TRIVIUM’un kariyerine ilişkin düşüncelerimi grubun neredeyse her kritiğinde belirtmeyi görev edinmiş bir kişiyim. Grubu 4 kez canlı izledim, birinde kendi grubumla ön grup olarak açılışını yaptım, her albümünü yaladım yuttum ve kendilerini 15 yıldan uzun süredir dinlemekteyim. TRIVIUM’un 2000’lerin en yetenekli gruplarından biri olduğunu ancak bu yeteneğini her zaman doğru kullanamadığını düşünüyorum. Bu şekilde düşünmemi sağlayan sebeplerinden biri TRIVIUM’un 9 albümdür tamamen kendine özgü bir sound yaratmayı başaramamış olmasıydı. “Shogun” da dâhil olmak üzere ilk dönemlerinde son derece karakteristik bir kimlik sunan TRIVIUM “In Waves”le birlikte ticari olarak büyümüş ancak TRIVIUM klasiği denebilecek şarkı yazma istatistiğini -bence- düşürmüştü.

Bir diğer sıkıntım ilham kaynaklarını hâlâ fazlasıyla belli ediyor olmasıydı. “The Crusade”deki gibi bariz METALLICA öykünmeleri bir yana, TRIVIUM’u dinlerken Heafy’nin etkilendiği isimleri de öyle ya da böyle duymaya devam ediyorduk. Bu iki durumla bağlantılı olarak bence TRIVIUM istikrarlı bir kaliteyi tutturamıyordu ve albüm yayınlama sıklığı düşünüldüğünde bence ortalama bir seviyede ilerliyordu.

2005 yılında çıkan “Ascendancy” ile tanıştığım ve anında “bu grup çok büyüyecek” yorumunu yaptığım TRIVIUM, bizlerle birlikte büyüdü, gelişti, güçlendi ve çok da fazla bekletmeden 10. albümü olan “In the Court of the Dragon”la karşımıza çıktı. Geçtiğimiz günlerde PA’da bu albüme dair şöyle bir muhabbet döndü. Ne yalan söyleyeyim, açıkçası ben de buna yakın şeyler yazacağımı ve yine benzer bir yaklaşımla grubun tam anlamıyla “olmuş” dedirtecek bir iş yapamayacağını söyleyeceğimi öngörüyordum. İlk single’lar da bu düşüncemi fazla sarsmadı açıkçası. “İyi hoş, ama o kadar” noktasında seyrediyor ve yine önceki 2-3 albüm kalibresinde bir şey geleceğini tahmin ediyordum.

İnsanın tahminlerinde yanıldığı için mutlulukla dolduğu o an yok mu…

Albümü ilk dinleyişimde çok uzun zamandır ilk kez bir TRIVIUM albümünü dinlerken rahat bir nefes aldım. Resmen mutlu oldum, rahatladım. Nihayet (NİHAYET AQ) olmuştu. TRIVIUM nihayet olgun bir grup gibi yapması gerekeni yapmış ve pek çok açıdan çıtayı yükselttiği taş gibi bir metal albümü yapmıştı. Şarkılar akılda kalıcıydı, rifler zekice yazılmıştı, varyasyon desen vardı, müzisyenlik belki de grubun zirvesiydi, Heafy vokal performansının doruğundaydı, davullar müthişti, prodüksiyon alev alıyordu. Ayılıp bayılmadığım single’lar bile albüm içerisinde güzel gidiyordu. İlk tur bittiğinde ilk yaptığım şey play tuşuna tekrar basmak oldu. Uzun zaman sonra bir TRIVIUM albümünü inceleyecek olma fikri güzel ve heyecan verici gelmeye başlamıştı.

Şimdi buraya kadar içinden çıkamadığım geçmiş zaman kipini bir kenara bırakıp insan gibi anlatmaya başlayayım.

“In the Court of the Dragon” bana kalırsa “Shogun”dan beri çıkan en iyi TRIVIUM albümü. Bu son derece öznel bir yorum tabii ki, ancak böyle düşünmemi sağlayan kalemlerin fazlalığından bu konuda kendi adıma herhangi bir tereddüdüm yok. Grubun “Shogun”dan bu yana en büyük iki falsosu olarak gördüğüm “sıradan bir rifi sağlam prodüksiyonla parlatıp olduğundan fazlaymış gibi sunma” ve aynı tornadan çıkma nakarat melodileri konusunda “In the Court of the Dragon” için epey bir kafa yorulmuş. Gitarların uyumu, davula sunulan özgürlük ve Heafy’nin vokal konusunda ciddi şekilde geliştiğini gösteren işaretlerle albüm gerçekten de dinlemesi zevkli, sürükleyici ve uzun ömürlü bir yapıt hâline geliyor. Bunların yanı sıra; entrikalarla, ince işlemelerle ve tecrübeli dokunuşlarla dolu gitarlar “In the Court of the Dragon”ın bu denli etkileyici olmasını sağlayan unsurlardan bir diğeri. TRIVIUM bu albümde yaptığı şeylerin benzerlerini daha önce de defalarca yaptı, ancak sanki “In the Court of the Dragon”daki groove’lar daha bir groovy, yırtıcı rifler daha bir yırtıcı, yaratıcı anlar daha bir yaratıcı.

