Oğuzcan Dilek (Alondate)

Kitaplar, diziler, oyunlar, albümler. Hepsi için ya iyi ya da kötü diyerek değerlendirmelerde bulunuyoruz. İyi olan eserlere zaten diyecek bir şey yok fakat bazı işler o kadar kötü oluyor ki insan adeta büyüleniyor. Nasıl bu kadar kötü olabilir yahu derken bulabiliyoruz kendimizi. İyi bir albümü dinlerken her seferinde farklı bir detay yakalayıp “Vay be!” derken aynı zamanda kötü bir albümde de “Yok artık burada da mı sıçmışlar? Haha” diyebiliyoruz. Müzikten bahsedecek olursak, bir albüm düşünün.

Bahsedilen albüm o kadar kötü olmuştur ki artık bilinçli bir şekilde açarak dinlemek ve eğlenmek istiyorsunuzdur. Fakat iyi ve kötünün dışında bir de sıradan olan işler var. İşte onları dinlerken adeta ruhumu teslim ediyorum. Bitse de gitsek modunu son seviyeye getiriyorum. Kötü albümler değil de asıl onlar ruhuma eziyet ediyor.

2020’de karantina döneminde evde kafayı yerken birden ansızın çıkıp gelen Dawn of Solace – “Waves” resmen psikolojik anlamda ilaç gibi gelmişti bana. Başından sonuna kadar inanılmaz derecede akılda kalıcı melodilerle dolu, müthiş bir albümdü. Hala arada açar dinlerim. Waves piyasadan övgü dolu yorumlar aldıktan sonra Tuomas Saukkonen beyefendi de ticari zekâsını kullanarak hemen bir albüm daha çakayım dedi. 2 yıllık kısa bir aradan sonra grup bu sefer de Flames of Perdition ile karşımızda

28 Ocak gecesi 00.15’de albüm çıkar çıkmaz hemen Spotify’dan indirip dinlemeye başladım. Zaten daha önce yayınlanan teklileri pek beğenmemiştim. O yüzden 0 beklenti ile giriştim albüme. Yaklaşık 5 gündür Flames of Perdition’ı sayısız kez dinledim ve 40 Watt Sun’ın yeni albümü Perfect Light ile beraber son zamanların en sıradan albümlerini dinliyor olduğumu fark ettim.

Bu albümü alıp Waves ile kıyaslarsak ayrı, kendi başına değerlendirsek ayrı elimizde kalıyor. Öncelikle çalgılar ve vokaller arasındaki uyum o kadar dağınık olmuş ki şarkıların birçoğunda “Ya bu gitarlar bu şarkıya ait değil ya da vokaller” diyorsunuz. Hele ki nakaratları dinlerken hayretler içerisinde kalıyorum. “Abi nakaratları burada söylemeyeceksin ama sen bilirsin” der gibi bir havası var tüm şarkıların.

Ben bu albümün kesinlikle Waves’ın başarısının ardından alelacele bir şekilde çıkartılmış, ticari kaygı güden, yapay bir çalışma olduğunu düşünüyorum. Kötü değil fakat sırf yapmak için yapılmış gibi. Tuomas Saukkonen’ın müthiş çalgı işçiliği, Mikko Heikkilä’ın harika vokalleri, şeker gibi klavye pasajları, ninni gibi akustik bölümler ve daha nice güzel şeyler barındıran bir albüm bu.

Fakat hepsi bir araya geldiğinde pek bir akılda kalıcılık yakalayamıyor. Ruh yok yani. Fenerbahçe gibi düşünün bu albümü. Paraya kıyarak gidip bir sürü futbolcu alıyorsun, teknik direktör getiriyorsun, taraftardan para istiyorsun –veriyorlar- ve daha nice şey. Ortada başarı var mı peki? Yok.

Bu yazıdan önce 26 kritik yazmışım. Bütün o yazıları yazarken bahsi geçen albümü de açıp öyle yazdım yazılarını. İlk defa bir albümü yazarken onu değil de başka bir albümü dinliyorum. Event Horizon dışında gerçekten akılda kalıcı, herhangi bir eşlik etme duygusu barındıran bir şarkı barındırmıyor Flames of Perdition. Dediğim gibi kötü değil fakat kesinlikle Waves’in devamı bu olmamalıydı.