DEFACEMENT… Bu isim birkaç hafta öncesine kadar haberdar olduğum, dinlediğim bir grup değildi. Her sene başında, geride bıraktığımız yıldan kalan ve bir şekilde denk gelemediğimiz iyi ve çok iyi birkaç albümle karşılaşıyor ve “keşke zamanında yazsaydık, belki birilerinin yıl sonu listesine girerdi” pişmanlığını yaşıyoruz. Dün incelediğim UNGFELL albümü bana kısmen bunu hissettiren işlerden biriydi. Orta Çağ karakterli melodik black metal gibi niş bir türü seven insanları tam can evinden vurabilecek türde bir çalışma ve keşke zamanında yazsaydık diye düşündüğüm işlerden biri.

Şu anda yazmakta olduğum ve yazının girişinde adını 4 kez tekrarlayarak olabildiğince fazla kişinin ezberlemesini sağlamaya çalıştığım DEFACEMENT da bu klasmanda gördüğüm gruplardan biri. I, Voidhanger Records’la sıkı fıkı ilişkilerimiz olmasına, bize her tür promoyu yollamalarına rağmen muhtemelen firmanın kurucusu Luciano’nun çok uzun süren ve çok ağır bir Covid-19 geçirmesinden dolayı bize promoyu gönderemediler ve biz de bu albümden haberdar olamadık. Az önce baktım ki Luciano neyse ki haftalar sonra hastaneden ayrılıyormuş, tedavisine evde devam edilecekmiş. Tam bir I, Voidhanger albümü yazmaya oturduğum anda bunu görmek beni epey mutlu etti, bu kritiği de Luciano’nun ve yıllardır verdiği emeklerin şerefine yazayım, bir an önce sağlığına kavuşmasına adayayım öyleyse.

DEFACEMENT iki Libyalı bir de İtalyan tarafından 2019’da kurulmuş Hollanda menşeli bir black/death meta grubu. Bu black/death metal karakteri kendisini en yoğun şekilde ULCERATE, ADVERSARIAL, ABYSSAL, ZHRINE gibi grupların kontrollü kaosu çerçevesinde gösteriyor ve DEFACEMENT’a dair en önemli nokta da işte bu kontrolde yatıyor.

Black/death metali işitsel bir cezalandırma olarak kullanan ALTARAGE, TEITANBLOOD, INFERNAL COIL, DSKNT gibi nur cemali gruplardan ziyade, yine ekstrem olmakla birlikte daha net anlaşılır ve daha tane tane bir mizacı var DEFACEMENT’ın. Albümde dört farklı yerde karşımıza çıkan intro niteliğindeki “Limbo”ların yarattığı keder, acı, nostalji karışımı havanın ardından gelen şarkıların ortalığı kana bulayan taarruz ateşi, bahsettiğim bu tane tane yaklaşım sayesinde gayet vurucu ve can yakıcı şekilde karşılık buluyor dinleyici tarafında. Geçen yılın en haşin, en soluksuz bırakan işlerinden olan QRIXKUOR gibi grupların sahip olduğu boğuculuğu daha kontrollü dozlarda veren DEFACEMENT, buna rağmen hiç de hafife alınamayacak kudrette bir nefret, karanlık ve mahvoluş ortaya koymayı başarıyor.

Kontrol kısmına dönersek, DEFACEMENT’ın amacı olabilecek en şiddetli ve boğucu atmosferi yaratmak değil. “Disenchanted”ın beşinci dakikası dolaylarında görülebileceği türde gizemli, esrarengiz karanlıkları; meraklı korkuları da ara ara zerk etmeyi iyi biliyor ve doğru yerlere kullanarak şarkılara ve albüme nefes aldırıyorlar. Bu yaklaşımı sevmek sevmemek elbette ki dinleyicide biten bir şey. Kimisi death/black metali PORTAL gibi, adını andığım QRIXKUOR gibi sıfır tolerans, katıksız kaos şeklinde seviyor ve o tarz bir işkenceye maruz kalmak isteyenler için DEFACEMENT bir nebze uysal gelebilir, ama ben duyduğum şeyin dengesinden de kıvamından da epey memnunum.

Yer yer aklıma 2020’de çıkardığı “Conduit”le destan yazan hayvanoğlu hayvan Fin blackened death metal grubu PROSCRIPTION’ı getiren kâbus gibi tremolo rifler döşeyen DEFACEMENT; “Disavowed”da DEATHSPELL OMEGA’yı çağrıştıran bir lanet ortaya koyarken, “Shattered”ın muhtelif yerlerinde ise ULCERATE’e kayan bir tat sunma yoluna gidiyor. Tüm bunlar bir araya gelince de tam olarak albüm kapağında gördüğünüz türde bir hissiyat ortaya çıkıyor. Hem müziğin kendisinde hem de dinleyici tarafında.

“Defacement” 2021’nin ıskalanan albümlerinden biri olsa da elbet hiçbir şey için geç değil. Türün sevenlerinin, albümü dinlediklerinde, “zamanında dinleseymişim yıl sonu listeme koyardım” şeklinde düşünme ihtimallerini gayet yüksek görüyorum. Ben türün sevenlerinden biriyim ve bu şekilde düşünmeye epey yakınım.