2021 Kasım sonu benim açımdan son derece hareketli bir dönemdi. Yaklaşık 2 hafta arkadaşlarda kaldıktan sonra şehri dışına çıkmak, AÖF sınavlarına hazırlanmak gibi sebeplerden o 2 haftalık dönemde çıkan albümlerden bazılarını ıskalamak durumunda kaldım. Bunlardan biri de normalde çok sevdiğim, yurt dışına gittiğimde CD’sini arayıp satın aldığım pek güzel grup KHEMMIS’in yeni albümü “Deceiver”dı.

Aralık ayındaki bin türlü başka yoğunluk, yeni yıl, Ocak ayı hareketliliği falan derken “Deceiver”a kulak vermem geciktikçe gecikti. Şimdi size bu güzel albümden bahsedip gecikmeli de olsa ne kadar iyi olduğunu anlatmaya geldim.

Aslında KHEMMIS’le ilgili bir şeyin güzelliğini vurgulamaya çok da gerek yok. Adamlar doom metalin son yıllardaki en istikrarlı gruplarından olmalarının yanı sıra kendilerini doom metalin mutlak olmazsa olmazlarıyla sınırlamıyor oluşlarıyla da öne çıkıyorlar. KHEMMIS’i dinlerken doom metal olduğu kadar heavy metal de dinliyorsunuz, akılda kalıcı nakaratlara da yaratıcı vokal melodilerine de doyuyorsunuz. Bu açıdan bakıldığında gayet aydınlık, renkli bir doom metal yaptıklarını söylemek son derece kolay. “Deceiver” özelinde konuşursak, KHEMMIS bu durumu daha da ileriye götürüyor ve doom metal demeye bin şahit isteyecek yeni fikirlerle müzikal perspektifini fersah fersah genişletiyor. Bu açıdan baktığımda KHEMMIS’in müzikal değişiminin misal bir SPIRIT ADRIFT’le bir miktar paralellik gösterdiğini söylemek mümkün.

“Deceiver”ı farklı kılan başlıca olaylardan biri KHEMMIS’in bu albümde pek çok çıkıntılı taraf sunuyor ve daha fazlasını istiyor olması. AT THE GATES’vari İsveç melodik death metali öykünmeli rifler, pek çok şarkıda karşımıza çıkan harsh vokaller gibi olaylar KHEMMIS’ten duymadığımız düzeyde cüretkâr ve ön planda kullanılmış. Phil Pendergast’ın vokalleri zaten KHEMMIS’i tanımlayan ve grubu bugünkü konumuna getiren başlıca unsur. Son derece epik ve adeta “modern doom metal nasıl yapılır?” sorusunun cevabı niteliğinde bir vokal kullanımı var. Modern doom metalden kastımı KHEMMIS dinleyicileri anlayacaktır diye tahmin ediyorum.

Önceki albümlerdeki daha kemiksi doom metal karakterini çok sevmekle birlikte grubun bu genişleme/özgürleşme çabasını da takdir etmiyor değilim. Günümüz koşullarında daha geniş bir dinleyici kitlesini, üstelik de tamamen metal çerçevesi içerisindeki bir kitleyi de kendilerine çekmek adına bu tarz başarılı atışlar yapmaları gayet takdir edilesi diye düşünüyorum. Doom metalin içine bu tür yan unsurları, agresifliği, yüksek tempoyu kattığınızda duygusal açıdan ve derinlik babında kimileri için baltalayıcı bir durum oluşabileceğini de anlıyorum, lakin örneğin Angry Metal Guy’da bu albüm için yazılan iki incelemeden birinin 3/5 birininse 2,5/5 olmasını şahsen anlamlı bulmuyorum. KHEMMIS’e gelene kadar bu kadar gömülecek ne gruplar var; adamlar en azından samimiyetinden sual olunmayacak bir müzik yapıyorlar ve kendileri olmayan bir şeye dönüşmeye de çalışmıyorlar.

2021’de çıkan ve atlamak durumunda kaldığım bir miktar albüm arasından beni en çok pişman eden ve keşke çıktığı dönemde sıcak sıcak dinleseymişim diye düşündüğüm albümlerden biri oldu “Deceiver”. Elbette ki “Hunted” kadar önemli ve özel değil, ancak bakış açısına göre grubun sonraki iki albümüyle de başa baş kapışacak, belki de geçecek bir albüm.