Türkmenistan’ın başkenti Aşkabat’ın 260 km kuzeyindeki Derveze ilçesinde bulunan ve söylenenlere göre 1971 yılından beri hiç durmaksızın yanmakta olan 60 metre çapındaki Derveze gaz krateri, yani diğer bir deyişle “Cehennem Kapısı”, Türkmenistan cumhurbaşkanı Gurbanguly Berdymukhamedov tarafından kapatılmak isteniyor.

Bunun sebebi, Cehennem Kapısının yandığı sürece değerli kaynakları harcaması ve çevre halkının sağlığını olumsuz etkilemesiymiş. Derveze gaz krateri daha önceden de söndürülmek istenmiş ancak başarılı olunamamış.

Gerçekten de müstesna bir manyak olan Berdymukhamedov’un bu gaz krateri çevresinde off road bir kamyonetle turlar atarak şov yaptığı bir video dahi var.

Kısacası burası Türkmenistan açısından önemli bir yer ve bir şekilde birilerinin bir grup kurmasına da ilham vermiş bir yer.

Bugün konuk ettiğimiz DARVAZA, adını bu çukurdan alan iki kişilik bir black metal grubu. Kadrosundaki iki kişiden biri İtalyan black metal sahnesinin önemli simalarından Omega.

Ne ilginçtir ki, yer aldığı gruplardan biri olan FROSTMOON ECLIPSE’in Avrupa turnesinin İstanbul ayağında, eski grubum THROWN TO THE SUN ile kendisiyle aynı sahneyi paylaşmışlığım dahi var. Daha da ilginci, aynı konserde şimdilerde KALT ile mizah yapmakta olan Ozan Akyol’un vokalistliğini üstlendiği EPISODE 13 de yer alıyordu.

DARVAZA, KALT ve ben. Enteresan bir üçlü.

Esasında davulcu olmasına rağmen DARVAZA’nın tüm enstrümanları üstlenen Omega’nın yanı sıra son iki BEHEXEN albümünde gitar çalan Wraath da DARVAZA’nın vokallerini üstleniyor. DARVAZA’yı 7 yıl önce kuran ikili, 3 EP çıkardıktan sonra ilk albümleri “Ascending into Perdition”ı da Şubat ayının başında çıkardılar. İçerisinde “X’e benziyor”, “aynı X gibi” şeklinde yorumlanabilecek pek çok şey olsa da DARVAZA’nın tam olarak örtüştüğü tek bir gruptan söz etmemiz zor. Old-school tarafın öne çıktığı, son derece genel ve doğrudan bir black metal yapıyorlar ve MOTÖRHEAD çiğliğinden URGEHAL çirkinliğine kadar pek çok alanı kapsayarak ilerliyorlar.

DARVAZA’nın özellikle ağır tempolu şarkılarda güçlü bir atmosfer yaratma becerisi var. “The Second Woe” bunun en net örneklerinden biri. Bıçakları ağır ağır, gözünüzün içine baka baka sokuyorlar ve bu anlarda gayet başarılılar. Diğer yandan, kapanışı yapan 9 dakikalık “Silence in Heaven”den görüleceği üzere müziklerine farklı donuşlar katma noktasında da epey iyiler. Özellikle bu şarkıda Wraath’ın vokal çeşitliliği gerçekten nefis sonuçlar veriyor. Şarkının değişken yapısıyla birlikte değişen vokaller belki de “Ascending into Perdition”ın en lezzetli anlarını oluşturuyor.

Yine bu şarkıda ve diğer pek çok şarkıda görülen lead gitar kullanımı da DARVAZA’nın güçlü silahlarından biri. Lead gitardan kastım BYTHOS gibi öne çıkan bir melodi/lead kullanımı değil. Tremolo gitarla oluşturulan; bazen alttan alttan verilen bazen de başrolü üstlenen bu atmosfer yaratma amaçlı melodiler dört nala koşturan iki notalı DARKTHRONE riflerini çok iyi besliyorlar.

2018-2021 arasında yazılıp kaydedilen “Ascending into Perdition”, bu kadar uzun bir süreye yayılmasaydı belki biraz daha odaklanmış, sivriliklerini daha iyi vurgulayabilen bir albüm olabilirdi diye düşünüyorum. Albümün götü başı ayrı oynamıyor, içinde tutarsızlıklar falan yer almıyor ancak sanki sadece bu albümü yazıp kaydetmeye otursalarmış ve bir seferde tamamlasalarmış “Ascending into Perdition” biraz daha güçlü olabilirmiş gibi hissediyorum. DARVAZA yine de iyi bir iş çıkarıyor, albüm elbette ki iyi ama daha odaklı bir süreç olsaydı bu şarkılar daha bir ruhla dolardı kanısındayım. Bunun dışında albümde şikâyet edilebilecek herhangi bir şey görmüyorum. Black metal seviyorsanız es geçmeyin.