Üzerlerinde “hype” oluşan, belli dönemlerde çok öne çıka(rıla)n bazı gruplardaki ışığı göremediğim, daha doğrusu “bunlarda ne ışık var ki?” diye düşündüğüm olabiliyor. İsim vermeyeyim ama bu şekilde parlatılan ve sağda solda önümüze çıkan pek çok topluluk var. Bu grupların bayraktarlığını yapan isimlerden biri de AEON.

Metal Blade’in hayvan gibi pompaladığı ve bir dönem özellikle CANNIBAL CORPSE’tan Alex Webster’ın aşırı pohpohladığı AEON, 2007-2012 arasında epey bir gündemdeydi ve pek çok turnede adlarını görmek mümkündü. Grubun tüm albümlerini dinlemiş bir insan olarak açıkçası “AEON da AEON, AEON da AEON” şeklindeki bu övgü dolu dayatmalarıa açıkçası anlam verememiş ve “akılda kalıcı olmaktan uzak dümdüz death metal la bu” diyerek grubu “meh” kategorisinde değerlendirmiştim.

2012’de ne olduysa, her turne afişinde adını gördüğümüz grup sessizliğe gömüldü ve aradan geçen 9 yılın sonunda tekrardan ses verdi. Geri dönüş haberini duyduğumdaki tepkim sadece “hayırlı olsun” şeklindeydi ve ne albümü merak ediyor ne de “çıksın da yazayım” gibi bir istek duyuyordum. Yine de arada kendimi sorgulamadan, “ben mi göremiyorum?” şeklinde düşünmeden edemiyordum zira “AEON geri dönüyor!” haberleri belirli bir heyecan yaratmıştı ve belli ki albümü yazdığımda “nasıl ya?! Nasıl beğenmezsin?!!” şeklinde düşünecek birileri çıkacaktı. Tabii benim gibi düşünenler de yok değildi.

“God Ends Here”ı birkaç kez dinledikten sonraki fikirlerimi baştaki tahminlerimle karşılaştırdığımda, ne yazık ki tahminlerimin baskın geldiğini ve beklediğim kalibrede bir şey bulduğumu söyleyebilirim.

Bu noktada önemli bir, hatta tek bir konu var: AEON death metal yapıyor, iyi bir death metal yapıyor, death metal neyi gerektiriyorsa onu yapıyor ve bunun da ötesine geçmiyor. “God Ends Here”a baktığımızda DEICIDE, CANNBAL CORPSE, KRISIUN, MORBID ANGEL, HATE ETERNAL gibi grupları akıllara getirecek türde bodoslama bir death metal görüyoruz. Prodüksiyon desen canavar gibi; rif karakteri açısından %1.000.000 death metal; vokalinden gitarına, davulundan sözlerine her şeyden death metal kusuyor, ancak (ANCAK).

Ancak albüm bittiğinde, hatta albüm beşinci kez bittiğinde dahi aklınızda “ulan adamlar ne şarkı yazmış” gibisinden bir düşünce oluşmuyor. Sert mi? Sert evet. Ama sadece sert. İşte ben buna deliriyorum. Müzisyenlik konusunda bu kadar yetkin insanların toplam 50 dakika süren 16 şarkı yazıp sadece “evet death metal böyle bir şey” dedirtebilmiş olmalarını; “ulan bu nasıl zekice yazılmış bir rif” dedirtememelerini kabullenemiyorum.

Böyle durumlarda kafamda beliren esas düşünceler “iyi ki CANNIBAL CORPSE var”, “iyi ki HATE ETERNAL var”, “iyi ki MONSTROSITY var” oluyor. Çünkü bu gruplar bunca yıl sonra bile heyecan verici, fikirlerle dolu, ilham verici işler sunabiliyorlar. AEON’a baktığımda ise varsayılan death metalin bir gıdım üstüne fikir koymayan bir death metal yapıyor ve kendi adıma konuşursam sonsuza dek unutulacak rifler deryasına birkaç kova rif daha dökmekten fazlasını yapamıyor. Sorun bende mi diye metal basınındaki görüşlere baktım ve 6,5 verenini de 8 verenini de 9,5 verenini de gördüm. 6,5 veren albümün yavan olduğunu, 9,5 veren ise son 10 yılın en önemli death metal albümlerinden biri olduğunu söylüyordu. Normalde hiç ehemmiyet vermediğim bir siteden gelen bu 6,5’a katılıyor, 9,5 veren arkadaşı ise üst düzey death metalin ne olduğunu öğrenmeye ve son 10 yılda yapılan örneklerine göz atmaya davet ediyorum.

Bu sebeplerden dolayı “God Ends Here”ı benzerleri çuvalla önümüze dökülen, ortaya herhangi bir karakter koyamayan, sadece sert olduğu için çekiciymiş gibi gösterilen, zekâ parıltısı eksikliği çeken, akılda kalıcı neredeyse hiçbir yanı olmayan, yaratıcılık konusunda çok gerilerde kalan, standart, sıradan, herhangi bir death metal albümü olarak görüyorum. Her şarkısında, çok iyi bildiğim bir şeyin en temel unsurlarının dümdüz masaya konduğunu ve şaşırtıcı en ufak bir şey yaratılamadığını görüyorum. Bu yüzden de muhtemelen (%1000) bir daha hiç dinlememek üzere albümle vedalaşıyorum.