At iziyle it izinin birbirine karıştığı, yüzü boyalı, orman canlısı Black’çi abilerin çoğunlukla yerini müzikte çığır açmak için kıçını yırtan, ağlak, çeşit çeşit müzisyene bıraktığı, 25-30 yıl önce tek derdi biraz anarşizm etkili ve politika eğilimli leş müzik yapmak olan insanların yavaş yavaş piyasadan çekilip boş kalan sandalyelere (çoğu zaman) ne idiği belirsiz tiplerin oturduğu bir müzik çağından merhaba.
Yazıya girişten bu durumdan şikayetçi olduğum çıkarılabilir ama aslında şikayetçi falan değilim. Zira dinlediğim şarkıların büyük bir kısmı 2010 sonrası çıkan albümlerde yer alıyor. Çağın değişmesi ile birlikte her ne kadar Black, Thrash ve hatta Heavy metal bile değişse de “Biz babamızdan böyle gördük” diyerek olayın Oldschool tarafında yer alan grupların sayısı da hiç de öyle az değil. Öyleyse arayan bulur diyerek eleştiri oklarımı BLACK FUCKING CANCER’a doğrultuyorum:
Geçenlerde yazısını yazdığım EXCRUCIATE 666 ile birlikte yalnızca arayanın bulacağı gruplar kategorisinde bulunan BLACK FUCKING CANCER 2009 yılında Kaliforniya’da kurulmuş bir grup.
İsminden de anlaşılacağı üzere son derece azgın ve kanser bir Black metal biçimiyle meşgul olan BLACK FUCKING CANCER 2016 yılında gözlerden kaçmış süper bir albüm yayınladıktan 6 yıl sonra oturmuşlar ve kendi adını verdikleri o albümden daha yırtıcı bir şeyler ile gelmeye karar vermişler.
Şayet yeterli hastasını bulduğu takdirde elimdeki “Procreate Inverse” albümü vesilesiyle arayanın bulacağı gruplar kategorisinden Black metalde bilinen, takip edilen gruplar kategorisine zıplaması içten bile olmayan grup çoğumuzun alışık olduğu Avrupa sound’una nazaran daha çiğ, daha ağır ve daha ezici bir tavırla icra ediyor Black metali. Bu minvalde ANTEUS, KATHARSIS gibi gruplarla özdeşleşirken sahip oldukları saldırganlık ve beste anlayışları bakımından ise neredeyse hiç kimseye benzemiyor.
Gerçek anlamda gırtlak yırtan vokallere, demir gibi soğuk davullara ve trampet tonuna, bitmek bilmeyen, adama has Black metal işkencesi çektiren ve tabiri caizse kesme biçme işlemine 1 saniye bile ara vermeyen, birbirinden cani 5 şarkıya ev sahipliği yapan “Procreate Inverse” bence Black metalde kan, şiddet ve şakak kemiğinden girmiş levye görmek isteyen dinleyiciler için şu an en iyi seçenek.
Yazının başlarında eleştiri oklarımı gruba doğrultmak istemiştim lakin grup her şeyi öylesine doğru ve kaliteli yapmış ki “Procreate Inverse”de ne eleştirilecek bir nokta bulabildim ne de” şurası da şöyle olsa daha iyi olabilirmiş” diyebileceğim bir kısımla karşılaşabildim. O yüzden oturduğum yerden ayağa kalkarak BLACK FUCKING CANCER’a alkış tutuyorum ve yolları açık olsun diyorum.
Bu albüm biraz olsun katharsis worship propagandasından uzaklaşmış. İlk albümleri kadar katharsisci bir grup görmedim. İlk albümün Plaklağının arka yüzünde “katharsis, craft ve darkthrone’dan etkileniyorum” gibi bir cümle vardı. Artık biraz daha kendi müziklerimi yaptıkları söylenebilir. Ama yer yer yine katharsis etkileri var. Çok üstüne düşülecek bir albüm olduğunu söyleyemem. black metal grupları gerçekten artık kendine özgü değiller. Tabi ki dso, odraza, kriegsmaschine ve furia gibi gruplar HARİÇ.
