Erhan Yiğit

Dinlemeyi uzun bir süre boyunca erteleyip sonra da ”Bulduğum anda dinleseymişim keşke” dediğim bir albümün daha incelemesinden merhaba. Geçtiğimiz Cuma günü piyasa gruplarının ağır bombardımanının altından üç gün hasta yatmaktan dolayı kalkamamıştım ama iyileştiğimi sezer sezmez kaleme kağıda sarılıp asıl bombaları incelemeye başlamadan önce sizlere bu şubat ayında çıkan güzeller güzeli İspanyol SVDESTADA grubunun ”Azabache” albümünü tanıtmaya karar verdim.

SVDESTADA İspanya’nın pek de meşhur olmayan ama hatrı sayılabilir Galiçya crust/punk/black metal piyasasının yeni isimlerinden. İspanya’nın underground black metal sahnesine katkılarını düşündüğümüz zaman SVDESTADA’nın kolay lokma olmadığını ve Crust/black metalin hakkını elbette hakkıyla yapabildiğini daha dinlemeden sezmek ise mucizevi değil aslında. Black metalin kanında olan bitmişliği ve karanlığı Crust’ın leşliği ve hoyratlığı ile sentezlediğimiz zaman elimize geçen bu ağır, melankolik ve küfürbaz iğrençlikler bazen öyle bir seviyeye arz-ı endam ediyor ki o sırada kulaklara pisleyen bu müziğin ciddi manada bir takım özel şeyler barındırdığını düşünüyoruz.

İşte bu noktada bu yılın en sağlam black metal/crust punk işlerinden birini sessiz sedasız ortamlara süren SVDESTADA’nın ”Azabache”de sunduğu güzelliklere sessiz kalamazdım. Kitaplığımda çamurlu suratıyla ”Artık dinle istersen” diyerek öylece bekleyen bu albüm benim yürek kavurma ve bam teline dokunma standartlarıma layıkıyla ulaşmış bir iş. Öyle ki ”Azabache” melankoliye, rezilliğe ve düşmüşlüğe ara vermeden son derece çığırtkan ve üst baş yırtan bir üslupla ”dert anlatmak” yerine tıpkı ODRAZA’nın ”Rzeczom”u gibi, DER WEG EINER FREIHEIT’ın ”Finisterre”si gibi ”derdi yaşatmayı” esas alıyor.

ODRAZA ve DER WEG EINER FREIHEIT demişken ortada tabii ki de bu grupların kalibresinde bir yapım söz konusu değil. Bir kere ”Azabache” adını andığım albümler gibi bir aranjman harikası da değil ancak öyle olması gerektiğini de kimse iddia etmiyor zaten. Eğer işin içerisine crust punk gibi elementler giriyorsa bahsini ettiğim melankoli kavramı bir miktar mutasyon geçirip dayakla birlikte dinleyicinin suratındaki yerine oturması içten bile olmuyor.

2018′de çıkardıkları ilk albümleri ”Yo Soy El Mar”da olduğu gibi bu albümlerinde de İspanyolcayı tercih eden SVDESTADA, YOUNG AND IN THE WAY’in paçozluğunu, CONVERGE’in hoyratlığını ve DER WEG EINER FREIHEIT’in çığırtkanlığını esas almış. Her ne kadar ”Azabache”ye referans olarak gösterdiğim bu grupların etkisinin yüksek olduğunu düşünsem de kendileriyle yaptığım ufak yazışmada bir grup üyesi özellikle Galiçya temelli yeraltı gruplarından olan EKKAIA ve LCTVS’dan daha çok etkilendiğini ama ciğer sökücü olarak iş gören piyasa gruplarının da ”Azabache”de payının olduğunu söyledi.

”Azabache”nin lirik yönüne baktığımız zaman ise grubun kişisellikten nemalanan tutsaklık, yalan, yalnızlık gibi oldukça bireysel ve içsel konuları işlediğini ve albümün tüm bunların karşısında duran, asla sanatsallık kaygısı gütmeyen, serseri tavırlı bir black metal sahnesi canlandırmak için didindiğini söyleyebilirim.

Tüm bunların toplamında ”Azabache”nin çok iyi bir black/crust punk albümü olduğunu, tam tadındaki uzunluğu ve tam 12′den vuran nefis miksiyle türe meraklı olanları kesinlikle tatmin edeceği görüşündeyim. Eğer CONVERGE ile katılaştırılmış bir DER WEG EINER FREIHEIT minvalindeki bir yıkıcılığa tanık olmak istiyorsanız yıl bitmeden bir göz atmalısınız. Belki de duyduktan sonra haftalarca hatta aylarca bıkmadan usanmadan dinleyeceğiniz müzik budur.