Old-school anlayışı retro olma çabası gütmeden günümüze taşıyan grupların olaya 1-0 önde başladıklarını düşünüyorum. Geçmişin kutsal hazinelerinden beslenirken bir yandan da “aaa şey gibi valla çok güzel” dedirtmeyen ve kendi kimliğini oturtabilen modern gruplar, bu sayede her iki tarafın iyi yanlarını aynı anda sunarak değer kazanmayı ve takdir görmeyi başarıyor, daha da önemlisi hak ediyorlar.

Son yıllarda çok kaliteli ve üst düzey gruplar ve albümler çıkaran Belçika’nın yakın zamandaki güzelliklerinden biri de “Voices” EP’leriyle ortama gayet sert bir giriş yapan death/thrash metal grubu SCHIZOPHRENIA. Yola 2010 yılında HÄMMERHEAD adı altında thrash metal yaparak başlayan bu gencolar 2016’da SCHIZOPHERINA adını alıyor, müziklerini sertleştiriyor ve sağı solu yıkıp dökmeye başlıyorlar.

Kırıp dökme konusu SCHIZOPHRENIA’nın alametifarikalarından biri zira adamlar bundan 33-35 yıl önce yapılan ve thrash metalin death metalle iç içe geçtiği o canavar karakteri günümüze taşıyorlar. SOLSTICE, DEMOLITION HAMMER, ilk dönem SEPULTURA gibi vahşet örnekleri SHIZOPHRENIA’da ve “Recollections of the Insane”de kendilerini günümüz sound’uyla temsil edilir şekilde buluyorlar.

“Voices”ta karşımıza çıkan son derece agresif, atarlı, dayak meraklısı müziğin verdiği heyecan azalmadan ilk albümünü çıkaran grup, bu albümde belli noktalarda daha sertleştiğini belli noktalarda ise melodiden de faydalanan yeni karakterini göstermek istiyor.

Açılışı yapan “Divine Immolation” grubun bu yeni melodik anlayışının görülebildiği şarkılardan biri. Grup elemanları açıklamalarında içlerinde tuttukları ve dışarı vurmak zorunda hissettikleri bu melodik karakteri yansıtmak adına yazılan ilk şarkılardan birinin bu şarkı olduğunu söylüyorlar ve albümü de onunla açarak niyetlerini belli etmeyi amaçlıyorlar.

Tabii melodikten kasıt SCHIZOPHRENIA’nın daha ilk albümünden sound’unu değiştirmesi falan değil. “Recollections of the Insane” pek çok açıdan “Voices” EP’sine göre daha ekstrem yanlar barındırıyor ve EP’deki daeth/thrash oranını death metal tarafına kaydırıyor. Bu karanlık melodik anlayış da eklenince, grubun her anlamda daha sivri uçlara doğru gittiğini ve kapaktaki irice arkadaş gibi tüylerini kabarttığını söylemek mümkün.

EP’nin dinleyicide oluşturduğu umudun, iyi bir şey geleceği inancının sağlandığı “Recollections of the Insane” bu açıdan SCHIZOPHRENIA’nın bu tarzda günümüzün takip edilesi gruplarından biri olduğu gerçeğini daha da sağlamlaştırıyor. Sanki adamlar EP’nin gazıyla enstrümanlarında daha bir gelişmiş, bu kısa sürede daha hayvan müzisyenler olmuşlar. Blast beat’ler, sololar, çılgın atan rifler; her anlamda boy atmış bir SCHIZOPHRENIA var karşımızda.

Tüm bunlar bir araya gelince elimizde gayet iyi bir albüm oluyor. Akılda kalıcılık noktasında grubun daha da iyisini yapacağından, adını daha da çok duyuracağından şüphem yok. Şu albümün ardından yıl sonuna kadar büyükçe birkaç grubun altında turnelere çıksınlar, çalabildikleri kadar çok yerde çalsınlar yeter aslında. Sonra bu albümün altında kalmayan bir albüm daha ve bakarsınız 2024’te SCHIZOPHRENIA her turnede, festivalde gördüğümüz bir gruba dönüşmüş. Yolları açık olsun.