre,bu sofistikelikteki bir albümde deli bir davul atraksiyonu da garip ve uyumsuz kaçardı,o yüzden o da çok göze batmamış
Bana Black Metal’i sevdiren gruplardan biri olduğu için her yeni Dark Funeral albümünde beni bir heyecan basar. “Where Shadows Forever Reign” gibi başyapıt sonrasında ne yapacaklarını merak ediyordum ve açıkcası beklediğimden daha iyi bir albüm çıkmış. Açıkcası albüm kapağı ve ismi beni korkutmuştu. Çünkü kapak aşırı moderndi, isim desen baya bildiğin Arch Enemy şarkısı ismi. Bu yüzden “ulan şarkılar da kapak ve ismi gibiyse sıçtık” diye düşünmedim değil ama korktuğum başıma gelmedi.
Adamlar bir nevi Black Metal’ın kendi çaplarında bug’unu bulmuş durumdalar. Melodic black metal olmadan bu kadar melodili ama bir o kadar da vurucu şarkılar yazan Black Metal grubu çok azdır.
enfes grup güzel albüm ama pata pata davullar bir tek beni mi rahatsız etti acep.
23.04.2022
@markusulf, pardon beyler benim kulaklığın boktanlığındanmış