2020’de çıkardıkları “Utgard” ile kariyerinin en olgun işlerinden birini sunduğum ENSLAVED, bana kalırsa “In Times” ve “E”nin üstüne çıkmayı ve eski heyecanını geri getirmeyi başarmıştı. Albümde hem “Axioma Ethica Odini”yi akıllara getiren hem de “RIITIIR” karakterine yakın duran fikirler; ENSLAVED’in 2020’deki ilhamları ve yaratıcılıklarıyla harmanlanarak ortaya nefis bir iş çıkmasını sağlıyordu.

1991’den günümüze, 30 yıldır üretkenliğinden hiçbir şey kaybetmeyen Norveçli ustalar 2021’i de boş geçmek istememişler ve “Caravans to the Outer Worlds” ile tekrardan karşımızdalar. İkisi enstrümantal dört şarkı içeren EP’ye baktığımda hem “Utgard”dan hem de daha öncesinden izler görüyorum. “Utgard”ın kendine özgü havasını belli oranda yansıtan EP, bunun yanı sıra grubun eski dönemlerinden de izler taşıyor.

Beste kimliği açısından olmasa bile, EP’ye adını veren açılış şarkısının kaosundan ve karambolünden grubun progresifleşmeye başlamadan önceki zamanlarının ruhunu almak dahi mümkün. Zaten bir grubun bir karakter ortaya koyması, kimlik oluşturması da bu şekilde oluyor. Günün birinde bir şarkı yazıyorsunuz ve 20-25 küsur yıl önceki hâlinizde çok farklı bir noktada müzik yapıyor olsanız dahi o özünüzü dinleyiciye hissettirebiliyorsunuz. ENSLAVED bu konuda numunelik bir grup ve ne yaparlarsa yapsınlar sanki bir geleneği yaşatıyormuşçasına kendi kimliklerini entegre etmeyi, yaşatmayı başarıyorlar.

O kadar da eskiye gitmeye gerek yok diyorsanız, yine şanslısınız. Zira bu albümde grubun en özel, en nevi şahsına münhasır albümlerinden “Ruun”a adını veren olağanüstü güzel şarkının devamı, “Ruun II: The Epitaph” diye bir şarkı var. “Şarkıyı al ‘Ruun’ albümüne koy sırıtmaz” denebilir mi diye şöyle bir alıcı gözüyle baktım ve net şekilde sırıtmayacağına karar verdim. O albümün gizemli havasına yakın duran çok tatlı bir atmosferi var. İlk yarısındaki build-up’ın ardından 3. dakika itibarıyla katman katman genişleyen şarkı ancak son 1,5 dakikasında dinamizm kazanmasına rağmen, “Ruun” referansından dolayı kendini sevdirmeyi başarıyor. Zaten ancak ENSLAVED’in de dâhil olduğu az sayıda grup 5,5 dakikalık böylesi minimal fikirler içeren bir şarkıyı sıkıcı olmaktan kurtarıp çekici bir hâlde sunmayı başarabilir.

Yakın zaman referanslarına baktığımızda, misal son şarkı “Intermezzo II – The Navigator”ın 0.45’te başlayan kısmında ve sonrasındaki “Utgard” rafineliğine yakın duran türde doğrudan, minimal ancak etkili bir modern çağ ENSLAVED’i görüyoruz. Grup bu tarz olayları “Vertebrae”de de yapıyordu, bugün de yapıyor ve hâlâ aynı etkileyiciliği korumayı başarıyor. Yine bu şarkının başlarında grubun çok da alışık olmadığımız tarzda uyumsuz klavyelerle eğreti ancak merak uyandıran bir hava oluşturduğunu görüyoruz.

Nihayetinde ENSLAVED yine kalitesini gösterdiği bir iş sunmayı ve bu yılı da değerlendirmeyi başarıyor. EP’deki şarkılar ENSLAVED klasiği olur mu olmaz mı ayrı konu, ancak ENSLAVED’in böyle bir derdi olmadığından; kendi karakterini ortaya koyarak yine üst düzey bir şeyler sunmayı başarıyor. Sadece 18 dakika süren “Caravans to the Outer Worlds”, ENSLAVED sevenlerin bir şeyler bulabileceğine inandığım gayet doyurucu bir EP.