Dünyanın olduğu gibi, metal dünyasının da en kendine özgü coğrafyalarından biri şüphesiz ki Avustralya.

Yeryüzünün en leş, en karabasan gruplarını da duyabiliyorsunuz; en steril, cillop gibi sound’lu progresif metal gruplarını da tadabiliyorsunuz. Benzer şekilde; kitapsızlıktan geberen ve Şeytan’la dost hayatı yaşayan grupları da görüyorsunuz, İsa’nın yolundan ayrılmayan ve sağ yanağına çaktınız mı solunu dönen gruplarla da karşılaşıyorsunuz.

Bugün bu grupların ikinci kategoride yer alanlarından biriyle, hak yolundan şaşmayan progresif rock/metal grubu TERAMAZE’le birlikteyiz.

Doksanların başında TERRORMAZE adıyla kurulan grup, elemanlarının Hıristiyanlığı keşfetmesi sonucunda adını TERAMAZE olarak değiştiriyor ve aydınlık yarınlara kucak açan bir yaklaşım benimsiyor. Her ne kadar İsa’nın ve ışığın yolundan gitseler de metalden, riften solodan şaşmıyorlar ve gönül verdikleri müziği layıkıynan yapıyorlar.

TERAMAZE’le ilgili olarak özellikle yakın dönemdeki en garip, şaşırtıcı, hatta insana “nasıl yani?” dedirten olay grubun son 3 yılda 4 albüm çıkarmış olması.

Salgın döneminde kendini resmen beste yapmaya adayan TERAMAZE 2019 yazından günümüze 4 adet albüm yayınladı. Üstelik de öyle 35 dakikalık falan değil; biri 40, biri 60, biri 62 ve biri de 69 dakikalık hayvan gibi uzun albümlerden söz ediyoruz.

Şu anda bahsetmekte olduğum “And the Beauty They Perceive” bu albümlerin sonuncusu. Çok temiz, pırıl pırıl prodüksiyona sahip ve şeker gibi vokalleri olan bir albüm olmasının yanında, gitar tonlarının sertliği ve sağlam altyapısıyla genel anlamda eli yüzü düzgün bir albüm olduğunu rahatça söyleyebiliriz. Vokalistin pop da söyleyebilecek yumuşaklıktaki ses rengi ve vokal yorumu grubun feragat etmediği metal tarafıyla birleşince modern progresif metal adına olması gerektiği gibi bir albüm ortaya çıkıyor.

Bu parlaklığı bana zaman zaman hemşerileri CALIGULA’S HORSE’un son albümü “Rise Radiant”ı hatırlatsa da TERAMAZE’in sıklıkla kullandığı staccato gitarlar sayesinde yeri geldiğinde “djent’ten soğumuş PERIPHERY” tarzı bir şeye evrildiğine de tanık oluyoruz. Nakaratlar akılda kalıcı, müzisyenlik olması gerektiği gibi, işin şov kısmı genel olarak arka planda lakin tüm elemanlar ne yaptıklarını bildiklerini gösterir mizaçtalar.

“And the Beauty They Perceive”in aydınlık, umut dolu, ışıkla dolu sound’unda ve atmosferinde klavye kullanımının alttan alttan çok şey kattığı şarkılara ve genel anlamda samimi olduğunu düşündüğüm bir gruba rastlıyoruz. En yakın referanslar olarak aklıma gelen THRESHOLD, VOYAGER, PYRAMAZE, ANUBIS GATE gibi grupları sevenlerin bir şeyler bulabileceğine inandığım “And the Beauty They Perceive”de özellikle Hıristiyanlık temasını sert bir üslupla anlatan şarkılardaki kontrastı hoş bulduğumu söyleyebilirim. Misal çok büyük ihtimalle İsa’nın yeniden gelişini anlatan “Son Rise”, enteresan şekilde albümdeki en sert riflerden birini barındırıyor. Bu gibi detaylar albüme farklı bir lezzet katıyor, dinamizmini artırıyor.

Velhasılıkelam TERAMAZE yapmak istediği şeyi gerçekten iyi yapıyor. Sertlik düzeyleri, akılda kalıcılık noktasında durdukları yer, progresif bileşenleri kullanma oranları, prodüksiyon konusundaki yaklaşımı gibi pek çok kalemi değerlendirdiğimde “And the Beauty They Perceive”in yola çıktığı ve vardığı yerler arasında geçen mesafeyi başarılı görüyorum. İşi şova dökmeyen, tertemiz modern bir progresif rock/metal albümü dinlemek isterseniz rahatlıkla kulak verebilirsiniz.