Metal tarihi ilham verici sayısız grupla dolu. Her türün kendi yol göstericileri, öncüleri var. Bir de birden fazla türe ilham veren, sayısız miktarda gruba ilham verenler var. Bir türün genel hatlarıyla sınırlı kalmaktansa anlayış olarak vizyoner oldukları için türden bağımsız şekilde ilham kaynağı, yol gösterici olanlar.

VOIVOD bu grupların başında geliyor. Rif yazımları, beste trafikleri gibi teknik detaylar haricinde şarkı yazımına getirdikleri kalıpsızlık ve kurallardan bağımsız fikirler sayesinde thrash metale progresif/teknik bir taraf katan tüm gruplarda; IMPERIAL TRIUMPHANT’ından tutun DARKTHRONE’una, METALLICA’sından GORGUTS’ına kadar VOIVOD’dan ilham alan gruplar gerçekten de saymakla bitmez. “The Cult is Alive” albümündeki “Atomic Coming”i VOIVOD’a adayan DARKTHRONE gitaristi/vokalisti Nocturno Culto’nun “benim için BATHORY’yle VOIVOD değer olarak aynı yerde” demesi; Lemmy’den tutun da DEMOLITION HAMMER elemanlarının bile VOIVOD tişörtlü fotoğraflarının olması tesadüf değil.

“Infini”de Piggy’yi kaybetmelerinin ardından bu sound’u ve metal anlayışını devam ettirebilmek adına gruba alabilecekleri en iyi insanı, Daniel Mongrain’i alan VOIVOD, bu kararla sadece kariyerlerini kurtarmakla kalmadı; daha da büyümeyi ve acayip bir ikinci bahar yaratmayı başardı. Günümüzde VOIVOD, kuruluşundan 41 yıl sonra bile ilham vermeye, öğretmeye devam ediyor. Üstelik de yarı nostaljik yarı melankolik “babalar”, “eski topraklar” muhabbetlerine fırsat vermeksizin; taş gibi albümler yaparak, bundan 30 yıl önce yaptıklarının ne kadar zamanının ötesinde olduğunu, günümüzde bile güncel ve taze kalmak suretiyle göstererek…

Bugünkü yazının başlığı olan Edin Višća, yıllardır Başakşehir’de oynadıktan sonra Trabzonspor’un Türk futbol tarihinin en iyi devre arası transferlerinden biri olarak kadrosuna kattığı ve oynadığı 3 maçta 3 gol atarak bordo mavili takımın 38 yıl sonra şampiyonluğu neredeyse garantilemesine vesile olan bir oyuncu.

Daniel Mongrain’e baktığımda da benzer bir durum görüyorum. 18 yaşında MARTYR’i kuran ve teknik/progresif death metalin bu en underrated grubuyla 3 harika albüme imza attıktan, arada GORGUTS’la bir albüm çıkardıktan sonra Piggy’nin vefatı sonrasında büyük hayranı olduğu VOIVOD’a katılan Mongrain, gerçekten de müthiş bir gitarist ve besteci. Esasında Mongrain’in VOIVOD gibi eşsiz bir grubun sound’unu aynen, hatta genişleterek devam ettirmesine çok da şaşırmamak gerek. Adam VOIVOD’da çalmasının yanı sıra bir de kolejde caz ve pop gitar eğitimi veriyor. Dolayısıyla gitara da besteciliğe de farklı bir bakış açısıyla yaklaştığını gösteriyor.

Tıpkı Višća’nın Trabzon’a gelir gelmez 3 maçta 3 gol atması gibi Mongrain de gruba katıldığından bu yana çıkan “Target Earth”, “The Wake” ve “Synchro Anarchy” albümleriyle 3’te 3 yapmayı başarıyor. “The Wake” incelemesini başlığında VOIVOD’dan “Kuruluşundan 37 yıl sonra çıkardığı 14. albümünde bile daha önce yapmadığı şeyler yapan gruba VOIVOD denir” şeklinde bahsetmiştim. “Synchro Anarchy”yle birlikte bunu “Kuruluşundan 39 yıl sonra çıkardığı 15. albümünde bile daha önce yapmadığı şeyler yapan gruba VOIVOD denir” olarak revize edebiliriz. Zira “Synchro Anarchy” de VOIVOD’un bunca yıllık geçmişini günümüzün taze fikirleriyle birleştirdiği ve yine hem “sadece” kendisi gibi olduğu, “VOIVOD metal” yaptığı, hem de ilham vermeyi sürdürdüğü bir albüm.

Kullandıkları riflerin şekilsiz ancak bir yandan da sıcak oluşuna baktığınızda aslında VOIVOD’un neden farklı olduğunu bir miktar görebiliyorsunuz. Bir arkadaşını gelse ve “Bak bir rif yazdım” deyip size çalsa “Ne ki bu? Rif gibi değil tam, bana bir şey ifade etmedi” diyeceğiniz türde şeylerle bu adamlar albüm yapıyor ve bu sayede benzersiz olmayı başarıyorlar.

“Synchro Anarchy”de VOIVOD’un “The Wake”te yaptıklarına benzer; zaman zaman daha soyut tarafa kaçan işlere giriştiğini görüyoruz. Albümdeki rifler, “Target Earth” ve “The Wake”tekilere kıyasla thrash karakterini %25 oranında daha az yansıtıyorlar. Dolayısıyla son iki albümle karşılaştırdığımda “Synchro Anarchy”nin ısıran tarafları biraz törpülenmiş görüşündeyim. Ne var ki bu durum albümün ilgi çekiciliğine zeval getirmiyor. Özellikle Snake’in havadar, genişleyen vokalleri albümün genel karakterini belirliyor ve VOIVOD’un o sıra dışı, bilim kurgu referanslı atmosferinin oluşmasını sağlıyor.

Isıran tarafların %25 az olması konusu bir eleştiri unsuru olmasa da önceki 2 albümle karşılaştırdığımda “Synchro Anarchy”nin çarpıcılık ve dinleyiciyi şaşırtma noktasında minik bir adım geride durduğunu düşünüyorum. VOIVOD’un belirli bir açıdan geride duran albümü bile bu puanı alıyorsa zaten çok da fazla şey etmemek, olduğu gibi dinleyip takdir etmek gerekiyor kanısındayım.