Müzik olarak ne yapmaya çalışırlarsa çalışsınlar ya dso soundlu, ya mayhem vari, ya da Ascension benzeri soundlar yakalıyorlar. Genellikle estetik ve Ortodoks black metal ya da raw black metal çizgisinde ilerliyorlar. Farklılık yaratmaya çalışan grup gerçekten duymuyorum. Dolayısıyla aynı grupları çevirmekten başka seçenek kalmıyor. Konseptin sadece black metale veyahut metal’e dayalı olmaması bir çok grubu ilerletebilir. Sürekli kendini tekrar eden, belli başlı konseptler ve yapılar üzerine sadelik ve o kültürde gitmeleri sadece yerinde saymak, övülmekve o kültürü benimsemiş insanlara yaymak istemek için yapılan girişimlerdir.
“Obscene Lusting Dagger” 2022 yılı içinde uzak ara en sevdiğim parça. Dinlemelere doyamıyorum. Ne kadar oksijen israfı insancık varsa bu şarkı onlara gelsin.
Bu yıl çıkan bütün black metal albümlerini ilk defa dinledikten sonra can simidine sarılır misali bu albümü açıyorum. Sene sonuna kadar böyle devam edecek muhtemelen.
Baştan sona nefret saçıyorlar ve bunu 2-3 dakikalık parçalarla değil, 7-8 dakika üzeri şarkılarla yapıyorlar. Dinleyici sıkmadan 7-8 dakika bu tarz gümbür gümbür bir müziği dinlettire bilmek hiç kolay değil. O yüzden ne desek az Amerikalı abilere. Her yerinden şerefsizlik akan piç gibi bir album olmuş.
Loading ...
Thrull,Neferion bunlar warcraft karakter isimleri lan
25.03.2022
@Retrokafa, orijinalleri Thrall ve Neferian sanırım. WoW ve Hearthstone seven birisi olarak adamlara karşı saygım daha da arttı. Fark etmemiştim.
Amaçları müzik değil, insanlık karşıtı propaganda yapmak. Benim için şimdilik yılın albümü. 10/10.
Bu albüm biraz olsun katharsis worship propagandasından uzaklaşmış. İlk albümleri kadar katharsisci bir grup görmedim. İlk albümün Plaklağının arka yüzünde “katharsis, craft ve darkthrone’dan etkileniyorum” gibi bir cümle vardı. Artık biraz daha kendi müziklerimi yaptıkları söylenebilir. Ama yer yer yine katharsis etkileri var. Çok üstüne düşülecek bir albüm olduğunu söyleyemem. black metal grupları gerçekten artık kendine özgü değiller. Tabi ki dso, odraza, kriegsmaschine ve furia gibi gruplar HARİÇ.
Müzik olarak ne yapmaya çalışırlarsa çalışsınlar ya dso soundlu, ya mayhem vari, ya da Ascension benzeri soundlar yakalıyorlar. Genellikle estetik ve Ortodoks black metal ya da raw black metal çizgisinde ilerliyorlar. Farklılık yaratmaya çalışan grup gerçekten duymuyorum. Dolayısıyla aynı grupları çevirmekten başka seçenek kalmıyor. Konseptin sadece black metale veyahut metal’e dayalı olmaması bir çok grubu ilerletebilir. Sürekli kendini tekrar eden, belli başlı konseptler ve yapılar üzerine sadelik ve o kültürde gitmeleri sadece yerinde saymak, övülmekve o kültürü benimsemiş insanlara yaymak istemek için yapılan girişimlerdir.
“Obscene Lusting Dagger” 2022 yılı içinde uzak ara en sevdiğim parça. Dinlemelere doyamıyorum. Ne kadar oksijen israfı insancık varsa bu şarkı onlara gelsin.
Bu neymiş boyle ya. Manyak bi album yapmislar.
Korkunç.
Bu yıl çıkan bütün black metal albümlerini ilk defa dinledikten sonra can simidine sarılır misali bu albümü açıyorum. Sene sonuna kadar böyle devam edecek muhtemelen.
Baştan sona nefret saçıyorlar ve bunu 2-3 dakikalık parçalarla değil, 7-8 dakika üzeri şarkılarla yapıyorlar. Dinleyici sıkmadan 7-8 dakika bu tarz gümbür gümbür bir müziği dinlettire bilmek hiç kolay değil. O yüzden ne desek az Amerikalı abilere. Her yerinden şerefsizlik akan piç gibi bir album olmuş.
Keith Merrow geçen gün bu albümün plağını dinlerken yılın en iyi albümlerinden biri diye paylaşım yapmıştı. Adam haklı beyler.
Ben bu grubu epey seviyorum galiba.
https://bit.ly/3Ipmkjp