Bir yılı daha devirdik ve nihayet 2021’in son albüm incelemesiyle karşınızdayız. Bu yıl, 2020 kadar olmasa da pek çokları için olumsuzluklarla dolu bir yıl oldu. 2022 neler getirecek bilinmez ama biz bu olumsuzlukları notalar yoluyla beyin kıvrımlarımıza işleyen bu müziği her yönüyle bu sayfalara taşımaya devam edeceğiz.

Dünya geneline baktığımızda 2021’in sayısız insan ve pek çok toplum için hiç de kolay geçmediği ortada. Bu yüzden biz de bu karanlığı yansıtmak adına, kapanışı adıyla müsemma bir grupla, SUNLESS’la yapalım dedik. 2017’de çıkardıkları ilk albümleri “Urraca”nın başlığını, daha albümü ilk dinleyişim sırasında “GORGUTS Meslek Lisesi.” olarak atmış ve SUNLESS’ın bu okulun değerli mezunlarından biri olduğunu ifade etmiştim.

Yıl oldu 2021 ve SUNLESS mezuniyet töreninde diplomasını alıp kepini uzayın derinliklerine fırlatmak için hazır biçimde karşımızda duruyor.

SUNLESS’ın yaptığı progresif/teknik death metalin en net karşılığını tartışmasız şekilde GORGUTS’ta bulmaya devam ediyoruz. GORGUTS denince ilk akla gelen türde, yani “Obscura” türünde soyut bir anlayış değil aslında bu GORGUTS’çılıklar.

Grubun müziğinde yer yer bahsettiğim türde aşırı köşeli, bulanık anlar olsa da SUNLESS daha net, daha kolay takip edilir bir müzik yapıyor. Kimi zaman, hatta çoğu zaman akla PYRRHON’un, AD NAUSEAM’ın gelebileceği türdeki bu anlayış bazı öfke nöbetlerinde ise kendini DISKORD’vari garabetlere bırakabiliyor.

Akılda kalıcılık, kulaklara bir huşu zerk etme gibi dertleri olmayan SUNLESS’ın yarattığı bu üçte bir kozmik, üçte bir metafizik, üçte bir de et ve kemikten kaos içerisinde dinleyicinin kendisini oradan oraya savrulurken bulması, sağa sola çarpıp kaşını gözünü yarması işten bile değil. Bu üçlü hissiyatın oluşmasını sağlayan başlıca etken, SUNLESS’ın kendini bir günümüz grubu olarak görmekten ziyade progresif/teknik death metalin bu uyumsuz tarafının geleneğini yaşatma endeksli olarak hareket etmesi. “Ylem”i dinlerken aklıma bir an olsun 2021 yılında çıkmış bir çalışmayı dinlediğim gelmedi. Aynı şekilde eskilere öykünen türde retro bir iş dinlediğimi hissettiğim de olmadı. Dolayısıyla grubun yarattığı şey tıpkı “ylem” kavramı gibi zamansız, mekânsız, uzamsız, boyutsuz, belirsiz, varsayımsal biçimde önümüze seriliyor.

Tüm bunları elle tutulur, zihne kazınır bir şekilde sunabilmek adına rahatsız müziklerin bir numaralı yapımcılarından Colin Marston’ın meziyetlerinden yararlanan SUNLESS, bu müziğin istediği, hak ettiği sound’a ve prodüksiyona kesinlikle kavuşmuş ve “Ylem”i her açıdan kanlı canlı bir formda sunmayı başarmış. Marston, kendi enstrümanı olan bas gitardan tutun da trampet tonunun gerçekliğine dek “Ylem”in tam olması gereken karakterde sunulmasını sağlamış. Ortada her yeri sallayan devasa bir ses duvarı, yeri yerinden oynatan ezici bir güç yok belki; lakin bu tür rahatsız, çözümlenememiş, gerginlik çıkarmaktan zevk alan bir grubun ve albüm nasıl vücut bulması gerekiyorsa o şekilde ete kemiğe bürünmüş “Ylem”.

GORGUTS başta olmak üzere, uyumsuz notaların başrolde olduğu grupları seviyorsanız SUNLESS’a da mutlaka bakmalısınız. Başlarda da dediğim gibi ortada “Obscura” ayarında bir gövde gösterisi veya psikolojik düzlemlere çıkan işitsel bir sınav yok, ancak SUNLESS da yaptığı şeyi hakkını vererek yapıyor ve nispeten kolay dinlenir olmasına rağmen gayet sofistike ve çok boyutlu bir yaklaşımla death metali eğip bükmeye ant içmiş gruplar kervanına gayet de iyi bir yerden katılıyor.

Umarım üçüncü albümde SUNLESS’ın bitirme teziyle karşılaşırız ve grubu ilk albümünden beri takip ediyor oluşumuzdan daha çok keyifleniriz, daha çok mutluluk duyarız.