Synth’lerinden ve orkestrasyonundan Ihsahn’ın sorumlu olduğu albüm sadece bu yönüyle, hatta bilgeliğin sembolü ejderhayla bezeli kapağıyla bile bir tecrübe, bir ağır abilik hissi veriyor ve ayakları yere sağlam basan bir profil çiziyor. Elbette ki yine bazı ilham kaynaklarını hissediyoruz, yine %100 bir TRIVIUM kimliğiyle karşılaşmıyoruz ancak bana kalırsa “Shogun”dan beri belki de ilk kez TRIVIUM bu tarz bir kimlik sunması gerekmediğini, olduğu gibi yardırdıklarını ve böyle sevilmeleri gerektiğini hissettiriyor. Misal albüme adını veren şarkının nakaratına bakınca çok açık şekilde MERCENARY – “Velvet Lies” nakaratına benzediğini görüyorum, ki Matt Heafy’nin ne kadar büyük bir MERCENARY ve özellikle de “Metamorphosis” hayranı olduğu düşünüldüğünde (adam oturup albümün kritiğini yazıp yayınlamıştı) bunda çok da şaşılacak bir taraf yok. Yahut Matt Heafy’nin belki de kariyerindeki en iyi vokal performansını sergilediği “The Shadow of the Abattoir” 2000 sonrası IRON MAIDEN şarkısı gibi başlıyor ve sonra dallanıp budaklanıyor. “A Crisis of Revelation”ın nakaratında SCAR SYMMETRY’nin bir nakaratını, bir başka şarkıda açık bir MACHINE HEAD etkisini duyuyorum. Ancak TRIVIUM bu albüme öylesine kompakt ve “metal gibi metal” denebilecek bir metal sunuyor ki bunlara -belki de ilk kez- takılmıyorum.

Daha fazla detaya inecek olursak, TRIVIUM bu albümde gitar melodisi konusunda kendini aşmış ve göstere göstere “aha da melodi” diye bağırmadan pek çok bölümün melodiyle değil de “melodi desteğiyle” zenginleşmesini çok başarılı şekilde yapmış. Pek çok şarkıda nakarata veya x bir bölüme destek olan melodik gitarlar var. Bunlar belki aklınıza kazınacak, sokaklarda ıslıkla çalacağınız melodiler değil ancak dolgu görevini ve belirli bir bölümü yükseltme vazifesini çok iyi yapıyorlar. Diğer bir konu geçişler. İlk aklıma gelen örnek kapanıştaki 7 dakikalık “The Phalanx”. 3.10’da başlayan bölüm başta davul kullanımıyla ardından da aralara giren yan bölümlerle güçlenip büyüyerek son derece akıcı bir rif festivaline dönüşüyor ve 2 dakika bu şekilde yükseldikten sonra Ihsahn destekli gayet sağlam bir kapanışla “In the Court of the Dragon”ın son derece karakterli ve kendine özgü bir kapanış yapmasını sağlıyor.

Tüm bu dediklerimin pek çok insanda karşılık bulmayacağının farkındayım. Sadece TRIVIUM’a mesafesi yaklaşılması açısından değil. TRIVIUM seven insanların bile “Shogun”dan bu yana çıkan x bir albümü “In the Court of the Dragon”dan daha üstün görmeleri hatta bu albümü ortalama bulmaları da olası. Bunun sebebi TRIVIUM’un herkesin farklı bir anlam yükleyebileceği türde, kendi içinde benzerlikler taşıyan albümler yapıyor olması ve dolayısıyla dinleyicilerin beğenilerini de tamamen kişisel zevkleri doğrultusunda şekillendiren bir yapısının olması. Ancak ben bu sefer, nihayet bu sefer TRIVIUM’un çok iyi bir albüm yaptığını, kariyerinin en iyi albümlerinden birini yaptığını düşünüyorum ve gruptan gelen “Bu da mı gol değil be! Bu da mı gol değil!?” nidalarını “Gol ulan! Bu sefer gol ulan!” şeklinde cevaplandırıyorum.

Bu sefer harbiden de gol. Hem de Arsenal’in Ekim 2018’de Fulham deplasmanında attığı 3. gol gibi bir gol.