Oğuz Sel

2019 çıkışlı albümlerinin ardından yakaladıkları küresel şöhretin herhangi bir biçimde şımarıklığa ya da yoldan sapışa itmediği Ningen Isu, namıdiğer “Japon Dedeler” müzikal yolculuklarına, ilerlemiş yaşlarına rağmen tam gaz devam ediyorlar. Bazı üçüncü dünya ülkelerinde, birilerinin yürüyüp yürüyemediği ve atabildiği adımlar gündem konusu oladursun, ülkece refah içinde yaşamalarından mütevellit bırakın yürüyebilmeyi, dalgalarını (nota kâğıtlarını yani) çıkarıp sallasalar şaşırmayacağım adamlar, yine en iyi bildikleri şeyi, hayvan gibi heavy metal yapmayı sürdürüyorlar.

Tony Iommi’nin Japonya şubesi olarak adlandırmakta bir beis görmediğim Shinji Wajima’nın başı çektiği oluşum, son eserlerinden sonra dünyayı sarsan pandemiye rağmen 1 ila 2 sene aralıklı albüm çıkarma işini askıya almadılar. Her ne kadar tanıtımı, önceki albümdeki kadar güçlü yapmasalar da (2019 çıkışlı yapımın klibi, YouTube’da sürekli öneriliyordu) yaklaşık üç ay önce, Türkçe “acı” manasına gelen yeni albümlerini yayımladılar. Belirli bir temadan hareketle hazırlanmış konsept bir albümle karşı karşıya değiliz, en azından Google Translate yardımıyla parçaların sözlerine baktığımda bunu anlıyorum. Yalnız, albümün klip şarkısı “Toshishun”u, alt yazı destekli klibinden takip ettiğimizde dünyanın düştüğü durumla ilgili göndermelere denk geliyoruz. Kendi adıma konuşacak olursam, bu adamların parçalarını alt yazılı kliplerle tecrübe etmek, şarkıların gücünü x10 yapıyor benim cephemde.

Notalardan oluşan cephaneleri hiç bitmeyecekmiş gibi duran Ningen Isu, yeni albümlerinde birden fazla bölümle şekillendirdiği parçalarıyla yer yer karamsar, yer yer dinamik bir heavy metal yolculuğu vadediyor. Blues gamının neredeyse hiç eksik olmadığı güçlü riflerle sarıp sarmalanan parçalar, kendi içlerinde sürprizler de barındırıyor. Wajima’nın yazdığı anlamlı ve eski usul olmasına rağmen gayet yeni tınlayan sololar ise şarkıların kudretini artırıyor. Vokal tarafında daha önceden de olduğu gibi Wajima’nın yanı sıra basçı Kenichi Suzuki ve Nobu Nakajima da görev alıyor. İki yıl evvel hazırladığım kritikte bu konulara biraz değindiğim için tekrara düşmemek adına her bir müzisyenin vokal stilinin de ses renginin de farklı olduğunu, parçalara apayrı tatlar kattıklarını ve yeri geldiğinde eserlerin bazı bölümlerini, koro hâlinde seslendirdiklerini belirterek bu bahsi sonlandırayım.

Ningen Isu’nun eskiden bu yana yaptığı belki de en iyi şey, Dream Theater’ın örnek alması gereken -şaka şaka- vokal melodileri. Az önce dediğim gibi Blues gamlarında gezinip Black Sabbath’ın kulaklarını çınlatmamıza vesile olan grubun şarkılarındaki rifler, ne kadar gamlı kasavetli seyretse de gitarlarla kontrast oluşturacak şekilde yazılan vokal melodileri, eserlerin havasını bütünüyle değiştiriyor. Gitarla büyük oranda eş notalar çalan bas, solo anlarındaki hâlleriyle karanlıkta, olanca hızıyla yağan bir yağmuru andırıyor. Vokaller ise özellikle üst notalardayken o karanlık ve yağmurlu havayı birkaç saniyeliğine aydınlatan yıldırımlara benziyor. Tabii Ningen Isu, sizi albüm boyunca mevsim normallerinin altında kalan bir hava durumu ile karşılamıyor. Örneğin “Ningen Robotto”, diğer şarkılarla kıyasladığımda neşeli kalan bir eser. Yıllardır robotun kralını yapan bir ülkede yaşarken nereden esti de böyle bir parça yaptılar, yoksa Boston Dynamics’in akıl fikir bırakmayan videolarından mı etkilendiler bilmiyorum.

Toplam 13 parçadan oluşan ve 71 dakika gibi her bünyenin kaldıramayacağı bir uzunlukta olan “Kuraku”da 13 şarkının 13’ünün de mükemmel olduğunu söyleyemem. Ama albümleri bütün olarak tüketmeyi seven biri olarak “Dur yahu, bu ne biçim şarkı böyle!” diyerek atladığım bir parça olduğuna da söyleyemem. Grubun bundan önceki albümlerinde, yapımdaki en baba şarkıyı en sona saklamak gibi bir huyları vardı. “Kuraku” özelinde de bence bunu sürdürmüşler. Yalnız bana sorarsanız, önceki albümlerin son şarkıları gibi dev bir vuruculuğu yok bunun. Bir de yazmazsam olmaz; “Haya re GT”yi açan vokaller, acayip Breaking the Law olmuş. “Nayami o tsukinukete kanki ni itare”nin vokalleri ise nedense bana “Self Control”u anımsattı.

Geçen haftaki Wagakki Band yazısından sonra bu haftanın Japon metal grubu kontenjanını da Ningen Isu ile doldurdum. Üzerimde 2019 çıkışlı albümleri kadar büyük bir etki bırakmasa da “Kuraku”nun keyifli bir iş olduğunu ifade etmeliyim. Eğer bu taraklarda beziniz varsa, vakit kaybetmeden yapıma göz atın.