OBSCURA kurucusu Steffen Kummerer’le hem THULCANDRA hem de OBSCURA için yaptığımız röportajlarda okumuş olabileceğiniz üzere, kendisi hayatını OBSCURA’dan kazanan ve çok sevdiği, tutkunu olduğu 90’lar İsveç melodik black/death metaline olan aşkı için de THULCANDRA’yı kullanan bir insan. OBSCURA’nın diğer bir üyesi Christian Münzner’e baktığımızda ise kendisinin solo albümlerinde teknik death metalden ziyade speed metal, hard rock, neoklasik, heavy metal esintileriyle coştuğunu ve coşturduğunu görüyoruz.

Bugün ağırladığımız ETERNITY’S END’in %60’ı OBSCURA’nın eski ve mevcut elemanlarından oluşuyor. Bunlar; gitarda ve davulda hem NECROPHAGIST’te hem de ALKALOID’de birlikte çalan Christian Münzner ve Hannes Grossmann ile son “büyük OBSCURA ayrılığı”ndaki isimlerden biri olan basçı Linus Klausenitzer. Üçü de enstrümanlarında muazzam noktalarda olan bu insanların ortak bir speed/heavy/power metal aşkı için buluşmuş olmaları, bu tarz müzikleri sevenler için gayet sevindirici bir gelişme.

İçinde bulunduğumuz yılın bir noktasına kadar kadrosunda FIRST FRAGMENT, CHTHE’ILIST gibi gruplarda harikalar yaratan underground’ın dahi çocuğu Phil Tougas’ı ve bizim salondaki oturma grubu hariç dünyadaki her grupta çalan SYMPHONY X basçısı Mike LePond’u da kadrosunda barındıran ETERNITY’S END, müzikal karakter olarak SYMPHONY X’ten de YNGWIE MALMSTEEN’den de izler barındırıyor. Bunun dışında akıllara LOST HORIZON’dan tutun da AT VANCE’a, RIOT’a kadar pek çok grubun gelmesi de olası.

Yngwie Malmsteen’in “Fire & Ice”ından fırlamış gibi başlayan “Hounds of Tindalos”tan tutun da nakaratını RIOT’ın “Immortal Soul” albümündeki herhangi bir şarkıya koysak sırıtmayacak “Dreadnought (The Voyage of the Damned)”e kadar albümün tamamı speed/power/heavy metal eksenindeki her şeyi ve daha fazlasını kapsayacak şekilde düşünülmüş, kurgulanmış ve üstün bir müzisyenlik ve coşkunluk çerçevesinde “Embers of War”a yerleştirilmiş.

Steamhammer ve Sharapnel Records geleneğini bolca adrenalin ve ateşli gitar işçiliğiyle aynı potada eriterek bizlere sunan “Embers of War”un “The Fire Within” ve “Unyielding”e göre en büyük farkı prodüksiyonundaki canlanmadan görülebilir. Üçüncü denemesinde de başarılı bir atlayış yapan grup bu kez kitlesini genişletmesine yardımcı olacak güçte bir kayıtla çıkıyor karşımızda. Albümü dinlerken ardı arkası kesilmeyen melodi ve sololara maruz kalıyoruz ve grubun bu tarz beste yapmadaki ustalığına şapka çıkartıyoruz.

“Embers of War”un sevilesi bir iş olmasını sağlayan bir diğer etken de albümün sıcak prodüksiyonundan dolayı çok kolay benimsenir bir hava barındırması. Sanki bu sene çıkan değil de 24-25 yıl önce çıkmış bir speed/power metal klasiğini dinliyor gibi hissediyorsunuz ve bu da albümün değerini artırıyor. Grubun kimi noktalarda kolaya kaçmaması ve hem sağ gösterip sol vuran hem de akılda kalıcı olmayı başaran şeyler sunması bence takdire şayan. En basitinden, açılış şarkısı “Dreadnought (The Voyage of the Damned)”in 1.19’da başlayan nakaratının standart bir neo-klasik sunacak gibi başlayıp beklenmedik nota tercihleriyle şekil değiştirir gibi yapması gayet hoş olmuş. “Bu melodi anca şu şekilde çözümlenir” diye düşündüğünüz bir şeyin o şekilde sonuçlanmaması şahsen sevdiğim bir şeydir ve ETERNITY’S END ara ara bunu ustalıkla yapmayı biliyor.

Grup bünyesindeki müzisyenlerin kalitesinin beste kalitesine de yansıdığını düşündüğüm “Embers of War” gerçek bir zaman makinesi görevi görüyor ve cayır cayır progresif speed/power metal ateşini günümüze taşıyor. Bu türlerden herhangi birini ve adını andığım grupların birkaçını seviyorsanız hiç düşünmeden bakmanızı salık veririm.