Herhalde Peavy Wagner kadar olabilir.

Peavy, 1986’da başladığı RAGE yolculuğunda 35 seneye 24 albüm sığdırmayı başaran ve genel olarak hep belli bir ortalamanın üzerinde işler sunmayı başaran bir müzisyen. Heavy/speed/power metal denince günümüzde akla ilk gelen isimlerden biri olmasalar da ben bunun makul düzeyde bir yanlış olduğunu ve RAGE’in belirli aralıklarla yenilenen kadrosuyla neredeyse her defasında tatminkâr işler sunduğunu düşünüyorum.

Geçtiğimiz yıl çıkan “Wings of Rage”den yalnızca 21 ay sonra, RAGE yeni albümü “Resurrection Day” ile karşımızda. Bunca yıl sonra elbette ki alışık olduğumuz tarzda, gümbür gümbür heavy/power metal yapan ve bunca yıl sonra bunu hâlâ inanarak ve tutkulu şekilde yapan bir RAGE görüyoruz.

Belli ki Peavy bu olayın, yani şarkı yazıp kaydetmenin ve sahneye çıkıp bu şarkıları insanlara çalmanın hastası, müptelası. Adamın hayattaki en büyük tutkusu, en büyük arzusu bu ve ne mutlu ki bunca yıl sonra bile bu tutkusunu böylesine güçlü şekillerde dışa vurarak dinleyicilerini sevindirebiliyor.

Çok sık albüm çıkardığı ve müzikal olarak da benzer bir profil çizdiği için RAGE albümlerini tahlil etmek açıkçası bir yerden sonra zorlaşıyor, zira bir albümleri için yapacağınız yorumları diğer albümleri için de büyük oranda kullanabilmeniz mümkün. Biz yine de kolaya kaçmayalım ve “Resurrection Day”de neler olup bitiyor bir bakalım.

RAGE müziğinin temelinde heavy metal, speed metal ve power metal yatsa da grup thrash metal bileşenlerinden de gerektiği şekilde yararlanıyor. Yeri geliyor “Monetary Gods”ın girişinden de görülebileceği gibi daha Amerikan, güneyli karakterli groove olaylarına giriyor yeri geliyor “Bloodletting”, “Necroshine” karakterindeki OVERKILL’e yakın şeyler sunuyor. “Travelling Through Time”ın başlarında akıllara GRAVE DIGGER’ı getirebilecek türde folk karakterli melodilere adım atarken “Man in Chains”de ise daha entrikalı rifler ve solo saldırılarıyla bizleri karşılıyor.

Albümde beni rahatsız eden şeylere baktığımda, en başta Peavy’nin ilelebet yaşatılması gereken bir gelenekmişçesine her albüme koyduğu ballad karakterli şarkılardan bahsedebilirim. 56 yaşındaki Peavy’nin sert şarkılardaki kırçıllı sesi, bu hisli şarkılarda sırıtıyor ve şarkının havasını kaçırıyor diye düşünüyorum. Bu tür şarkılar yazıp söylemeyi seviyor anlıyorum, ama bence bu şarkılar onun düşündüğü kadar etkileyici olamıyorlar. RAGE konusundaki başlıca şikâyetimi bu konu oluşturuyor.

Diğer bir şikâyet kalemi olarak da bunca albüm ve bunca şarkı (saymadım ama 24 albüm olduğu düşünüldüğünde 200’den az değildir) içerisinde grubun benzer karakterli çok fazla rif yazıyor olmasını söyleyebilirim. Peavy’nin kendini aşma, RAGE’le deneyler yapma niyetinin olmadığını 35 yıldır biliyoruz ama bazı rifleri duyduğunda kendisinin bile “bunu daha önce en az 6-7 şarkıda kullanmamış mıydım?” diye düşünüyor olabileceğini tahmin ediyorum. Albüm çıkarma sıklığı düşünüldüğünde belli ki buna fazla takılmıyor, ne çıkarsa eli hemen kayıt tuşuna gidiyor.

Bu sıkıntılar haricinde RAGE yine bildiğimiz RAGE ve ortalamanın üstünde bir heavy/speed/power metal kırması sunuyor. Bu incelemede yazdığım bazı şeylerin benzerlerini “Seasons of the Black” incelemesinde de yazdığımın farkındayım, ama RAGE de zamanında yazdıklarının benzerlerini yazdığından pek bir sorun göremiyorum. Metal ateşiyle yandığı her hâlinden belli, aşırı deneyimli bir müzisyenin üretim bandıymışçasına sunduğu albümlerden bir diğerini daha dinlemek isterseniz yazıdaki şarkılar öncelikli olmak üzere “Resurrection Day”e göz atabilirsiniz.